837. ესე აარაკი მართალი, ჩინეთს ქუას ზედან ჰსწერია. ვინ მოყუარესა არ ეძებს, იგი თავისა მტერია. აწ ზაფრანად ვის წინათ, ვერ ვარდნი ჰგუანდის ვერ ია. თუღა მონახავ მონახე, ჰქმენ რაცა შენი ფერია:-
838. ყმამან უთხრა უმართლე ხარ, არ მამართლო მდურვად მისად. მაგრამ გაბჭევ რა მიქნია, სამსახური ტყუჱსა ტყჳსად. გამოჭრილვარ სახლით ჩემით, ირემებრ ძებნად სმად წყალისად. მას ვეძებ და მას ვიგონებ, ვიარები ველთა ვლისად:-
839. ბროლსადაფნი მარგარიტსა, ლალის ფერსა ჰსცუჱნ და ბურუჱნ. მას მოვჰშორდი ვერ ვიახელ, ვერ ვისურუჱნ ვერ ვასურუჱნ. გამოპარჳთ წამოსულითა, ღ~ისა ჰსწორნი მოვიმდურუჱნ. ნაცულად მათთა წყალობათა, მათნი გულნი შევაურუჱნ:-
840. პატრონი ჩემი გამზრდელი, ღ~ისაგან დიდად ცხოველი. მშობლური ტკბილი მოწყალე, ცა წყალობისა მთოველი. მას უორგულე წამოველ, მართ დავიჳწყე ყოველი. მისი შემცოდე ღ~ისაგან, კარგსა არაღას მოველი:-
841. ესე ყუჱლაი ასე მჭირს, დაო ბედითა მისითა. არ უტყუვე და მოვსულვარ, მჰგზავრი ღამით და დღისითა. აწ იგი სადმე წასულა, ვიწჳ ცეცხლითა ვისითა. ცუდ მაშურალი და მტირალი, ქუჱ ვზი პირითა მქისითა:-
842. დაო მეტსა საუბარსა, აღარ მაძლევს ჟამი და დრო. არ ვინანი გარდასრულსა, ჰბრძენთა თქმულსა ვით რა ვჰკადრო. წავალ ძებნად ანუ ვჰპოვებ, ან სიკუდილი მოვიადრო. თურე ბედი ესთა მებრძჳს, ჰსჯობს ვედრებით ღ~თსა ვხადრო:-
843. ამისმეტი აღარა ჰსთქუა, ატირდა და წამოვიდა. ქუაბი ჩავლო წყალსა გაჴდა, შამბი გავლო ველს გავიდა. ქარი ველთა მონაქროლი, ლალის ფერსა ვარდსა ჰზვრიდა. რად მიმეცო ამა ჭირსა, ბედსა ამას უზრახვიდა:-
844. იტყჳს ღ~თო რა შეგცოდე, შენ უფალსა არსთა მჴედსა. რად გამყარე მოყუარესა, რად შემასწარ ამა ბედსა. ერთი ორთა მგონებელი, ვარ საქმესა წასაწყმენდსა. მოვჰკუდე თავი არ მეწყალჳს, ჩემი სისხლი ჩემსა ქედსა:-
845. მოყუარემან ვარდის კონა, გულსა მკრა და დამიწყლულა. იგი ფიცი ჩემგან სრული, მან აღარა გამისრულა. მას თუ გამყრი საწუთოვო, ჩემი ლხინი გარდასრულა. სხუა მოყუარე თუალსა ჩემსა, გაკიცხულა გაბასრულა:-
846. კულავ იტყჳს მიკჳრს ჭუვილი, კაცისა მე ჭკუიანისა. რა ჭმუნვარებდეს რას არგებს, ნაკადი ცრემლთა ბანისა. ჰსჯობს გამორჩევა ჰაზრობა, საქმისა დასაგუანისა. აწ მეცა მიჯობს მონახუა, მის მზისა ლელწამ ტანისა:-
847. ყმა გაემართა საძებრად, მტირალი ცრემლთა მფქუჱველი. ეძებს უძახის უყივის, დღეებრ ღამეთა მთეველი. სამდღემდის მოვლო მრავალი, ჴეჳ შამბნარი ტყე ველი. ვერ ჰპოვა მივა მჭმუნუარე, ვერა ჰამბისა მცნეველი:-
848. იტყჳს ღ~თო რა შეგცოდე, ეგზომ დიდი რა გაწყინე. რად შემასწარ საძაგს ბედსა, რა სასჯელი მამივლინე. გამკითხუჱლო გამიკითხე, აჯა ჩემი შეისმინე. დაამოკლენ ჰსჯანი ჩემნი, ჭირნი ამით გამილხინე:-
849. მივიდოდა მიუბნობდა, ყმა მტირალი ფერშეცულილი. ქედსა რასმე გარდაადგა, ველი აჩნდა მზიან ჩრდილი. ნახა შავი შამბთა პირსა, ჰსდგა სადავე უკუყრილი. ჰსთქუა უცილოდ იგიაო, არა უნდა ამას ცილი:-
850. რა შეხედა ყმასა გულმან, გაუფეთქნა გაუნათდა. აქა ლხინი დაღრეჯილსა, უათასდა არ უათდა. ვარდმან ფერი გაანათლა, ბროლი ბროლდა სათი სათდა. ვით გრიგალმან ჩაირბინა, არ მოსცალდა ჭურეტად მათდა:-
851. რა ტარიელ დაინახა, გაღანამცა დაეღრიჯა. ახლოს მყოფი სიკუდილისა, ჯდა და პირი დაებღნიჯა. საყელონი გარდეხივნეს, თავი სრულად გაეგლიჯა. მას აღარა შეესმოდა, სოფლით გაღმა გაებიჯა:-
852. ერთკენ უძს ლომი მოკლული, და ჴმალი სისხლმოცხებული. კულავ სხუაგან ვეფხი უსულო, მკუდარი ქუჱ დანარცხებული. მას წყაროსაებრ თუალთაგან, ცრემლი ჰსდის გაფიცხებული. მუნ ეგრე გულსა უნთებდა, ცეცხლი მცხინუარე გზებული:-
853. თუალთა ახმადცა ზარედუა, სრულად მიხდოდა ცნობასა. მიახლებოდა სიკუდილსა, მოშორუჱბოდა თმობასა. ყმა სახელდებით უყივის, ჰლამის სიტყჳთა კრთობასა. ვეღარ ასმინა გარდიჭრა, ძმა გამოაჩენს ძმობასა:-
854. ჴელითა ცრემლსა უწურავს, თუალთა ავლებდა სახელსა. ახლოს უზის და უყიჳს, მართ სახელდებით სახელსა. ეტყჳს ვერ მიცნობ ავთანდილს, შენთჳს გაჭრილსა და ხელსა. მას არა დია შეესმის, რეტსა თუალ დაუფახუჱლსა:-