..., 1860 წ.

761. პირი შენი ნახვად ჩემდა. თუ მობრუნდეს ტანი იხოს გული მინდორს არ გაიჭრას. არ იხმოს არცა ითხოს თუ გიტყო მოგაღორო. ღ~თნ რისხვით გამიკითხოს და შენმან ჭვრეტამ სიახლემან. მამაქარვოს სევდა მითხოს.

762. ამას ზედან შეიფიცნენ. მოყვარენი გულსა დაგნი იაგუნდი ქარვის ფერი. სიტყუა ბრძენნი ცნობა შმაგნი შეუყვარდათ ერთმანერთი. სწვიდეს მიწყივ გულსა დაგნი და მას ღამესა ერთად იყვნენ. შვენიერნი ამხანაგნი.

763. ავთანდილცა მას ვე თანა. იტირა დაცრემლნი ღვარნა რა გათენდა წამოვიდა. აკოცა და გაეყარნა ტარიელს თუ ვით ეწყინა. რა ქნას ამას ვერ მიმხვდარნა და ავთანდილცა ჩატიროდა. შამბი შიგან ჩაიარნა.

764. ავთანდილს ასმათ ჩამოჰყვა. ზენარით ეუბნებოდა მუხლსა უყრიდა ტიროდა. თითითა ეხვეწებოდა ადრე მოსვლასა ვადრებდა. მათ ვითა ია ჭკნებოდა და მან უთხრა დაო უთქვენოთ. სხვა რამცა მეგონებოდა.

765. ადრე მოვალ არ გაგწირავ. არას დავზამ შინა ხანსა ოდენ სხვაგან არ წავიდეს. ნურსად არგებს იმა ტანსა აქათ ორ თვე არ მოვიდე. ვიქ საქმესა დასაგვანსა და შეიქენით მიცემულ ვარ. ჭირსა აგრე თანისთანსა.

ამბავი ავთანდილისა არაბეთ შექცევისა:

766. იგი მუნით წარმოსული. სევდამანცა გინა მოკლა პირსა იხოკს ვარდსა აპობს. ხელი მისი გაამხოკლა სისხლსა მისგან დანადენსა. მჴეცნი ყოვლნი გაემლოკნა და მისმან ფიცხლად სიარულმან. შარა გრძელი შეამოკლა.

767. მუნ მოვიდა სადა იგი. მისი სპანი დაეყარნეს ნახეს იცნეს რაგვარაცა. მართებსთ აგრე გაეხარნეს შერმანდინსაც ახარებდეს. ფიცხლავ კაცთა თავნი არნეს და მოვიდაო აქანამდის. ვისთვის ლხინი გაგვემწარნეს.

768. გაეგება მოეხვია. ზედან დასდვა პირი ხელსა აკოცებდა სიხარულით. ცრემლსა ღვრიდა ველთა მრწყველსა ასრე თქვა თუ ნეტარ ღ~თო. ცხადივ ვხედავ ანუ ბნელსა და მე ვით ვღირს ვარ ამას რომე. თვალი გვიჭვრეტდეს ჩემი მთელსა.

769. ყმამან მდაბლად მოიკითხა. ზედან დასდვა პირი პირსა უბრძანა თუ ღ~თსა ვმადლობ. შენ თუ ჭირი არა გჭირსა დიდებულთა თაყვანისცეს. აკოცებდეს ვინცა ღირსა და ზარსა სცემდეს უხაროდეს. უფროსსა და თუნდა მცირსა.

770. მივიდეს სადა სამყოფი. სახლი დგას მუნ აგებული (ანუ ვით პოვა იგი ყმა მისგანვე მზედ დასახული) მოვიდა ნახა ყოველი მის ქალაქისა კრებული. მაშინვე დაჯდა ნადიმად. მორჭმული ლაღი შვებული და ენა მის დღისა შვებასა. ყოლე ვერ იტყვის კლებული.

771. შერმანდინს უთხრა უამბო. ყოველი მისგი ნახული ანუ ვით პოვა იგი ყმა. მისგანვე მზედ დასახული ავთანდილს ცრემლი უყოფდა. უბნობდა თვალ დაფხული და უმისოდ მყოფსა სწორად მჩანს. ჩემთვის დარბაზი დახული.

772. მუნ ამბავი შინაური. ყველა კაი მოახსენა შენი წასვლა არვინ იცის. რაცა მითხარ აგრე ვქენა მას დღე მუნით არ წავიდა. ინადიმა გაისვენა და ცისკრად შეჯდა გაემართა. დღემ რაზომცა გაითენა.

773. არცაღა დაჯდა ნადიმად. არცაღა კვლავ ხალვათისა შერმადინ მახარობელი. წავა მისვლისა მათისა ფიცხლავ წავიდა სავალი. სამდღე ყო დღისა ათისა და მას ლომსა ნახვა უხარის. მის მზისა მოკამათისა.

774. შესთვალა მეფე უკადრი. ხარცა მორჭმით და დიდებით ამა საქმესა ვიკადრებ. შიშით კრძალვით და რიდებით მის ყმისა ვერას ვერ მცნობი. უჴმობით თავსა ფლიდებით და აწ ვსცან და გაცნევ ყოველსა. მოვალ შვებით და მშვიდობით.

775. როსტევან მეფე უკადრი. მორჭმული შეუპოველი შერმადინ მოციქულობა. თვით მოახსენა ყოველი ავთანდილ მოვა წინაშე. მის ყმისა ვისმე მპოველი და ბრძანა ვისცან ჩემი ღ~თისაგან. სააჯო დასათხოველი.

776. თინათინ ჰკადრა შერმანდინ. ნათელსა მას უღამოსა ავთანდილ მოვა წინაშე. გკადრებს ამბავსა ამოსა იგი მათ აკრთობს ელვასა. მზესაცა უთამამოსა და მას საბოძვარი უბოძა. მისი ყველაი დამოსა.

777. მეფე შეჯდა გაეგება. ყმასა მუნით მომავალსა ამას პირ მზე მეფისაგან. ივალებდა ვითა ვალსა მიეგება მოეგება. მხიარული გულ მხურვალსა და დიდებულთა ჯარისაგან. ზოგნი გვანდნენ ვითა მთვრალსა.

778. რა მიეახლა გარდახდა. ყმამ თაყვანისცა მეფესა აკოცა როსტან მიმხვდარმან. ნიშატისა სივეტესა გულ მხიარულნი შვებულნი. მივლენ დარბაზსა სეფესა და მის ყმისა მისვლა უხარის. ყოველთა მუნ შემაკრეფესა.

779. მას ავთანდილ თაყვანისცა. ლომთა ლომსა მზეთა მზესა მუნ ბროლი და ვარდ გიშერი. გაეტურფა სინაზესა პირი მისი უნათლეა. სინათლესა მზეთა მზესა და სახლ სამყოფი არა მართებს. ცამცა გაიდარბაზესა.