..., 1860 წ.

859. კვლავ უბრძანა თუმცა მისგან. აწ არ იყავ მოგზავნილი თავმან ჩემმან თავს მოგკვეთდი. არად უნდა ამას ცილი წა უკუდეგ ავი უმეცარი. ავი შმაგი შლეგი წბილი და შაბაშ სიტყვა შაბაშ კაცი. შაბაშ საქმე მისგან ქნილი.

860. დადრკა სკამი შემოსტყორცა. კრა კედელსა შეალეწნა დააცდინა მაგრამ მისთვის. აალმასნა არა ძეწნა ვით მიანბე წასვლა მისი. ვინ ალვისა ნორჩი ხეწნა და ვეზირისა ცრემლმან ცხელმან. ღაწვი ვარდი დაუხეწნა.

861. ვეზირმან გლახ გამორიდნა. მართ ვეღარა ვერ იძრწინებს გამოძვრა და გამომელდა. გულსა წყლულსა მოიმტკივნებს შეის ხარობს გაის ქუშობს. ენა ასრე მოაყივნებს და მტერი მტერსა ვერას ავნებს. რომე კაცი თავსა ივნებს.

862. თქვა ცოდვათა ჩემთა მსგავსი. ღ~თნ მეტი რა მიჩვენოს რად მოვღორდი რად დავბნელდი. ნეტარ ვინღა გამითენოს ვინცა კაცმან კადნიერად. პატრონს რამე მოახსენოს და ჩემი დღენი მას ადგანან. ვინცა ვითა გაისვენოს.

863. ვეზირი გაწბილებული. მივა ბედითა შავითა ავთანდილს კადრა დაღრეჯით. პირთა გამქუშავითა მადლი რა გკადრო ამისთვის. გავხარდი მაშა ავითა და ვაი კარგი თავი უებრო. დავკარგეთ დანაშავითა.

864. ქრთამსა სთხოვს და ამხანაგობს. თუცა ცრემლსა არ იწურვებს მიკვირს რად სცალს საწყლიანოდ. რად არ გულსა შეიურვებს ვინ არ მისცემს ქადებულსა. მოურავსა მოიმდურვებს და თქმულა ქრთამი საუკუნოს. ჯოჯოხეთსა დაიურვებს.

865. ვი გიამბო ვით გამხადა. არ ეგების ჩემგან თხრობა რა სიავე რა სირეგვნე. რა შლეგობა რა შმაგობა მე თვით კაცად აღარ ვარგვარ. აღარა მიცს თავსა ცნობა და ესე მიკვირს რად არ მამკლა. მისცა თურე ღ~თნ თმობა.

866. ვიცოდი ვიცოდი რაცა ვქენ. ცნობით არ წამკიდებია ვიაზრე გამიწყრებოდა. ჭმუნვა მით გამდიდებია განგებით ქნილსა რისხვასა. ვერავინ დარიდებია და შენთვის სიკვდილი ლხინად მიჩნს. ჭირი არ გამცუდებია.

867. ყმამან უთხრა შენი წყრომა. მეცა დია დამიმძიმდა მაგრამ გრთამი არა გმართებს. გაიცინა გაცა ღმდა შენ ნადიმი გაგიშეშდა. არ თუ მეში გნადიმდა და რა აქიმი დასნეულდეს. მისთვის ვიღა გაექიმდა.

868. მოახსენა კვლავ ვეზირმან. მე რაგინდა წამეკიდოს მოიწყრომებს შეცა მინდობს. ნუ თუ გული გაიწმიდოს შენ რასა იქ ესეც მითხარ. ჭმუნვა ჩემი გაიდიდოს და ხამს რომ კაცმან სასიკუდილოდ. თავსა არა არ დარიდოს.

869. ყმამან უთხრა ჩემგან წასვლა. არ ეგების ჩემგან აროს იადონი მაშინ მოკუდეს. ოდეს ვარდმან იდამჭკნაროს ხამს უძებნოს ცვარი წყლისა. თავი მისი ყოვლგნით აროს და ვეღარ პოვოს რა ქნას ანუ. გული რითა დაიწყნაროს.

870. უმისოდ მყოფი ვერ გავსძლებ. ჯდომასა ვერა წოლასა მართ ნადირთაებრ გაჭრასა. ვარჩევ მათთანა რბოლასა ასრე გასრულსა რად მნუკავს. მისთა მებრძოლთა ბრძოლასა და სჯობს უყოლობა მოყვრისა. მომდურავისა ყოლასა.

871. მოვახსენებ ერთხელ კვლაცა. რაზომსაცა მეფე წყრების ნუ თუ გაბრჭოს გული ჩემი. ვით იწვის დავით ენთების არ გამიშვებს გავიპარვი. რა იმედი გარდმიწყდების და მე თუ მოვკუდე ჩემი კერძი. სოფელიცა გაჰქარდების.

872. მოიუბნეს ვეზირმან ქნა. ჭამა სმანი მათი ფერნი უმასპინძლა ძღვენი უძღვნა. შვენიერსა შვენიერნი მისნი მყოფნი. აეავსნადა გინდა ბერნი და გაიყარნეს ყმა წავიდა. სახლად ჩადგეს მზისა წვერნი.

873. შეკრა წითელი ოცი ათასი. პირად მზე მანდა ტანად სარომან სამოცი თვალი ლალ იაგუნდი. ფერად მართ ვითა მიუმხვდარომან სამასი თავი სტავრა ატლასი. უხვმან არ ყველა მიუმხვდარომან და ვეზირი სახა ესე გაგზავნა. ყველა მისთვისმე ესე არომან.

874. შესთვალა თუ რაცა გმართებს. ვით მოგცე და ვით გაქონო თვალთა შენთა გარდასახდლად. რანაცვალი მოვიგონო თუ მოვბრუნდე შენთვის მოვკვდე. თავი ჩემი დაგამონო და სიყვარული სიყვარულსა. შეგიცვალო შეგიწონო.

875. მე ვითა ვთქვა უებრობა. სიკეთე და ქება მისი კაცი იყოს საქმისაცა. შესაფერი შესატყვისი ასე მართებს მოხმარება. გავიდოდეს ვისცა ვისი და ოდეს კაცსა დეჭიროს. მაშინ უნდა ძმა და თვისი.

შარმანდინის საუბარი. ავთანდილისაგან ოდეს გაიპარა:

876. შერმანდის ეტყვის უბრძანებს. პირ მზე ნათელთა მფენელი ესე დღე არი იმედი. ჩემის გულისა მლხენელი შენგან თავისა შენისა. საჩემოდ გამომჩენელი და მქებრათ ამბისა მათისა. ჴამს მკითხავი და მსმენელი.

877. იტყვის როსტან არ გამიშვა. არცა სიტყვა მამისმინა მან არ იცის რა მჭირს ანუ. სულდგმულია ვისგან ვინა უმისოდცა ნუ ცოცხალ ვარ. ნურცა გარე ნურცა შინა და რაცა საქმე უსამართლო. ღ~თნ ვისცა შეარჩინა.