... (S-1727), 1837 წ.
741. რა ვაზირმან ესე უთხრა: ადგა დარბას გაემართა჻ მეფე დახვდა შეკაზმული: პირი მზეებრ ეწაღმართა჻ შეუშინდა საწყენლისა: მოხსენება ვერ შემართა჻ დაყრით დგა და იგონებდა: არ საქმეთა საომართა჻
742. მეფემან ნახა ვაზირი: დაღრეჯით დაყმუნვებული჻ უბრძანა რა გჭირს რა იცი: რად მოხვე დაჭმუნვებული჻ მან ჰკადრა არა არ ვიცი: მართ ვარ თავისა ვებული჻ მართალ ხართ მამკლათ რა გესმას: ამბავიგაკვირვებული჻
743. ჩემი ჭმუნვა ჭირსა ჩემსა: არცა მატს და არცა სდიდობს჻ მეშინიან თუცა შიშსა: მოციქული ვერა დიდობს჻ აწ ავთანდილ გეთხოვების: მოაჯეობს არ წამკიდობს჻ უმის ყმისოდ სოფელსა და: საწუთროსა მისთჳს ფლიდობს჻
744. რაცა იცოდა ყველაი: ჰკადრა მოშიშრად ენითა჻ კვლავ მოახსენა რამცა სცნა: სიტყჳთა ესოდენითა჻ თუ რაგავარ მყოფი მინახავს: თუ რაგვარ ცრემლთა დენითა჻ მართალ ხართ ჩემთჳს რისხვანი: თუმცა იანაზდენითა჻
745. რა მეფემან მოისმინა: გაგულისდა გაუცნობდა჻ ფერი ჰკრთა და გასაშიშრდა: შემხედველთა შეაშთობდა჻ შეუზახნა რასთჳს შმაგობ: მაგას სხვამცა ვინ მითხრობდა჻ ავსა კაცსა ურჩევნია: ავსამცა რას ადრე სცნობდა჻
746. ვითამც რამე სიხარული: საქმე მითხარ ვითა დადრად჻ მაგის მეტი რა ვინ მიყოს: თუ არ მამკლას მუხთლად ღადრად჻ შმაგო ენა ვით იხმარე: აწ მაგისად ჩემად კადრად჻ აგრე შმაგი არ ვეზირა: არად ვარგხარ არცა სხვად რად჻
747. ხამსცა კაცმან პატრონისა: საწყინარსა არ დარიდნეს჻ ოდენ სიტყუა უმეცრული: უმეცრულად დაიყბედნეს მე მაგისად მოსმენამდის: რად არ ყურნი შემებეჭდნეს჻ შენ თუ მოგკლა სისხლნი შენნი: ჩემმან ქედმან მიიქედნეს჻
748. კვლავ უბრძანა თუცა მისგან: აწ არ იყავ მოგზავნილი჻ თავმან ჩემმან აწვე მოგკვეთ: არად უნდა ამას ცილი჻ წა უკუდეგ ავი შმაგი: უმეცარი შლეგი წბილი჻ შაბაშ სიტყვა შაბაშ კაცი: შაბაშ საქმე მისგან ქნილი჻
749. დადრკა სკამნი შემოსტყორცა: ჰკრა კედელსა შეალეწნა჻ დაცდუნვა მაგრა მისთჳს: აალმასნა არ აძეწნა჻ ვით მიამბე წასლვა მისი: ვინ ალვისა მორჩი ხე წნა჻ ვაზირისა ცრემლმან ცხელმან: ღაწვნი თეთრნი აახეწნა჻
750. ვეზირმან გლახ გამორიდნა: მართ ვეღარას ვერ იძრწინვებს჻ გამოძრწა და გამომელდა: გულსა წყლულსა მოიმტკივნებს჻ შეის ხასობს გაის ქუშობს: ენა ასრე მოაყივნებს჻ მტერი მტერსა ვერას ავნებს: რომენ კაცი თავსა ივნებს჻
751. თქვა ცოდვათა ჩემთა მსგავსი: ღ~თნ მეტი რა მიჩვენოს჻ რად მოვღორდი რად დავბნელდი: ნეტარ ვინღა გამითენოს჻ ვინცა სხვა რა კადნიერად: პატრონსა რა მოახსენოს჻ ჩემნი დღენი მასმცა ადგან: რაძინ ვითა გაისვენოს჻
752. ვაზირი გაწბილებული: მივა ბედითა შავითა჻ ავთანდილს უთხრა დაღრეჯით: პირითა გამქუშავითა჻ მადლი რა გკადრო აწ თქვენგან: გავხასდი მე მაშა ვითა჻ ვაი კარგი თავი უებრო: დავჰკარგე დავაშავითა჻
753. ქრთამსა სთხოვს და ამხანაგობს: თუცა ცრემლსა არ იწყურვებს჻ მიკვირს რად სცალს საწყლიანოდ: რად არ გულსა შეიურვებს჻ ვინ არ მისცეს ქადებული: მოურავსა მოიმდურვებს჻ თქმულა ქრთამი საურავსა: ჯოჯოხეთსცა დაიურვებს჻
754. ვით გამხადა რა მიბრძანა: არ ეგების ჩემგან თხრობა჻ რა სიავე რა სირეგვნე: რა შლუობა რა შმაგობა჻ მე თჳთ კაცად აღარ ვარგ ვარ: აღარა მიც თავის ცნობა჻ ესე მიკვირს რად არ მამკლა: მისცა თურე ღ~თნ თმობა჻
755. მეცა ვიცოდი რაცა ვქენ: ცთომით არ წამკიდებია჻ ვიაზრე გამიწყრებოდა: ჭმუნვა მით გამდიდებია჻ განგებით ქნილსა რისხვასა: ვერავინ დარიდებია჻ შენთჳს სიკვდილი ლხინად მჩანს: ჭირი არ გამცუდებია჻
756. ყმამან უთხრა აღარ წასლვა: არ ეგების ჩემგან აროს჻ იადონი მაშინ მოუკვდეს: ოდეს ვარდმან იდამჭკნაროს჻ ხამს უძებნოს ცვარი წყლისა: მისთვის თავი ყოვლგნით აროს჻ ვერ უპოოს რა ქნას ანუ: გული რათა დაიწყნაროს჻
757. უმისოდ მყოფი ვერ გავძლებ: ჯდომასა ვერცა წოლასა჻ მართ ნადირთაებრ გაჭრასა: ვირჩევ მათთანა რბოლასა჻ ასრე გასრულსა რად მნუკავს: მისთა მებრძოლთა ბრძოლასა჻ სჯობს უყოლობა კაცისა: მომდურავისა ყოლასა჻
758. მოვახსენებ ერთხელ კულაცა: აწ რაზომცა მეფე წყრების჻ ნუთუ გაბრჭოს გული ჩემი: ვით იწვის და ვით ენთების჻ არ გამიშვებს გავიპარვი: რა იმედი გარდასწყდების჻ მე თუ მოვჰკვდე ჩემი კერძი: სოფელიცა გარდაფხვრების჻
759. მოიუბნეს ვაზირმან ქნა: ჭამა სმანი მათნი ფერნი჻ უმასპინძლა ძღვენი უძღვნა: შვენიერსა შვენიერნი჻ მისნი მყოლნი ავეავსნა: მოყმენი თუნდა ბერნი჻ გაიყარნეს ყმა წავიდა: სახლად ჩადგეს მზისა წვერნი჻
760. შეკრა წითელი ასი ათასი: პირად მზემან და ტანად სარომან჻ სამასი თავი სტავრა ატლასი: უხვმან და მიუმხცდარომან჻ სამოცი თვალი ლალ იაგუნდი: ფერად მათმან საურაომან჻ კაცი გაგზავნა ვეზირისასა: ესე ყველაი მისთჳს არო მან჻
