528. იგი რა მოჰკლა ეუბენ, პატრონსა ჩემსა მამასა. ჰკადრე თუ სპარსთა ვერა ვიქ, ჲინდოეთისა ჭამასა. მე ვარ მემკჳდრე მამულთა არ მივჰსცემ არცა დრამასა. არ დამეხსნები გაგიხდი, ქალაქსა ვითა ტრამასა:-
529. ჩემი ყოვლად ნურა გინდა, სიყუარული ნუცა ჰნდომა. ამით უფრო მოგეცემის, სამართლისა შენ მოხდომა. ჰქმნას მეფემან ყელმოტეხით, შემოხუჱწით შემოვრომა. ჴელთა მოგცემ თავსა ჩემსა, შეგუფჱრობდეს ერთგან სხდომა:-
530. ესე მეტად მომეწონა, თათბირი და გამოჰრჩევა. ჩემთა მტერთა დავაცადე, დასაჴოცლად ჴრმლისა ქნევა. მერმე ავდეგ წამოსავლად, მან დამიწყო ქუჱ ქუჱ წევა. მწადდა მაგრა ვერ გავბედე, შემოჭდომა შემოხუჱვა:-
531. ხანი დავჰყავ გავეყარე, მაგრა გავხე ვითა ხელი. ასმათ წინა ჩამომიძღუა, ჩამდიოდა ცრემლი ცხელი. ჭირი ბევრჯელ ვიათასე, ლხინი ჩემი ვაერთხელი. მერმე წასულა არა მწადდა, ამად მივალ არ ფიცხელი:-
532. მოჳდა კაცი სასიძო, მოვაო მოსულა გვუახარა. მაგრამ თუ ბედი რას უქმნიდა, არა იცოდა გლახ არა. მეფესა მიხუდა სიამე, არ სიტყუა ივაგლახა რა. მიწოდა ახლოს მიმისუა, მოდიო თავი დახარა:-
533. მიბრძანა ჩემთჳს ესე დღე, ლხინი და სიხარულია. გარდაჳჴადოთ ქორწილი, შუჱბა არ დაფარულია. კაცი გავგზავნოთ მოჳღოთ, ყოვლგნით საჭურჭლე სრულია. უხუად გავჰსცემდეთ, ვავსებდეთ სიძუნწე უმეცრულია:-
534. მე გავგზავნე ყოვლგნით კაცნი, საჭურჭლეთა წამომხმელნი. სასიძოცა მოგჳვიდა, იყუნეს ხანთა არ დამზმელნი. შიგნით ჩუჱნნი გაეგებნეს, გარეთ მოდგეს ხვრაზმელნი. მათ ლაშქართა ერთგან მყოფთა, ვერ იტევდა ვერცა ველნი:-
535. მეფემან ჰბრძანა მოჰკაზმეთ, კარჳთა მოედანია. გამოისუჱნოს სიძემან, დაჰყოს ცოტაი ხანია. მუნ მისდა ხილუად გაჳდნენ, უშენოდ სპანი სხვანია. შენ აქა ნახე ჩემთანა, აქა ხილუაცა კმანია:-
536. მოედანს დავსდგი კარვები, წითლისა ატლასებისა. მოჳდა სიძე გარდახდა, დღე ჰგონა გლახმან შვებისა. შეიქმნა გასლუა პალატით, ჯარია მუნ ხასებისა. დაიწყო დგომა ლაშქარმან, თემთემად დას დასებისა:-
537. მე შინა წაველ მმრავლობდეს, სევდისა რაზმთა ურუანი. მას ვიგონებდი რომლისა, გულსა მიწყლჳდა სურუანი. ასმათის მონა წიგნით მხუდა, ზე აჩნდა ოფლში ცურუანი. მალედ მოდიო გიბრძანებს, ვისი გაქუს სულებრ წყურუანი:-
538. ცხენისაგან არ გარდავჰჴე, წაველ ფიცხლავ დავმორჩილდი. ქალი დამხუდა ნატირები, ვჰკითხე ცრემლსა რასა ღურიდი. მითხრა შენი შესწრობილი, ტირილსამცა ვით ავჰსცილდი. სამიმდემოდ ვით გამართლო, რა ვჰყო მასთან დია ვჰსწბილდი:-
539. შევედით ვნახეთ ბალიშსა, ზედან წარბ შერჭმით მჯდომარე. მზე ვეღარას იქმს მისმეტსა, მას განენათლა რომ არე. წავჰსდეგ მიბრძანა რასა ჰსდგა, დღე მიგიჩს შენ საომარე. ანუ გამწირე მიტყუე, და კულავცა შემაცთომარე:-
540. მე მეწყინა აღარა ვჰსთქჳ რა, ფიცხლავ გარე შემოვბრუნდი. უკუვჰყივლე აწ გამოჩნდეს, არ მინდოდეს ვისცა უნდი. ქალი ომსა ვითარ მაწუჱვ, აგრე ვითა დავძაბუნდი. შინა მოველ მოკულა მისი, დავაპირე არ დავყმუნდი:-
541. ასსა ვუბრძანე მონასა, საომრად დაემზადენით. შევჰსხედით განვვლეთ, ქალაქი არაჳს გავეცხადენით. კარავსა შეველ იგი ყმა, ვითა წვა ძნელმცა თქმად ენით. უსისხლოდ მოვჰკალ სასიძო, თუცა ჰჴმდა სისხლისა დენით:-
542. კარჳსკალთა ჩახლათული, ჩავჰსჭერ ჩავაკარაბაკე. ყმასა ფერხთა ჴელი მივჰყავ, თაჳ სვეტსა შევუტაკე. წინა მწოლთა დაიძახეს, გლოვა მიხუდათ საარაკე. ცხენსა შევჯე წამოცაველ, ჯაჭჳ მეცვა საკურტაკე:-
543. ჴმა დამივარდა შეიქმნა, ზახილი მოსაწევარი. წამოველ წევნა დამიწყეს, დავჰჴოცე ჩემი მდევარი. ქალაქი მქონდა მაგარი, მტერთაგან მოურევარი. მას შიგან შეველ მშჳდობით, ამოდ იგივე მე ვარი:-
544. კაცი გავგზავნე ვაცნობე, ყოვლგან ლაშქარსა ყუჱლასა. აქა მომმართეთ ვინცაღა, ჩემსა იქმოდეთ შუჱლასა. არ გასწყდა მოსულა მდევართა, ღამესა დია ბნელასა. ჩემსა რა ჰსცნიან ჰსცჳდიან, თავებსა მათსა მრთელასა:-
545. ცისკრად ავდეგ შევეკაზმე, რა გათენდა ღამე დილად. ვნახენ სამნი დიდებულნი, მეფისაგან მოგზავნილად. ებრძანა თუ ღ~თნ იცის, გამიზრდიხარ ვითა შვილად. ჩემი ასრე რად შესცუალე, სიხარული სიმძიმილად:-
546. ხვარაზმშას სისხლი უბრალო, სახლად რად დამადებინე. თუ ჩემი ქალი გინდოდა, რად არა შემაგებინე. მე ბერსა შენსა გამზრდელსა, სიცოცხლე მაარმებინე. დღედ სიკუდილამდე შენიცა, თავი არ მაახლებინე:-
547. მე შევუთუალე მეფეო, ვარ უმაგრესი რუალისა. თვარა რად მიგმობ სიკუდილსა, ცეცხლი მწუავს სირცხვილთ ალისა. მაგრამ თჳთ იცი ჴელმწიფე, ჰჴამს მქნელი სამართალისა. მე თქუჱნმან მზემან მაშოროს, ნდომა თქუჱნისა ქალისა:-