..., 1860 წ.

820. ინადირეს შემოიქცნეს. მხიარულნი მინდორს რულნი შეიტანეს დიდებულნი. თავადნი და სპანი სრულნი დასხდეს დახვდა მოკაზმული. საჯდომი და სრანი სრულნი და ხმასა სცემდა ჩანგ ჩაღანა. მომღერალნი იყვნეს სრულნი.

821. ყმა ახლოს უჯდა მეფესა. ჰკითხევდა ეუბნებოდა ბაგეთა გასჭვირს ბროლ ლალი. კბილთაგან ელვა ჰკრთებოდა ახლოს სხდეს ღირსნი ისმენდეს. შორს ჯარი დაიჯრებოდა და უტარიელოდ ხსენება. არ ვისგან იკადრებოდა.

822. ყმამან რაცა არვის უთხრის. კითხვად ვინმცაგაუპირდა მართლად იყო საუბარსა. აძლევდიან ძვირად ღირდა სმა გარდახდა გაიყარნენ. ყმა წავიდა მიცა სჭირდა და ვეღარ გასძლო გული მისი. აუჩქარდა აუტირდა.

823. თქვა ამა ჟამსა წუხელის. მე დილა გამთენებოდა მუნვი სადა სამყაროს. კბილთაგან ელვა კრთებოდა აწ სიშორისა მამლოდნე. გულიმცა მისთვის კვდებოდა და მზემან რად მისცა სინათლე. თუ თვარე გაეყრებოდა.

824. ყმა მივიდა გულ მოკლული. ცრემლი ველთა მოადინა მართ მისივე სიყვარული. უარებდა თვალთა წინა ზოჯერ ადგის ზოგჯერ დაწვის. ჴელსა რადმცა დაეძინა და რაცა აჯა დათმობისა. გულმან ვითა მოუთმინა.

825. წევს იტყვის გულსა სალხინო. რამცა ვით დავასახეო მოგშორდი ედემს ნაზარდო. ტანად ალვისა სახეო შენთა მჭვრეტელთა ლხინო. და ვერ მჭვრეტელთ სავაგლახეო და ცხადად ნახვასა არ ვღირს ვარ. ნეტამც სიზმრად გნახეო.

826. ამას მოსთქვემდის ტირილით. ცრემლისა დასაღვაროთა კვლავ გულსა ეტყვის დათმობა. გვანდეს სიბრძნისა წყაროთა არ დავსთმოთ რა ვქნათ სევდასა. მითხარ რა მოუგვაროთა და თუ ლხინი გვანდა ღ~თისაგან. ჭირნიცა შევიწყნაროთა.

827. კვლავ იტყვის გულო რაზომცა. გაქვს სიკვდილისა წადება სჯობს სიცოცხლისა გაძლება. მისთვის თავისა დადება მაგრამ დამალე არ გაჩნდეს. შენთვის ცეცხლისა კვლავ დება და ავად შეფერობს მიჯნურსა. მიჯნურობისა ცხადება.

ავთანდილისაგან დათხოვნა როსტევან მეფისა და ვეზირის საუბარი:

828. რა გათენდა შეეკაზმა. ყმა გავიდა ადრე გარე იტყვის ღ~თო მიჯნურობა. არ დამაჩნდეს დაცა ვმალე დათმობასა ეაჯების. გულსა შენ რა მოუგვარე და ცხენსა შეჯდა გაემართა. ვეზირისა სახლსა მთვარე.

829. ვეზირმან სცნა გაეგება. ჩემსა მზეა ამოსული ამას თურმე მახარებდა. დღეს ნიშანი სიხარული მიეგება თაყვანისცა. კადრა სრულსა ქება სრული და ხამს სტუმარი სასულველი. მასპინძელი მხიარული.

830. ყმა გარდასვა მასპინძელმან. არღა ფალმან ავმან ნუქმან ფერხთა ქვეშე ხატაურსა. უფენენ და მიწად უქმან ყმამან სახლი გაანათლა. ვით სამყარო მზისა შუქმან და დღეს სურნელი სული ვარდთა. დღეს მობერნა ზემო ბუქმან.

831. დაჯდა მისთა შემხედველთა. თავი მათი მართლა ხელეს მისთა მჭვრეტთა მისთვი ბნედა. თავთავისათვის ისახელეს, სულთქმა ბევრი იათასეს. აღარა თუ აერთხელეს და ხალვა ნახეს გაიყარნეს. ჯალაბობა გაათხელეს.

832. რა ჯალაბი გაეყარა. ყმა ვეზირსა ეუბნების ეტყვის შენი დაფარული. დარბაზს არა არ იქნების რაცა გწადეს საურავი. მეფე იქს და შენ გეთნების და გაიგონე ჭირნი ჩემნი. მკურნე რაცა მეკურნების.

833. მის ყმისა. ცეცხლი მედების. მწვა მკლავს მისისა მჭირს მწველისა მკლავს სურვილი და ვერ ჭვრეტა. ჩემისა სასურველისა მას ჩემთვინ სულნი არა შურს. შეზღვა ხამს შეუზღველისა და ხამს სიყვარული მოყვრისა. უხვისა უშურველისა.

834. მისი ნახვა გულსა ჩემსა. ვითა ბადე დაებადა მუნვე დარჩა გული ჩემი. მასთანავე დაებადა რადგან დასწვავს მოხელეთა. ჩემთვის მზედცა დაებადა და მერმე ასმათ ჩემთვის დისა. მართ დად უფრო დაებადა.

835. ოდეს წამოველ შევფიცე. ფიცითა საშინელითა კვლავ მოვალ გნახავ პირითა. არ მტერთა საწუნელითა შენსა მე ვეძებ ნათელსა. შენ ხარ გულითა ბნელითა და ჟამია ჩემგან წასვლისა. მით მწვავს ცეცხლითა ცხელითა.

836. ყველასავე მართლად გეტყვი. არ სიტყვასა საკვეხელსა მიმელის და ვერ მივსულვარ. ესე მიდებს ცეცხლსა ცხელსა ვერ გაუტეხ ზენა არსა. ვერ გავსწირავ ხელი ხელსა და რამცა სადმე გამარჯვა. კაცთა ფიცის გამტეხელსა.

837. რაცა გითხრა ჩემაგიერ. როსტანს ჰკადრე მიდი სრასა თავმან მისმან ფიცით გეტყვი. შენ ვეზირსა უსტა სარსა არ შეგიპყრობს არ დავდგები. თუ შეგიპყრობს მაქნევს რასა და მიშველე რა გული ცეცხლმან. არ დამიწვას არცა სრასა

838. ჰკადრე ვინ გაქოს ყოველმან. არ პირმან არ მეუმზრახელმან ვითა ვიშიშვი გაცნობოს. ღ~თნ თქვენმანვე სახემან მაგრამ მან ყმამან ცეცხლითა. დამწვა ალისა სახემან და გული წამსავე წამიღო. ვერად ვერ შავინახემან.