605. დღესა ერთსა მე და მეფე, ნადირობად გამოვედით. ზღუასა ზედან წაწურჳლსა, ქედსა რასმე გარდავდეგით. ფრიდონ მითხრა გითხრობ რასმე, ვჰსთამაშობდით ცხენთა ვჰსხედით. ერთი რამე საკჳრუჱლი, მე ვნახეო ამა ქედით:-
606. მე ვჰკითხევდი ფრიდონ მეტყჳს, მართ ამბავსა ესოდენსა. დღე ერთ მწადდა ნადირობა, შევჰჯე ამა ჩემსა ცხენსა. ზღუათა შიგან იხუსა ჰგავს და, ჴმელთა ზედა შავარდენსა. აქა ვჰსდეგ და თუალს ვუგებდი, ქორსა იქით განაფრენსა:-
607. ზოგჯერ ზღჳსკე მივიხედი, წავჰსდგომოდი ამა გორსა. ზღუასა შიგან ცოტა რამე, დაჳნახე თუცა შორსა. ეგრე ფიცხლად სიარული, არას ძალუძს მისსა ჰსწორსა. ვერად ვიცან გონებასა, გავეკჳრუჱ ამად გორსა:-
608. ვჰსთქჳ რა არის რასა ვამჰსგავსო, მფრინველია ანუ მჴეცი. ნავი იყო არ ეფარა, სამოსელი მრავალკეცი. წინა კაცნი მოზიდჳდეს, თუალნი ამად დავაცეცი. მთუარე უჯდა კიდობანსა, ცა მეშჳდე მასცა ვეცი:-
609. ამოძურნეს ორნი მონანი, შავნი მართ ვითა ფისანი. ქალი გარდმოსვეს სისხონი, ვნახენ მისისა თმისანი. მას რომე ელუა ჰკრთებოდა, ფერნიცა ჰგუანდეს რისანი. მან გაანათლა ქუჱყანა, გაცუდდეს შუქნი მზისანი:-
610. სიხარულმან ამაჩქარა, ამათრთოლა დაცამლეწა. იგი ვარდი შემიყუარდა, რომე თუალსა იახეწა. დავაპირე შეტევება, ვჰსთქჳ წაჳდე მათკენ მე წა. ჩემსა შავსა სულიერი, რამცა ვითა გარდეხვეწა:-
611. ცხენი გავჰქუსლე იქმოდეს, შამბი ჴმასა და ხრიალსა. ვეღარ მივუსწარ გამესწრეს, რაზომცა ვჰსცემდი წრტიალსა. ზღჳს პირსა მიველ შევხედენ, ჰსჩნდა ოდენ მზისა ტიალსა. გამშორებოდეს წამსლოდეს, ამისთჳს დავეწჳ ალსა:-
612. ესე მესმა ფრიდონისგან, მომემატა ცეცხლთა სიცხე. ცხენისაგან გარდაჳჭერ, თავი სრულად გაჳკიცხე. ჩემთა ღაწუთა დანადენი, მე ჩემივე სისხლი ვიცხე. მამკალ თუცა უჩემოსა, ენახოსმცა ვისცა ის ხე:-
613. ესე ჩემგან გაუკჳრდა, ფრიდონს მეტად ეუცხოვა. მაგრამ მეტად შევებრალე, ტირილითა მესათნოვა. ვითა შვილი დამადუმა, მემუდარა შემეპოვა. თუალთა ვითა მარგარიტი, ცხელნი ცრემლნი გარმოთოვა:-
614. ვაგლახ მეო რა გიამბე, ფათერაკად მცდარმან შმაგად. მოვახსენე ნურა გაგვა, ნუ ინაღვლი მაგას მაგად. იგა მთუარე ჩემი იყო, მით მედების ცეცხლი მდაგად. აწ გიამბო რადგან თავი, გინდა ჩემად ამხანაგად:-
615. ფრიდონს ვუთხარ ყველაკაი, ჩემი თავსა გარდასრული. მან მითხრა თუ რას ვიტყოდი, მოცთომილი გაბასრული. შენ მაღალი ჲინდოთ მეფე, ჩემსა რადმე ხარ მოსრული. საჴელმწიფო საჯდომი და, ტახტი გმართებს სრაცა სრული:-
616. კულავცა მითხრა ვისცა ღ~თი, საროს მორჩსა ტანად უხებს. მას ლახუარსა მოაშორვებს, თუცა პირუჱლ გულსა უხებს. იგი მოგვცემს წყალობასა, მისსა ზეცით მოგჳქუხებს. ჭირსა ლხინად შეგჳცუალებს, არა მარად შეგვაწუხებს:-
617. წამოვედით ნატირებნი, სრას დავჰსხედით თაჳს წინა. ფრიდონს ვუთხარ ჩემი შემწე, შენგან კიდე არავინა. ვითა ღ~თნ შენი მჰსგავსი, სხუა სოფლად არ მოავლინა. მაშა რადგან შემიმეცენ, ამისმეტი რად რა მინა:-
618. არ ავი გესვა მოყუარე, ჟამი თუ მამხუდეს ჟამისად. ენა გონება მახმარე, გამოსარჩევლად ამისად. რა მოვაგუარო რა მიჯობს, სალხენლად ჩემად და მისად. თუ ვერას ვარგებ ვიქმნები, ვერ დამყოფელი წამისად:-
619. მან მითხრა ბედი ღ~ისაგან, მიჯობსღა ამას რომელი. მოსრულხარ ჩემად წყალობად, მეფე ჲინდოეთს მჯდომელი. მემცა რად ვიყავ ამისთჳს, მადლისა რასმე მდომელი. ერთი ვარ მონა მონებად, წინაშე თქუჱნსა მდგომელი:-
620. ესე ქალაქი გზა არის, ნავთა ყოველგნით მავალთა. შემამკრებელი ჰამბავთა, უცხოთა რათმე მრავალთა. აქა მოგვესმის წამალი, შენ რომე დაუწვავ ალთა. ნუ თუ ჰქმნას ღ~თნ გარდასულა, მაგაა ჭირთა და ვალთა:-
621. ჩუჱნ გავგზავნოთ მენავენი, რომელთაცა კულავ უვლია. მოგჳნახონ იგა მთუარე, ვისთჳს ჭირი არ გვაკლია. მუნამდისცა მოიჭირუჱ, გონებამან არ დაგლია. ყოლა ჭირი არ ეგების, თუცა ლხინმან არ დაჰსძლია:-
622. კაცნი იხმნა მასუჱ წამსა, ესე საქმე ჰრქუა მიურვეთ. უბრძანა თუ ნავებითა, წადით ზღუა ზღუა მოიცურვეთ. მოგჳნახეთ საყუარელსა, მისსა მისთჳს მოასურვეთ. თავთა ჭირი უათასეთ, რადმც უშჳდეთ ანუ ურვეთ:-
623. აჩინნა კაცნი სადაცა, სადგურნი ნავთა ჰსჩენოდეს. უბრძანა ჰსძებნეთ ყოველგან, რაცა ვის მისი გჰსმენოდეს. მოლოდნა მიჩნდა სალხინოდ, პატიჟნი მორე მლხენოდეს. უმისოდ ლხინი მინახავს, ამა დღისათჳს მრცხუჱნოდეს:-