..., 1860 წ.

839. აწ მეფეო უმისობა. ჩემგნ ყოლე არ ეგების გული მას აქსს გულოვანსა. აქა ჴელი რად მეჴდების თუ რას ვარგებ პირველ ხოლემ. თვით სახელი თქვენ მოგვხვდების და ვერას ვარგებ გულსა დავსდებ. ფიცი ჩემი არ გატყდების.

840. წასულა ჩემი გულსა თქვენსა. არ ეწყინოს არ დაჭმუნდეს თავსა ჩემსა გაგებული. იქნას რაცა ღ~თსა უნდეს მანვე ქნას და გამემარჯოს. თქვენი თქვენკენ დავებრუნდეს და არ მოვბრუნდე თქვენმცა სუფევთ. მტერი თქვენი დაძაბუნდეს.

841. კვლავ პირმზე ეტყვის ვეზირსა. მე სიტყვა შევამცირეო აწ ესე ჰკადრა მეფესა. შევინ ვიდოდეს ვირეო მეაჯე ამოდ გაშვება. და თავი გაიგმირეო და ოცი ათასი წითელი. შენ ქრთამად დაიჭირეო.

842. ვეზირმან ჰკადრა სიცილით. ქრთამი შენ გქონდეს შენია შენგან კმად ჩემად წყალობად. რომე გზა გაგიჩენია მაგას რა ვკადრებ მეფესა. აწ რაცა შენგან მსმენია და ვიცი უცილოდ ამავსებს. ბოძოება არ საწყენია.

843. თავმან მისმან მუნვე მამკლავს. ვეჭუ წამიცა არ წამართოს შენი ოქრო შენვე დაგრჩეს. მე გლახ მიწა მესამაროს მამკალ კაცსა სიცოცხლითა. სწორად რამცა მოეხმაროს და არ ითქმის და ვერცა ვეტყვი. რაგინდა ვინ მისაგმაროს.

844. გზა არ წავა თავის წინა. სიცოცხლე გლახ ვით გათნიო ამიკლებს ანუ მამკლამს. ეგე სიტყვა ვითა სთქვიო რად არ მუნვე გაიგონე. რად ხარ შმაგი ეგეთიო და სჯობს სიკვდილი აკლებასა. თავსა აწვე ამას ვწვრნიო.

845. თუ მეფეცა გაგიშვებდეს. თვით ლაშქარნი რად მოღორდენ რად გაგიშვან რად დაღორდენ. ანუ მზესა რად მოშორდეს შენ წახვიდე მტერნი ჩუნნი. დაგვთამამდენ დაგვისწორდენ და ეგე აგრე არ იქნების. ვითა ჩიტნი არ მოქორდენ.

846. ყმა ატირდა სული თქმით უთხრა, ხამს თუ დანა გულსა ვიცი ჱე ვაზირო შეგეტყობის, სიყვარული არ თუ იცი ანუ სხვაცა არ გინახავს. მოყვრობაცა და არცა ფიცი და თუ გინახავს უმიშსოსა. ჩემი ლხინი ვით დამტკიცი.

847. მზე დაბრუნდა, არ ვიცოდი. მზესა რამცა დააბრუნვებს აწ მიშველე იგი ჩვენცა. ნაცვლად მზისად დაგვათბუნებს ჩემი ჩემებრ არვინ იცის. რა მამწარებს რა მატკბუნებს და ზოგის კაცის საუბარი. კაცსა მეტად დააჭმუნვებს.

848. მეფე ანუ მისნი სპანი. ნეტარ სულსა რასა მხდიან აწ ვითამცა უცნობოსა. გაუწყვეტლად ცრემლნი მდიან სჯობს წავიდე არ გავტეხო. კაცსა ფიცით გამოსცდიან და ჭირი მისგან უნახავი. ძნელად ვისმე გაუცდიან.

849. აწ ვეზირო მაგა პირსა. გული კრული ვით მოგთმინდეს რკინა ჩემი მონაცვალე. ხამს გაცვილდეს არ გატინდეს ვერ გარდვიხდი ცრემლთა მისთა. ჯეონიცა თვალთა მინდეს და მამეხმარეს თუცა ოდეს. მოხმარება ჩემგან გინდეს.

850. აწ გამიშვებს გავიპარვი. წავალ მათად შეუგებლად ვითა მნუკავს ეგრე დავრთო. გული ცეცხლთა მოსადებლად ფიცი ჩემთვის არას გიზავს. თუ არ უნდა გასაძებლად და რა გინდა წაგეკიდოს. თავი დადევ საწამებლად.

851. ვეზირმან თქვა შენი ცეცხლი. მეცა ცეცხლად მამედების ვეღარ ვჭვრეტ ცრემლსა შენსა. სოფელიცა გაქარდების ზოგჯერ თქმა სჯობს არა თქმასა. ზოგჯერ თქმითა დაშავდების და ვეტყვი მოვკვდე არა მაგრამა. ჩემი მზეცა შენ მოგვხვდების.

852. რა ვეზირმან ეს უთხრა. ადგა დარბაზს გაემართა მეფე დახვდა შეკაზმული. პირი მზეებრ ეწაღმართა შეუშინდა საწყინარსა. მოხსენება ვერ შემართა და დაყრით დადგა იგონებდა. არ საქმეთა საომართა.

853. მეფემან ნახა ვეზირი. დაღრეჯით დაყმუნებული უბრძანა რა გჭირს რა იცი. რად მოხველ შეჭირვებული მან კადრა არა არ ვიცი. მე ვარ თავისა ვებული და მართალ ხართ მამკლათ რა გესმით. ამბავი გაკვირვებული.

854. ჩემი ჭმუნვა თავსა ჩემსა. არცა მეტობს არცა დიდობს მეშინიან თუცა შიშსა. მოციქული ვერ დარიდობს. აწ ავთანდილ გეთხოების მოაჯეობს არ წამკიდობს და უმის ყმისოდ საწუთროსა. და სოფელი მისთვის ფლიდობს.

855. რაცა იცოდა ყველაი. კადრა მოშიშრად ენითა კვლავ მოახსენა რამცა სცნა. სიტყვითა ესოდენითა თუ როგორ მყოფი მინახავს. თუ როგორ ცრემლთა დენითა და მართალხარ თუმცა რისხვანი. ჩემთვისცა იასდენითა.

856. რა მეფემან მოისმინა. გაგულისდა გაუცნობდა ფერი კრთა და გასაშიშრდა. შემხედველთა შეაშთობდა შეუძახა რა სთქვი შმაგო. მაგას სხვამცა ვინ მითხრობდა და ავსა კაცსა ურჩევია. ავსაცა რას ადრა სცნობდა.

857. ვითამცა რამე სიხარული. საქმე მითხარ ვითა ღადრად მაგის მეტი არვინ მიყოს. თუ არ მამკლას მუხთლად ადრად შმაგო ენა ვით იხმარე. აწ მაგისა ჩემად კადრად და ეგზომ შმაგი არ ვეზირად. არად ვარგ ხარ არცა სხვადრად.

858. ჴამსცა რომ კაცმან პატრონისა. საწყინარსა არ დარიდნეს ოდენ სიტყვა უმეცრული. შენი რულად დაიყბედნეს მე მაგისა მოსმენამდის. რად არ ყურნი შემეჭედნეს და შენ თუ მოგკლა სისხლი შენი. შენმან ქედმან მიქედნეს.