740. ბროლ სადაფნი მარგალიტსა, ლალის ფერსა სცუჱნ და ბურვენ, მას მოვშორდი ვერ ვიახელ, ვერ ვისურვენ ვერ ვასურვენ, გამოპარვით წამოსვლითა, ღუთისა სწორნი მოვიმდურვენ, ნაცულად მათთა წყალობათა, მათნი გულნი შევაურვენ-
741. პატრონი ჩემი გამზრდელი, ღ~თსაგან დიდად ცხოველი, მშობლური ტკბილი მოწყალე, ცა წყალობისა მთოველი, მას უორგულე წამოველ, მართ დავივიწყე ყოველი, მისი შემცოდე ღუთისაგან, კარგსა არაღას მოველი-
742. ესე ყუჱლაი ასრე მჭირს, დაო ბედითა მისითა, არ უტყუვე და მოვსულვარ, მგზავრი ღამით და დღისითა, აწ იგი სადმე წასულა, ვიწვი ცეცხლითა ვისითა, ცუდ მაშურალი და მტირალი, ქვე ვზი პირითა მქისითა-
743. დაო მეტსა საუბარსა, აღარ მამცემს ჟამი და დრო, არ ვინანი გარდასრულსა, ჰბრძენთა სიტყვა გავაადრო, წავალ ვძებე ანუ ვჰპოვებ, ან სიკვდილი მოვიადრო, თურე ბედი ესთა მებრძვის, ჰსჯობს ვედრებით ღ~თსა ვხადრო-
744. ამის მეტი აღარა თქვა, ატირდა და წამოვიდა, ქუაბი ჩავლო წყალსა გაჰხდა, შამბი გავლო ველს გავიდა, ქარი ველთა მონაქროლი, ლალის ფერსა ვარდსა ზრვიდა, რად მიმეცო ამა ჭირსა, ბედსა ამას უზრახვიდა-
745. იტყვის ღ~თო რა შეგცოდე, შენ უფალსა არსთა მხედსა, რად გამყარე მოყუარეთა, რად შემასწარ ამა ბედსა, ერთი ორთა მგონებელი, ვარ საქმესა წარსაწყმედსა, მოვჰკუდე თავი არ მეწყალვის, სისხლი ჩემი ჩემსა ქედსა-
746. მოყუარემან ვარდის კონა, გულსა მკრა და დამიწყლულა, იგი ფიცი ჩემგან სრული, მან აღარა გამისრულა, მას თუ გამყრი საწუთროვო, ჩემი ლხინი გარდასრულა, სხუა მოყუარე თვალსა ჩემსა, გაკიცხულა გაბასრულა-
747. კულავ იტყვის მიკვირს ნაღველი, კაცისა მე ჭკუიანისა, რა ჭმუნვარებდეს რას არგებს, ნაკადი ცრემლთა ბანისა, ჰსჯობს გამორჩევა აზრობა, საქმისა დასაგვანისა, აწ მეცა მიჯობს მონახვა, მის მზისა ლერწამ-ტანისა-
748. ყმა გაემართა საძებრად, მტირალი ცრემლთა მფქვეველი, ეძებს უძახის უყივის, დღეებრ ღამეთა მთეველი, სამ დღემდი მოვლო მრავალი, ჴევი შამბნარი ტყე ველი, ვერ ჰპოვა მივა მჭმუნვარე, ვერას ამბისა მცნეველი-
749. იტყვის ღ~თო რა შეგცოდე, ეგზომ დიდი რა გაწყინე, რად შემასწარ სამაგს ბედსა, რა სასჯელი მამივლინე, გამკითხუჱლო გამიკითხე, აჯა ჩემი შეისმინე, დაამოკლე ჰსჯანი ჩემნი, ჭირნი ჩემი გამილხინე-
750. მივიდოდა მიუბნობდა, ყმა მტირალი ფერ შეცვლილი, ქედსა რასმე გარდაადგა, ველი აჩნდა მზიან ჩრდილი, ნახა შავი შამბთა პირსა, დგა სადავე უკუყრილი, ჰსთქუა უცილოდ იგიაო, არა უნდა ამას ცილი-
751. რა შეხედნა ყმასა გულმან, გაუფეთქნა გაუნათდა, აქა ლხინი დაღრეჯილსა, უათასდა არ უათდა, ვარდმან ფერი გაანათლა, ბროლი ბროლდა სათი სათდა, ვით გრიგალმან ჩაირბინა, არ მოსცალდა ჭვრეტად მათდა-
752. რა ტარიელ დაინახა, გაღანამცა დაეღრიჯა, ახლოს მყოფი სიკუდილისა, ჯდა და პირი დაებღნიჯა, საყელონი გარდეხივნეს, თავი სრულად გაეგლიჯა, მას აღარა შეესმოდა, სოფლით გაღმა გაებიჯა-
753. ერთკენ უც ლომი მოკლული, და ჴრმალი სისხლ მოცხებული, კულავ სხუაგან ვეფხი უსულო, მკუდარი ქუე დანარცხებული, მას წყაროსაებრ თუალთაგან, ცრემლი სდის გაფიცხებული, მუნ აგრე გულსა უნთებდა, ცეცხლი მცხინვარე ცხებული-
754. თუალთა ახმადცა ზარ ედვა, სრულად მიხდოდა ცნობასა, მიახლებოდა სიკუდილსა, მოშორვებოდა ნობასა, ყმა სახელდებით უყივის, ჰლამის სიტყვითა კრთობასა, ვეღარ ასმინა გარდიჭრა, ძმა გამოაჩენს ძმობასა-
755. ჴელითა ცრემლსა უწურავს, თუალთა ავლებდა საჴელსა, ახლოს უზის და უყივის, მართ სახელდობით სახელსა, ეტყვის ვერ მიცნობ ავთანდილს, შენთვის გაჭრილსა და ხელსა, მას არა დია შეესმის, რეტსა თუალ დაუფახუჱლსა-
756. ესე ყუჱლაი ასრეა, რაცა აწ ჩემგან თხრობილა, ცრემლნი მოსწურნა თვალთაგან, ცოტადრე მოაცნობილა, მაშინღა იცნა აკოცა, მოეჭდო მოეძმობილა, ვიმოწმებ ღ~თსა ცხოველსა, მათებრივ არვინ შობილა-
757. უთხრა ძმაო არ გიტყუვე, გიყავ რაცა შემოგფიცე, გნახე სულთა გაუყრელმან, ფიცი ასრე დავამტკიცე, აწ დამეხსენ სიკუდილამდის, ვიტირო და თავსა ვიცე, მაგრამ გვედრებ დამარხვასა, მჴეცთა საჭმლად არა მიმცე-