..., 1860 წ.

683. ძახილი მესმა გავკვირდი. მოყმე ამაყი ყიოდა შემოარბევდა ზღვის პირსა. მას თურმე წყლული სტკიოდა ხლმისა ნალეწი დასვრილი. აქსს სისხლი ჩამოსდიოდა და მტერთა ექადდა სწყრებოდა. იგინებოდა სჩიოდა.

684. ზედან ჯდა შავსა ტაიჭსა. აწ ესე მე მყავს რომელი მართ ვითა ქარი მოქროდა. გაფიცხებული მწყრომელი მონა მივსწივე მისისა. ნახვასა ვიყავ მდომელი და შევთვალე დადეგ მიამბე. ლომსავინ გაწყენს რომელი.

685. მას მონასა არა უთხრა. არცა სიტყვა მოუსმინა ფიცხლად შევჯე ჩავეგებე. მე ჩაუსწარ ჩაველ წინა უთხარ დადეგ გამიგონე. შენი საქმე მეცა მინა და შემამხედა მოვეწონე. სიარული დაითმინა.

686. გამიცადა ღ~თსა ჰკადრა. შენ ესეთი ხენი ვით ხენ მერმე მითხრა მოგახსენებ. აწ სიტყვანი რომე მკითხენ იგი მტერნი გამილომდენ. აქამდინ რომ ვერ ვითხენ და უკაზმავსა მიღალატეს. საჭურველნი აღარ ვითხენ.

687. მე უთხარ დადეგ დადუმდი. გარდავხდეთ ხეთა ძირთასა არ შეუდრკების ჭაბუკი. კარგი ლახვართა კვეთასა თანა წამამყვა წავედით. უტკბოსი მამა ძეთასა და მე გავეკვირვე ჭვრეტასა. მის ყმისა სინაზეთასა.

688. ერთი მონა დასტაქანი. მყვანდა მწყლულნი შეუხვივნა ისრის პირი ამოართვა. დაკოდილი არ იტკივნა მერმე ვკითხე ვინ ხარ ანუ. მკლავმან შენმან ვისგან ივნა და საამბობლად დამიწყნარდა. თავი მისი გაამჩივნა.

689. პირველ მითხრა არა ვიცი. ვინ ხარ ანუ რას გამსგავსო რამან შეგქმნა მოყვითანო. ვარდ გიშერი რომე გავსო ანუ ეგრე რამ დაგლია. ანუ პირველ რამ გაგავსო და ღ~თნ მისგან ანთებული. სანთელიმცა რად დაგავსო.

690. მულღან ზანზარის ქალაქი. ახლოს მე მაქვსო რომელი ნურადინ ფრიდონ სახელი მძეს. მეფე ვარ აქა მჯდომელი ესე საზღვარი ჩემია. სადა ხარ გარდა მხდომელი და ცოტაა მაგრამ ყოველგნით. სიკეთე მოუწდომელი.

691. მის ძმა და მამა ჩემი. პაპა ჩემმან გაყვნა ოდეს ზღვასა შიგან კუნძულია. ჩემად კერძად მას იტყოდეს თვით ბიძასა ჩემსა მიყივდა. ვისთა შვილთა აწ დამკოდეს და მათკენ დარჩა სანადირო. მივერჩოდეს მამერჩოდეს.

692. დღეს გამოველ სანადიროს. ზღვისა პირას ვინადირე ქორის დენა მომდომოდა. მით მრეკელი არ ვიხშირე სპათა უთხარ მომიცადეთ. მოვიდოდე მეცა ვირე და ხუთთა ოდენ ბაზიერთა. მეტი არა დავიჭირე.

693. ნავითა გაველ ზღვისაგან. შტო რამე გამოდიოდა არ ამოვჰკრეფდი გამყოფთა. ჩემთა ვთქვი რად გამვიდოდა დრო თურმე ჰპოვეს სიმრავლე. მე მათზე არ გამივიდოდა და ვნადირობდი და ვიძახდი. ჴმა ჩემი არ უდიოდა.

694. მართლად იჯავრეს წუნობა. მათგან თუ ესე ჴამს ვითა გამამაპარეს ლაშქარი. გზანი შემიკრეს ნავითა თვით ბიძის ძენი ჩემიცა. შესხდეს თავისა მკლავითა და ჩემთა ლაშქართა გაუხდეს. ომად თავისა მკლავითა.

695. მათი მესმა დავინახე. ძახილი და ჴმალთა ელვა ნავი ვთხოვე მენავესა. ვით ვიყივლე ერთხელ მევა ზღვასა შეველ მამეგება. მეომარი ვითა ღელვა და სწადდა მაგრამ ვეღარა ქნეს. ჩემი ზედა წამოქელვა.

696. კვლავ სხვანი დიდნი ლაშქარნი. უკანა მამეწეოდეს იქიდ და აქედ მომიხმის. ერთგნით ვერ მამერეოდეს ჴმალსა მივენდევ გამიტყდა. ისარი დამელეოდეს და ვერ მამწუროდეს წინანი. ზურგით მესროდეს მეოდეს.

697. მამეჯარნეს ვეღარა ვქენ. ნავით ცხენი გარდვიხლტუნე ზღვა ზღვა ცურვით წამოუველ. ჩემნი მჭვრეტნი გავაცბუნე თანა მყოლი ყველაკანი. დამეხოცნეს დარჩა მუნე და ვინცა მდევდა ვერ შემამხვდა. მიუბრუნდი მივაბრუნე.

698. აწ იგი იქნას რაცაღა. ენებოს ღ~თის წადილსა ვეჭვ ჩემი სისხლი არ შერჩეს. ძალი შემწევდეს ქადილსა ოხრად გაუხდი ყოფასა. საღამოსა და დილსა და უჴმობ ყვავსა და ყორანთა. მას ზედან ვაქნევ სადილსა.

699. ამა ყმამან შემიკვეთა. გული მისკენ გამიბრუნდა მოვახსენე აჩქარება. თქვენგან ყოლე არად უნდა მეცა თანა წამოგყვები. დაიჴოცნენ იგი მუნდა და ჩვენ ორთავე მეომარი. განაღამცა შეგუიძრწუნდა.

700. ესეცა უთხარ ამბავი. ჩემი არ გაგეგონების უფრორე წვრილად გიამბობ. თუ ჟამი ჩვენ გვექონების მან მითხრა ლხინი საჩემო. მაგას რა შეეწონების და დღეს სიკუდილამდის სიცოცხლე. შენ ჩემი დაგემონების.

701. მოვედით მისსა ქალაქსა. ტურფასა მაგრამ ცოტასა გამოეგებნენ ლაშქარნი. იხოკდეს მის თვის ოტასა პირსა იხოკდეს. გაყრიდეს. ნახოკსა ვითა ნაფოტსა და ეხვეოდეს და ჰკოცნიდეს. ხმალსა და ლახტის კოტასა

702. კვლავ მოვეწონე ვეტურფე. მე მისი გარდნაკიდარი შემასხმედიან ქებასა. მზეო შენ ჩემთვის ი დარი მოვედით ვნახეთ ქალაქი. მისი ტურფა და მდიდარი და ყველასა ტანსა ემოსა. ზარქაში განაზიდარი.