..., 1860 წ.

488. ფიცხლავ მოვიდეს არ ექნათ. მათ შინა ხან დაზმულობა აღლუმი ვნახე მეკეთა. კეკლუცად დარაზმულობა სიჩაუქე და სიკეთე. აბჯრისა ხვარაზმულობა და ტაიჭთა მათთა სიმალე. ლაშქართა მოკაზმულობა.

489. ავმართე დროშა მეფისა. ალმითა წითელ შავითა დილასა ვბრძანე. გამართვა. ლაშქრითა უთვალავითა თავსა ვიტყოდი ვტიროდი. ბედითა მეტად ავითა და მზე თუ არ ვნახო არ ვიცი. ვიარო მუდამ დავითა.

490. შინა მოველ სევდიანი. არ ნადიმად ღვინოს ვსვემდი წამ წავიდა სოფლისაგან. მადლი ღ~თსა შევწირევდი ვერცა ვჯდი და ვერცა ვიდგი. არა ვიცი რასა ვზმიდი დათმობა ვთხოვე შემოქმედსა. მეფისაკენ წამოვედი.

491. მონა შემოდგა მივეცი. საქმესა გაკვირვებულსა ასმათის წიგნი მამართვა. მე მეტად შეჭირვებულსა ეწერა გიხმობს შენი მზე. შენ მისთვის მოსწრაფებულსა და მოდი სჯობს მანდა ტირილსა. საქმესა ბედით ვებულსა.

492. მიამა უფრო გავხელდი. საქმისა მიუმხვდარია მადლი შევკადრე უფალსა. ვეაჯი ზენარია მზესა ვეშაპი შეიპყრობს. მე მისად მას გავს დარია და დავაგდე სრისა ადგილი. ბაღისა ვლახე არია.

493. ვითა მმართებდა ეზომი. რაც ვითა გავიხარეო შეღამდა შეველ ბაღისა. მე კარი შევიარე.ო სად ასმათ პირველ მენახა. მუნვე ჩნდა მდგომიარეო და სიცილით მითხრა წამოვლე. მოგელის შენი მთვარეო.

494. შემოვლო სახლი ნაგები. კეკლუცად ბანის ბანითა გამოჩნდა მთვარე ნათლითა. გარე შუქ მონავანითა ფარდაგსა შიგან მჯდომარე. შესამოსვლითა მწვანითა და საკრძალავი და ღარიბი. უცხო პირად და ტანითა.

495. შეველ წავდეგ ნოხის პირსა. მე დამიწყო ცეცხლმან შრეტად გულსა ბნელი გამინათლა. ზედან ლხინი ადგა სვეტად მას ბალიში შემოეგდო. მზისა შუქსა სჯობდა მეტად და ჩემგან პირსა იფარვიდა. აიხედის წამსა ჭურეტად.

496. უბრძანა თუ მოახსენებ. ასმათ დაჯდეს ამილბარსა მან ბალიში დამართებით. დადვა მას ზედ საქებარსა დავჯე მივეც გულსა ლხინი. საწუთროსა დამოგმობარსა და მიკვირს სული რადღა მიდგან. ვიტყვი მისგან ნაუბარსა.

497. მიბრძანა ძოღან გეწყინა. გაშვება უუბარისა მზემან გაყრთა დაგაჭკნევ. ვითა ყვავილი ბარისა დაგსჯიდა დენა ცრემლისა. ნარგისთად ნაგუბარისა და მაგრამ ჴამს ჩემგან სირცხვილი. და რიდი ამილბარისა.

498. თუცა მართებს დედაკაცსა. მამაცისა დიდი კრძალვა მაგრმა მეტი უარია. არა თქმა და ჭირთა მალვა მე თუ ზეპირ მიცნევია. ქვე ქვე მითქვამს იდუმალ ვა და ძოღან ქალი გამოვგზავნე. თქვენ მართლისა შემთვალვა.

499. ერთმანერთისა მას იქით. რაცა ორთავე ვიცითა აწცა მიცოდი საშენოდ. მითვე პირითა მტკიცითა ამას შევჯერდი დიდითა. ზენარითა და ფიცითა და გეცრუვო ღ~თნ მიწა მქნას. ნუცა ცხრითავე ვზიცითა.

500. აწ შეები ხატაელთა. ილაშქრე და ინაპირე ღ~თმან ქნას და გაგემარჯოს. შენ მორჭმულმან ჩემკენირე მაგრამ რა ვქნა კვლაცა ნახვა. მომხვდებოდეს შენი ვირე და გული მომეც გაუყრელად. ჩემი შენთუის დაიჭირე.

501. მოვახსენე არ მეწყალვის. თავი შენთვის დასაწველად მაგრა რადგან დამარჩინე. არ გამოსჩნდა ჩემად მკვლელად შენ სინათლე თვალთა ჩემთა. მიჩნდეს მზეებრ სანახველად და აწ შევება ხატაელთა. მუნ გამოვჩნდე ლომი ქველად.

502. აწ რასაცა მე მაღირსებ. ჴორციელი არა ღირსა მოწყალება იჩქითია. ღ~თისა ამად არ მიკვირსა შენთა შუქთა შემამიდგა. ბნელსა გულსა ზედან მჭვირსა და შენი ვიყო მანობამდი. და მიყოფდეს მიწა პირსა.

503. ზედან წიგნსა საფიცარსა. შევფიცე და შემამფიცა მისგან ჩემი სიყვარული. ამად უფრო დამიმტკიცა უშენოსა მოწონება. ვისცააო გულსა მიცა ღ~თი მამკლამს ამას იქით. თავსა ვეტყვი ამას ვსწურთნასცა.

504. დავყავ ხანი მას წინაშე. სიტყვანიცა ტკბილნი ვთქვენით ვსჭამეთ რამე ამოხილი. ერთმანეთსა ვეუბენით მერმე ავდეგ წამოსავლად. ტირილით და ცრემლთა დენით და მისთა შუქთა შვენებანი. ნათლად მადგა გულსა საფენით.

505. მეძნელებოდა სიშორე. მის ბროლ ბალახშის მინისა მე გამიახლდა სოფელი. მქონდა სიმრავლე ლხინისა ჩემად ჩნდა იგი სინათლე. ეთერთა მზე ნაჩინისა და აწ მიკვირს მზისა გაყრილსა. გული მიც კლდისა ტინისა.

506. დილასა შევჯე უბრძანე. ჰკარით ბუკსა და ნობათსა სრულთა სპანთასა ვერ გითხრობ. სისწრაფით არ უმზობასა ლომმან მივმართე ხატაეთს. ვერვინ მიძრახავს ხდლობასა და უგზოსა ვლიდეს ლაშქარნი. ვერ ეტყოდეს გზობასა.

507. დავაგდე მზღვარი ინდოთა. მევლო პაშტაი ხანია რამაზის კაცი მემთხვია. ვინ ხატაელთა ხანია მოციქულობა მომართვა. გულისა მოსაფხანია და ჩვენთა მგელთაცა დასჭამენ. ინდონო თქვენი თხანია.