..., 1860 წ.

586. აქა მჴეც ქმნილი ტარიელ. ტირს ჭირნი ეათასების თქვა მე მაქვს სამჴრე რომელი. კვლავ წინას წა მკლავსა მასების იგი შეიხსნა მოიღო. თვალით არ დაიფასების და პირსა დაიდვა დაცა ბნდა. ქვე მკვდართა დასახების.

587. ასრე წვა (წვა) რომე მას გვანდა. კვდარი სამარის კარისა ორგნით ჩანს ლები მაჯისა. მართ გულსა გარდნაკარისა ასმათს სდის სისიხლი ღვარისა. ღაწვთაგან ნახოკარისა და კვლავ წყალსა ასხამს უშველის. ჴმა ისმის მუნ წანწკარისა.

588. ავთანდილსაც სულთქნა მწარედ. დაბნედილსა შემოსჭვრიტნა ასმათ ვამნი გამრავლნა. ცრემლმან მისმან ქვანი ხვრიტნა მერმე სულად მოაქცია. ცეცხლი წყლითა დაუშრიტნა და თქვა ცოცხალ ვარ საწუთრომან. აწცა ჩემი სისხლი ხვრიტნა.

589. ზე წამოჯდა ფერ მიხდილი. აყოლებდა თუალსა რეტად ვარდი სრულად შექნილიყო. ზაფრანად დავითა სპეტად დიდ ხან მათად არა სცალდა. საუბრად და არცა ჭურეტად და დარჩომა და არ სიკვდილი. მას უმძიმდა მეტის მეტად.

590. ავთანდილს უთხრა ისმენდი. ცნობა მიცს თუმცა ჴელისა მოგითხრა ამბავი ჩემი. და ჩემის დამმარხველისა ლხინად მჩანს შეყრა მოყვრისა. მის შენგან შეუყრელისა და მე მიკვირს ჩემი სიცოცხლე. ასრე დარჩომა მრთელისა.

591. ასმათის ნახვა მიამა. ჩემგან დიდ დასახულისა წიგნი რა ვნახე მამართვა. ესე საბათ მკლავისა მკლავსა შევიბი მაშინვე. მოვიხსენ რიდე თავისა და იგი უცხო და ღარიბი. მტკიცისა რამე შავისა.

წიგნი ტარიელისა. საყვარელსა თანა:

592. მიუწერე მზეო შუქი. შენი ჩემთვის მონაფენი გულსა მეცა გამიცუდდეს. სიჩაუქე სიალფენი ხელმან შენი გავიცადე. სინატიფე სიტურფენი და გულთა ნაცვლად სამსახური. რამცა ვითა გიმუქვენი.

593. მაშინ ოდეს დამარჩინე. სულთა სრულად არ გამყარე აწე ჩემთვის ესე ჟამი. მასვე დღესა დავადარე სამჴრე შენი მომივიდა. შემოვიბი მკლავსა გარე და ვითა მმართებს სიხარული. ეზომ დიდად გავიხარე.

594. გაღანამცა ვიწინაშე. აჰა რიდე რომე მთხოვე ყაბაჩაცა მისთანავე. ამის ებრივ ვერა ვპოვე დაბნედილსა ნუ დამაგდებ. მიშველე რა მარგე მოვე და სოფელს მყოფსა უშენოსა. სხვასა ვისმცა შევეპოვე.

595. ქალი ადგა გამეყარა. დავსწევ ამოდ დამეძინა მაგრამ შევკრთი საყვარელი. ჩემი ვნახე ძილსა შინა გამეღვიძა აღარა მყვა. სულდგმულობა მამეწყინა და ღამე ასე გავათენე. მისი ჴმაცა არ მესმინა.

596. დილასა ადრე სრას მიჴმეს. დღე იქნა მწუხრად ჟამითა ავდეგ ვსცან მათი ამბავი. წასვლა ვქენ მითვე წამითა ვნახე ორნივე ერთად სხდეს. სახითა ოდეს სამითა და რა მიველ მითხრეს დაჯდომა. წინაშე დავსჯე სკამითა.

597. გვიბრძანებს თუ ღ~თნ ასრე დაგვაბერნა დაცაგვლია ჟამი გვახლავს სიბერისა. სიყმაწვილე გარდგვივლია ყმა არ მოგვცა ქალი გვიზის. ვისგან შუქი არ გვაკლია და ყმისა არსმა არა გვგავა. ამათ ზედა წაგვითვალა.

598. აწ ქალისა ჩემისათვის. ქმარი გვინდა სად მოვნახოთ რომე მივსცეთ ტახტი ჩვენი. სახედ ჩვენდა გამოვსახოთ სამეფოსა ვაპატრონოთ. საჴელმწიფო შევინახოთ და არ ამოვსწყდეთ მტერთა ჩვენთა. ჴმალი ჩვენზედარ ვამახოთ.

599. ვსთქვით თქვენის ძისა. არა სმა. გულსავით მეფერების იგი სჩანს ჩვენად იმედად. ვინ მზესა დაედარების ვისცა სთხოვ შვილსა სასიძოთ. მას დია გაეხარების და სხვა რაღა გკადროთ თვით იცით. მაგას რა მოეგვარების.

600. დავიწყეთ რჩევა საქმისა. არა ვთქვი არ სათქმელია ვითქვ ჩემგან დაშლა ამისი. არა ჴამს არ საქნელია მეფემან ბრძანა დიდია. ჴელმწიფე ხვარაზმელია და თუ მოგვცემს შვილსა სასიძოთ. მის ებრივ არ რომელია.

601. რომე პირველვე დაესკვნათ. მათ ესე შეეტყობოდა ერთმანეთსაცა უჭვრეტდეს. სიტყვაცა აგრე სწბებოდა ჩემგან დაშლისა კადრება. მართ ამად არ ეგებოდა და ოდენ დავმიწდი დავნაცრდი. გული მიდამო კრთებოდა.

602. დედოფალმან თქვა ხვარაზმშა. მეფეა მორჭმით მჯდომელი მათსამცა შვილსა საჩვენოდ. ნეტარ სხვა სჯობდეს რომელი შეცილებამცა ვით კადრა. რადგან თვით იყნეს მდომელი და მოწმობა დავრთე დავასკვენ. დღე ჩემი სულთა მჴდომელი.

603. გაგზავნეს კაცნი ხვარაზ მშას. წინა შვილისა მთხოველი შესთვალეს გაჴდა უმკვიდრო. სამეფო ჩვენი ყოველი არს ერთი ქალი საძეო არ კიდე გასათხოველი თუ მოგცემს შვილსა სასიძოთ. სხვასა აღარას მოველი.

604. კაცი მოვიდა აევსო. ჯუბაჩითა და რიდითა გახარებოდა ხვარაზმშას. სიხარულითა დიდითა ეთქვა თუ მოგვხვდა ღ~თისაგან. ჩვენ რომე ვინატრიდითა და თვით მაგის მეტსა შვილსამცა. ჩვენ ჴელსა რასა ვხდიდითა.