..., 1860 წ.

567. ჩემთა მჭვრეტელთა მოეცვა. ქალაქი შუკა და ბანი ომ გარდაჴდილსა მშვენოდა. მე ენიანი კაბანი ფერ მიხდილ გვარად ვშვენოდი. ვარდი ცრემლითა ნაბანი და ვინცა მიჭვრეტდის ბნდებოდის. მართლა არს არ კადაბანი.

568. რიდენი რომე მეშოვნეს. ქალაქსა ხატაელთასა იგი მეხვივნეს მშვენოდა. ვახელებ გულთა ხელთასა მეფე გარდადა დარბაზთა. შევედით ჩვენთა მზრდელთასა შევხედე დავრკთი ელვასა. ღაწვთა მზეებრ ნათელთასა.

569. მას მზესა ტანსა ემოსა. ნარინჯის ფერი ჯუბანი ზურგით უთქს ჯარი ხადუმთა. დას დასად უბან უბანი. სრულად ნათლითა აივსო. სახლი შუკა და უბანი და მუნ ვარდთა შუა შვენოდის. ძოწ მარგალიტნი ტყუბანი.

570. ნაომარსა დაკოდილსა. ჴელი ყელსა ჩამომება დედოფალი საჯდომთაგან. ადგა წინა მომეგება ვითა შვილი გარდამკოცნა. ღაწვი ვარდი დამიღება და მითხრა ნუ ეჭვ ამას იქით. თუღა მტერი შეღაგება.

571. ახლოს დამისვეს ადგილსა. მუნ სადა მიამებოდა პირის პირ მიჯდა იგი მზე. გული ვისთუისმცა კვდებოდა მალვით უჭვრეტდი მიჭვრეტდა. სხვად არად მეუბნებოდა და თვალი მოვსხლიტი სიცოცხლე. ამითა მეარმებოდა.

572. შეიქნა სმა და პურობა. მსგავსი მათისა ძალისა სხვა გახარება ასეთი. არვის უნახავს თვალისა ჯამი და ჭიქა ყოველი. ფირუზისა და ლალისა და არვისი ბრძანა მეფემან. არცა გაშვება დაუმთვრალისა.

573. მე მუნა მყოფი მივეცი. შვებასა მეტის მეტასა არ შემამხედის შევხედი. ცეცხლი იქმოდის შრეტასა კაცთა კრძალვასა გაწვევდი. გულსა შმაგსა და რეტასა რა რა უამეა პირის პირ მას საყვარლისა ჭვრეტასა.

574. დააგდეს მღერა მუტრიბთა. სულეთო თავი დახრიან მიბრძანეს შვილო ტარიელ ვით გითხრათ ვით გვიხარიან ნეტარ ძი გვაქვსო მებრძოლნი. მით ჩვენი ვაგლახ არიან და მართალ არის შენნი მჭვრეტელნი. არ ცუდათ იმკვეხარიან.

575. აწ თუმცა გმართებს შემოსა. ვით მორჭმით მოგივლენიან არ შეგმოსთ მაგა კაბითა. არ გაგხდით ტურფად გშვენიან აწ გქონდეს ასი საჭურჭლე. ვის შუქნი მოგიფენიან და თვით შეიკერე რაცა გწადს. ჩვენგან ნუღარა გრცხვენიან.

576. მამართვეს ასნი კლიტენი. ასივე საჭურჭლეთანი თაყვანი ვეც და დავლოცე. დოლათი მათი სვეთანი მაკოცეს ადგნენ ორნივე. თვით იგი მზეთა მზეთანი და რა გასცეს ზომი ვით გითხრა. ლაშქართა სისავსეთანი.

577. კვლაცა დაჯდა მხიარული. მოიმეტა სმა და მღერა მუნ გაგრძელდა ნადიმობა. ბარბითთა და ჩანგთა ჟღერა დედოფალნი წამოვიდა. შეეყარა მწუხრსა დღერა და ძილ პირამდინ სიხარულსა. სიხარული გვანდა ვერა.

578. ავიყარენით მიგვჭირდა. სმა დოსტაქნისა მეტისა საწოლს შემოველ შემექნა. ცნობა მართ ვითა რეტისა ძალი არ მქონდა ტყვე ქმნილსა. მე იმა ცეცხლსა შრეტისა და მეგონებოდა მალხენდა. გონება მისგან ჭვრეტისა.

579. მონა მოვიდა მიანბო. ამბავი მე მართალიო თქვენსა ამბავსა იკითხავს. აჯიღოსანი ქალიო მაშინღა ვიცან ავიჭერ. ჩქარ ჩქარად გულ გამკრთალიო და მოვიდა მაშინ ვნახე ასმათი. ჩემთანა მომავალიო.

580. მე ვისთვის ვკვდები მიამა. ასმათის ნახვა მე მისად აღარ მიუშვი ვაკოცე. ქნაღა თაყვანის ცემისად ხელი მოვკიდე დავისვი. ახლოს ტახტისა ჩემისად და ვკითხე თუ ნეტარ მოსულა. ნორჩი ალვისად ხევისად.

581. მიამბე მისი ამბავი. სხვად ნურას მეუბნებია მითხრა თუ გკადრებ ამბავსა. აწ ჩემგან არა სათნებია თქვენ ერთმანერთი გინახავსთ. და ტურფად მოგწონებია და აწცა სცნობ სხვასა ამბავსა. რაც ჩემთვის უბრძანებია.

წიგნი ნესტან დარეჯანისა, საყვარელსა თანა:

582. წიგნი მომართვა ჩავხედე. პირისა თემთა მთენისა ეწერა ვნახე სიტურფე. წყალ ჯავარისა შენისა ომ გარდახდილი შვენოდი შენატევები ცხენისა და არავი მიჩანს მიზეზი. ჩემისა ცრემლთა დენისა.

583. ღ~თნ თუმცა ენა ჩემი. ქებად შენდა უშენოსა შენთვის მკვდარი აღარ ვიტყვი. მაშა მამკლავ უშენოსა მზემან ლომსა ბროლ გიშენ.ი ბაღი ბაღჩად უშენოსა და შენმან მზემან თავი ჩემი. არვის მართებს უშენოსა.

584. თუცა მიგდის ღვარი ცრემლთა. მაგრამ ცუდად არ იდენო ამას იქით ნუღარ სტირი. გულას ჭირს არ იდენო შენი მჭვრეტნი ჩემსა მჭვრეტსა. იგინებენ არ იდენო და გუშინ რომ მოგეხვივნეს. იგი ჩემთვის არ იდენო.

585. იგი მე მამცენ რიდენი. რომელი გუშინ გშვენოდეს რა ნახო შენცა გიამოს. შენეულივე შვენოდეს ესე სამკლავე შეიბი. თუ ჩემი რაღა გვლენოდეს და ერთი ასეთი ცოცხალსა. სხვა ღამე არ გაგთენოდეს.