..., 1860 წ.

780. მას დღეს დასხდეს ნადიმობად. გაამრავლეს სმა და ჭამა ყმასა მეფე ას უჭვრეტს ვითა შვილსა ტკბილი მამა მათ ორთავე აშვენებდა. ფიფქსა თოვა ვარდსა ნამა და უხვად გასცეს საბოძვარი. მარგალიტი ვითა დრამა.

781. სმა გარდახდა თავთავსთვის. გაიყარნეს მსმელნი შინა დიდებულნი არ გაუშვეს. ყმა დაისვეს ახლო წინა მეფე ჰკითხავს იგი ჰკადრებს. რაცა ჭირი დაეთმინა და მერმე მისსა უცნობასა. რა ენახა რა ესმინა.

782. მას ვახსენებდე ნუ გიკვირს. თქმა მჭირდეს მიწყივ ახისა მზე თუ ვსთქვაო მისი მსგავსი. და მთვარე მისი სახისა ვინ უნახავ უვის გონება. ყოველთა კაცთა მნახისა და ვარდი დაჭკნარა ეკალსა. შუა შორს მყოფა ახისა.

783. რა ჭირი კაცსა სოფელმან. დაუთმოს მოუთმინამან ქაცვი ლერწამმან ზაფრანა. იმსგავსოს ფერად მინამან ავანდილ მისმან მჴსენებან. ღაწვი ცრემლითა მინამან და წვრილად უამბო ამბავი. მან მისმან მონასმინამან.

784. ქვაბნი ომითა წაუხვამს. სახლად აქვს დევთა სახლები საყვარელისა მისისა. ქალი ჰყავს მისი ნახლები ტანსა ვეფხვის ტყავი აცვია. ცუდად უც სტავრა ნახლები და არას არ ნახავს სოფელსა. ცეცხლი სწვავს ახლად ახლები.

785. რა დასრულა ამბავი. საქმე მისისა ჭირისა ნახვა მის მზისა ნათლისა. დათვლა არ დუხჭირისა იამა უქეს ვარდისა. ხელთა მძლედ და ნაჭირისა და ეგე კმა სიმხნე სიმხნისა. რადგან ხარ მამხვე ჭირისა.

786. გამხიარულდა თინათინ. ამა ამბისა სმენითა მას დღე იხარებს სმითა. და ჭამის არ მოწყენითა კვლავ საწოლსა დახვდამას მზესა. მუნღა სიტყვითა ბრძენითა და მისვლა უბრძანა იამა. თქმა არ ეგების ენითა.

787. ყმა წავიდა სიხარულით. ლმობიერი არ გამწყრალი ლომი მინდორს ლომთა თანა. მინდორს სრული ფერ ნამკრთალი ყმა სოფლისა ხასიათი. ჯავარ სრული ფერად ლალი და მაგრამ ჰქონდა გულისათვის. გული გულზე განაცვალი.

788. მზე უკადრი ტახტსა ზედან. ზის მორჭმული არ ნადევრი წყლად ეფრატსა უხვად ერწყო. ედემს რგული ალვა მჭევრი ბროლ ბალახშსა აშვენებდა. თმა გიშერი წარბი ტევრი და მე ვინ ვაქებ ათენ ბრძენთა. ჴამს აქებდენ ენა ბევრი.

789. ყმა მხიარული წინაშე. დასვა სკამითა მისითა სხედან სავსენი ლხინითა. ორთავე შესატყვისითა უბნობენ ლაღნი წყლიანი. არა სიტყვითა მქისითა და უთხრა ვპოვეო პატიჟნი. ნახე ძებნითა ვისითა.

790. ჰკადრა რა კაცსა სოფელმან. მისცეს წადილი გულისა ხსოვნა არა ხამს ჭირისა. ვით დღისა გარდასრულისა ვპოვე ხეტანი ალვისა. სოფლის წყლთა რწყულისა და მუნ პირი მსგავსი ვარდისა. მაგრამ აწ ფერ ნაკლულისა.

791. მუნ საროს მსგავსი ვარდისა. ვნახე მის ჭირად მინები იტყვის დავკარგე ბროლი და. სადა რთავს ბროლსა მინები მით ვიწვი რადგან ჩემებრვ. ცეცხლი სწვავს მოუთმინები და მერმე კვლავ ჰკადრა ამბავი. მან მისგან მონასმინები.

792. სიარულსა მისგან ძებნად. სული პატიჟთა მოსთვლის ჭირსა მერმე ჰკადრა საწადლისა. ღ~თნ პოვნა ვით აღირსა საწუთრო და სოფლის ყოფნა. კაცი უჩანს ვით ნადირსა და ოდეს ჴელი მხეცთა თანა. იარების მინდორს ტირსა.

793. გონებისა მისი მკვლელი. იარების ცრემლთ მფრქვეველი არ დასჯერდეს შემოქმედსა. ზღვადაც მისცეს საქონელი ცუდად შვრების იარების. გამოჭრილი ჰინდოელი და მიწყივ უდებს ცეცხლსა ცხელსა. მასვე მისი საგონელი.

794. ნუ მკითხამ ქება რა გკადრო. ჩემგან არ გაგეგონების მისსა მნახავსა ნახული. აღარად მოეწონების თვალ მჭვრეტელთა ვით მზისა. ციაგსა დაეღონების და ვარდი ქნილა ზაფრანად. აწ ია შეიკონების.

795. წვრილად ჰკადრა რაც იცოდა. რა ნახული რა ნასმენად ვითა ვეფხსა წავარნა. და სახლი აქვსო სახლად მენად ქალი ახლავს სასურველად. სულთა დგმად და ჭირთა თმენად და ვაი სოფელმა სოფელს მყოფ. ყოვლი დასვცა ცრემლთა დენად.

796. ქალს რა ესმა ამბავი. მიხვდა წადილი ნებისა განათლდა პირი მთვარისა. ვით ნათლად მოვანებისა იტყვის რა უთხრა პასუხი. მას სანთლისა ნათებისა და რა წამალია მისისა. წყლულისა განკურნებისა.

797. ყმა ეტყვის ვის აქვს მინდობა. კაცისა მომცქაფავისა მან ჩემთვინ დაწვა თავისა. დადვა არ დასაწვავისა დრო დამიც ჩემგან მისვლისა. მითქვამს დიდება თავისა და მზე დამიფიცავს თავისა. ჩემგან მზედ საესავისა.

798. ჴამს მოყვარე მოყვრისათვის. თავი ჭირსა არ დარიდად გული მისცეს გულისათვის. სიყვარული გზად და ჴიდად კვლავ მიჯნურსა მიჯნურისა. ჭირი უჩნდეს ჭირად დიდად და აჰა მაქვსო უმისოსა. ლხინი არად თავი ფლიდად.

799. მზე იტყვის მამხვდა ყოვველი. ჩემი წადილი გულისა პირველ შენ მოხველ მშვიდობით. მპოვნელი დაკარგულისა მერმე ზრდა სიყვარულისა. გაქვს ჩემგან დანერგულისა და ვპოვე წამალი გულისა. აქამდის დადაგულისა.