780. მეფეო ესე თათბირი, მამკალ ვინ დამიწუნოსა. მეფეო ნუ თუ წასულამან, თქუჱნ ჩემმან დაგაჭმუნოსა. ვერ ვეცრუვები ვერ ვუზამ, საქმესა საძაბუნოსა. პირისპირ მარცხუჱნს ორნივე, მივალთ რა საუკუნოსა:-
781. არ დავიწყება მოყურისა, აროდეს გჳზამს ზიანსა. ვჰგმობ კაცსა აუგიანსა, ცრუსა და ღალატიანსა. ვერა ვერ ვუტეხ პირობას, მას ჴელმწიფესა სვიანსა. რა უარეა მამაცსა, სულდიდსა წასლუა გვიანსა:-
782. რა უარეა მამაცსა, ომშიგან პირის მხმეჭელსა. შემდრკალსა შეშინებულსა, და სიკუდილისა მეჭუჱლსა. კაცი ჯაბანი რითა ჰსჯობს, დიაცსა ქსლისა მბეჭელსა. ჰსჯობს სახელისა მოხვეჭა, ყოველსა მოსახვეჭელსა:-
783. ვერ დაიჭირავს სიკუდილსა, გზა ვიწრო ვერცა კლდოვანი. მისგან ყოველი გაჰსწორდეს, სუსტი და ძალგულოვანი. ბოლოდ შეჰყარნეს მიწამან, ერთგან მოყმე და მჰჴცოვანი. ჰსჯობს სიცოცხლესა ნაზრახსა, სიკუდილი სახელოვანი:-
784. მერმე ვიშიშჳ მეფეო, თქუჱნად კადრებად ამისად. ჰსცდების და ჰსცდების, სიკუდილსა ვინ არ მოელის წამისად. მოვა შემყრელი ყოველთათჳნ, ერთგან დღისა და ღამისად. თუ ვეღარ გნახო ცოცხალმან, თქვჱნმც სუფევთ მრავალ ჟამისად:-
785. თუ საწუთრომან დამამჴოს, ყოველთა დამამჴობელმან. ღარიბი მოვჰკუდე ღარიბად, ვერ დამიტიროს მშობელმან. ვეღარ შემსუდრონ დაზრდილთა, და ვერცა მისანდობელმან. გთხოვ შემიწყალოს მაშინღა, მამებრ და მოწყალე ლმობელმან:-
786. მაქუს საქონელი ურიცხჳ, ვერვისგან ანაწონები. მიეც გლახაკთა საჭურჭლე, ათაჳსუფლე მონები. თქუჱნ დაამდიდრეთ ყოველნი, ობოლნი არას მქონები. მიღვწიან შევებრალები, დამლოცვენ მოვეგონები:-
787. რაცა თქუჱნთჳს არ ვარგიყოს, საჭურჭლესა დასადებლად. მიეც ზოგი ხანაგათა, ზოგი ხიდთა გასადებლად. ნურა ნუ გშურს საქონელი, ჩემი ჩემთჳს წასაგებლად. თქუჱნგან კიდე არ ვინ მიჳს, ცეცხლთა ცხელთა დამავსებლად:-
788. ამას იქით ჩემგან ჩემი, ჰამბავიცა არ გეცნევის. ამად გვედრებ სულსა ჩემსა, წიგნი გკადრებს არ გეთნევის. ვინ რას არგებს ეშმაკისა, ვინცა საქმით დაიძლევის. შემინდევ და შემივედრე, მკუდარსა რაღა გარდმეხდევის:-
789. გვედრებ მეფეო შერმადინს, მონასა ჩემსა ჰრჩეულსა. ნაკად აქუს ჭირი სამისოდ, ამ წელიწადსა წლეულსა. ნუგეშიეცი წყალობით, ჩემგან წყალობა ჩვეულსა. ნუ დაადინებ თუალთაგან, ცრემლთა სისხლითა რეულსა:-
790. გასრულდა ჩემი ანდერძი, ჩემგან ნაწერი ჴელითა. აჰა გამზრდელო მოგშორდი, წაველ გულითა ხელითა. ნუ ჰსჭმუნავთ ჩემთჳს მეფენი, ნუ ხართ მოსილნი ბნელითა. სუფევითმცა ხარ თავითა, მტერთაგან საკრძალველითა:-
791. მიჰსცა ანდერძი შერმადინს, რა გაათავა წერითა. უთხრა ჰკადრეო მეფესა, საქმითა მეცნიერითა. შენ დაგამეტებს ვერავინ, სამსახურითა ვერითა. მოეხჳა და აკოცა ცრემლითა, სისხლის ფერითა:-
792. ილოცავს იტყჳს მაღალო, ღ~თო ჴმელთა და ცათაო. ზოგჯერ მამცემო პატიჟთა, ზოგჯერ კეთილთა მზათაო. უცნაურო და უთქმელო, უფალო უფლებათაო. მომეც დათმობა სურჳლთა, მფლობელო გულის თქმათაო:-
793. ღ~თო ღ~თო გეაჯები, რომელი ჰფლობ ქუჱნათ ზესა. შენ დაჰბადე მიჯნურობა, შენ აწესებ მისსა წესსა. მე სოფელმან მამაშორა, უკეთესსა ჩემსსა მზესა. ნუ აღმოფხური სიყუარულსა, მისგან ჩემთჳს დანათესსა:-
794. ღ~თო ღ~თო მოწყალეო, არვინ მიჳს შენგან კიდე. შენგან ვითხოვ შეწევნასა, რაზომსაცა გზასა ვვლიდე. მტერთა ძლევა ზღუათა ღელუა, ღამით მავნე გამარიდე. თუღა დავჰრჩე გმსახურებდე, შენდა მსხუჱრპლსა შევჰსწირვიდე:-
795. რა ილოცა ცხენსა შეჯდა, მალვით კარნი გაიარნა. შერმადინცა დააბრუნა, გლახ მით ჟამნი დაიმწარნა. მონა ჰსტირს და მკერდსა იცემს, საბრალომან ცრემლი ღვარნა. პატრონისა ვერა მჭურეტმან, ყმამან რამცა გაიხარნა:-
796. აწ ამბავი სხუა დავიწყოთ, ყმასა ვჰსთმობდეთ წამავალსა. არ შეექმნა დარბაზობა, მას დღეს როსტანს გულ გამწყრალსა. რა გათენდა ქუშად ადგა, ჰგავს ადენდა პირით ალსა. ჰჴმობა ჰბრძანა ვეზირისა, მიიყუანდეს შიშით მკრთალსა:-
797. რა ვეზირი მოწიწებით, დარბაზს ნახა შემოსრული. როსტენ უთხრა არა მაჴსოვს, გუშინდელი შენგან თქმული. მაწყინე და განმარისხე, ვერ დავიღე დიდხან სული. ეგზომ რომე გაგათრივე, შენ ვაზირი გულის გული:-