624. ფრიდონ საჯდომნი დამიდგნა, ადგილსა საბატონოსა. მითხრა თუ ჰმცდარ ვარ აქამდინ, ვერ მივხუდი გასაგონოსა. ხარ დიდი მეფე ჲინდოთა, რად ვინ რა მოგაწონოსა. ვინ არის კაცი რომელმან, თავი არ დაგამონოსა:-
625. რას ვაგრძელებდე მოჳდნენ, ყოვლგნით ჰამბისა მძებნელნი. ცუდნი და ცუდთა ადგილთა, თავისა დამაშრობელნი. ვერა ვერ ეცნათ ვერ იყუნეს, ვერას ჰამბისა მცნობელნი. მე უფრო მდინდა თუალთაგან, კულავ ცრემლნი შეუშრობელნი:-
626. მე ფრიდონს ვუთხარ ესე დღე, ვითა მესაზაროების. ამისად მოწმად ღ~თი მყავს, სათქმელად მეუცხოების. უშენოდ მყოფსა ღამედა, დღეცა მესაღამოების. დახსნილ ვარ ლხინსა ყოველსა, მით გული ჭირსა მოების:-
627. მაშა მე მისსა ჰამბავსა, რადგან აღარას მოველი. ვეღარ დავჰსდგები გამიშჳ, ვარ ფარმანისა მთხოველი. ფრიდონს რა ესმა ატირდა, ცრემლითა მოერწყო ველი. მითხრა თუ ძმაო დღესითგან, ცუდ ჩემი ლხინი ყოველი:-
628. (ა)თუცა დია მოიჭირვეს, ვერცა ეგრე დამაყენეს. (ბ)მისთა სპათა მუჴლმოყრილთა, თავი მათი ჩემკერძ ირეს. (დ)ნუ წახუალო დაგემონნეთ, სიცოცხლეა ჩუჱნი ვირეს. (გ)მეხვეოდეს მაკოცებდეს, ატირდეს და ამატირეს:-
629. ეგრე ვუთხარ თქუჱნი გაყრა, მეცა დია მეძნელების. მაგრამ ლხინი უმისოსა, ჩემგან ძნელად გაიძლების. ჩემსა ტყუჱსა ვერ გავჰსწირავ, თქუჱნცა დია გებრალების. ნუვინ მიშლით არ დავჰსდგები, არცა ვისგან დამეშლების:-
630. მერმე ფრიდონ მოიყუანა, მიძღუნა ესე შავი ცხენი. მითხრა ჰხედავ პირი მზისა, თქუჱნ საროსა ეგე ხენი. ვიცი მეტი არა გინდა, ძღუჱნი რამცა გავჰკიცხენი. თჳთ ამანუჱ მოგაწონოს, სახედრობა სიფიცხენი:-
631. ფრიდონ გამამყუა წავედით, ორთაუჱ ცრემლნი ვღუარენით. მუნ ერთმანერთსა ვაკოცეთ, ზახილით გაჳყარენით. სრულად ლაშქარნი მტიროდეს, გულითა მართლად არ ენით. გაზრდილ გამზრდელთა გაყრასა, ჩუჱნ თავნი დავადარენით:-
632. ფრიდონისით წამოსრულმან, წაველ ძებნად კულავ ვიარე. რომე არე არ დამირჩა, ჴმელთა ზედა ზღვათა გარე. მაგრამ მისსა მნახავსაცა, კაცსა ვერა შევეყარე. გული სრულად გამიშმაგდა, თავი მჴეცთა დავადარე:-
633. ვჰსთქჳ თუ ჩემგან აღარაა, სიარული ცუდი ცურვა. ნუთუ მჴეცთა სიახლემან, უკუმყაროს გულსა ურვა. მონათა და ამა ასმათს, სიტყუა ვუთხარ შჳდი თუ რვა. ვიცი რომე დამირჯიხართ, დია გმართებს ჩემი მდურვა:-
634. აწ წადით და მე დამაგდეთ, ეტერენით თავთა თქუჱნთა. ნუღარ უჭურეტთ ცრემლთა ცხელთა, თუალთა ჩემთა მონადენთა. რა ესენი მოისმენდეს, საუბართა ესოდენთა. მითხრეს ჰაი რასა ჰბრძანებ, ნუ მოასმენ ყურთა ჩუჱნთა:-
635. უშენოსა ნუმცა ვნახავთ, ნუ პატრონსა ნუ უფალსა. ნუთუ ღ~თნ არ გაგვყარნეს, ფერხთა თქუჱნთა ნატერფალსა. თქუჱნ გიჭურეტდეთ საჭურეტელსა, შუჱნიერსა სატურფალსა. თურმე ბედი მოაღაფლებს, კაცსა ეგზომ არ ღაფალსა:-
636. ვეღარ გავგზავნენ სიტყუანი, მესმნეს მონათა ჩემთანი. მაგრა დავჰყარენ არენი, მე სიტყჳერთა თემთანი. სახლად საყოფნი მიმაჩნდეს, თხათა და მათ ირემთანი. გაჳჭერ სრულად დავჰსტკეპნე, ქუჱ მინდორნი და ზე მთანი:-
637. ესე ქუაბნი უკაცურნი, ვჰპოვე დევთა შეეკაფნეს. შემომებნეს ამოვჰსწყჳტენ, ყოლა ვერას ვერ მეჴაფნეს. მათ მონანი დამიხოცეს, ჯაჭუნი ავად მოექაფნეს. საწუთომან დამაღრიჯნა, ცქაფნი მისნი კულავ მეცქაფნეს:-
638. დევთა ყვირილი ზახილი, ზე ცამდის აიწეოდა. მათთა ლახტისცემითა, ქუჱყანა შეირყეოდა. მზე დააბნელეს მტუჱრითა, ალჳს შტო შეირხეოდა. ასნი ერთ კერძო მამიხდეს, დავჰფრიწე დაიხეოდა:-
639. აჰა ძმაო მაშინდლითგან, აქა ვარ და აქა ვჰკუდები. ჴელი მინდორს გაჳჭრები, ზოგჯე ვჰსტირ და ზოგჯერ ვჰბნდები. ესე ქალი არ დამაგდებს, არს მისთჳსვე ცეცხლნადები. ჩემად ღონედ სიკუდილისა, მეტსა არას არ ვეცდები:-
640. რომე ვეფხი შუჱნიერი, სახედ მისად დამისახავს. ამად მიყუარს ტყაჳ მისი, კაბად ჩემად მამინახავს. ესე ქალი შემიკერავს, ზოგჯერ სულთქამს ზოგჯერ ახავს. რადგან თაჳ ვერ მამიკლავს, ჴრმალი ცუდად მამიმახავს:-
641. მისსა ვერ იტყჳს ქებასა, ყოველი ბრძენთა ენები. მას დაკარგულსა ვიგონებ, მე სიცოცხლისა მთმენები. მას აქათ ვახლავ ნადირთა, თაჳსა მათებრ მჰხსენები. სხუას არას ვიაჯ ღ~ისაგან, ვარ სიკვდილისა მქენები:-
642. პირსა იცა გაიხეთქა, ღაწვი ვარდი აახეწა. ლალი ქარვად გარდაიქცა, ბროლი სრულად დაილეწა. ავთანდილსცა ცრემლი წაჰსდის, წამწამთაგან ერთსახე წა. მერმე ქალმან დაადუმა, მუხლმოყრილი შეეხვეწა:-
643. ტარიელ უთხრა ავთანდილს, ასმათის დადუმებულმან. შენ ყუჱლაკაი გაამე, მე ვერას ვერ ამებულმან. გითხარ ყე ჩემი ჰამბავი, სიცოცხლე გაარმებულმან. აწ წადი ნახე შენი მზე, შენ მისთჳს მოსურვებულმან:-