470. დააგდეს მღერა მუტრიბთა, სულეთო თავი ხარიან. მიბრძანეს შვილო ტარიელ, ვით გითხრათ ვით გჳხარიან. ნეტარძი გუაქუსო მებრძოლნი, მით ჩუჱნნი ვაგლახ არიან. მართალარნ შენნი მჭურეტელნი, არ ცუდად იმკუჱხარიან:-
471. აწ თუცა გმართებს შემოსა, ვის მორჭმით მოგივლენიან. არ შევცულით მაგა კაბათა, არ აგხდით ტურფად გშუჱნიან. აწ გქონდეს ასი საჭურჭლე, ვის შუქნი მოგიფენიან. თჳთ შეიკერე რაცა გწადს, ჩუჱნგან ნუღარა ჰგრცხუჱნიან:-
472. კულავცა დაჯდა მხიარული, მოიმატა სმა და მღერა. კულავ გაგრძელდა ნადიმობა, ბარბითი და ჩანგთა ჟღერა. დედოფალნი წამოჳდნენ, შეეყარა მწუხრსა დღე რა. ძილპირამდის სიხარულსა, სიხარული ჰგუანდა ვერა:-
473. ავიყარენით მიგვჭირდა, სმა დოსტაქნისა მეტისა. საწოლსა შეველ შემექმნა, ცნობა მართ ვითა რეტისა. ძალი არ მქონდა ტყუჱქმნილსა, მე ამა ცეცხლთა შრეტისა. მეგონებოდა მალხენდა, გონება მისგან ჭურეტისა:-
474. მონა მოჳდა მიანბო, ჰამბაჳ მე მართალია. თქუჱნსა ჰამბავსა იკითხავს, აჯიღოსანი ქალია. მაშინუჱ ვიცან ავიჭერ, ჩქარჩქარად გულგამკრთალია. მოჳდა ვნახე ასმათი, ჩემთანა მომავალია:-
475. მე ვისთჳს ვჰკუდები მიამა, ასმათის ნახუა მე მისად. აღარ მივუშჳ ვაკოცე, ჰქმნადღა თაყუანისცემისად. ჴელი მოვჰკიდე დავისჳ, ახლოს ტახტისა ჩემისად. ვჰკითხე თუ ნეტარ მისულა, მორჩი ალჳსა ხე მისად:-
476. მიანბე მისი ჰამბაჳ, სხუად ნურას მეუბნებია. მითხრა თუ გკადრებ მართალსა, აწ ჩემგან არ სათნებია. დღეს ერთმანერთი გინახავსთ, და ტურფად მოგწონებია. აწ კულაცა ცნობა ჰამბისა, მას ჩემთჳს უბრძანებია:-
477. წიგნი მამართუა ჩავხედე, პირისა თემთა მთენისა. ეწერა ვნახე სიტურფე, წყალჯავარისა შენისა. ომგარდახდილი ჰშუჱნოდი, შენატევები ცხენისა. არ ავი მიჩანს მიზეზი, ჩემისა ცრემლთა დენისა:-
478. ღ~თნ თუმცა ენა ჩემი, ქებად შენდა უშენოსა. შენთჳს მკუდარი აღარ ვიტყჳ, მაშა მამკლავ უშენოსა. მზემან ლომსა ვარდ გიშერი, ბაღჩა ბაღად უშენოსა. შენმან მზემან თავი ჩემი, არ ვის მართებს უშენოსა:-
479. თუცა მიგდის ღუარი ცრემლთა, მაგრამ ცუდად არ იდენო. ამას იქით ნუღარ იდენ, ჭირსა თაჳ არიდენო. შენი მჭურეტნი შენთა მჭურეტთა, აგინებენ არიდენო. რომე წეღან მოგეხჳვნეს, იგი ჩემთჳს არიდენო:-
480. იგი მე მომეცე რიდენი, რომელნი ძოღან გხუჱოდეს. რა მნახო შენცა გიამოს, შენეული რა მჰშვენოდეს. ესე სამკლავე შეიბი, თუ ჩემი გაღაგვლენოდეს. ერთი ასეთი ცოცხალსა, სხუა ღამე არ გაგთენოდეს:-
481. აქა მჴეცქმნილი ტარიელ, ჰსტირს ჭირი ეათასების. ჰსთქუა მე მაქუს სამჴრე რომელი, კულავ წინამკლავსა მას ების. იგი შეიხსნა მოიღო, თუალითა არ დაიფასების. პირსა დაიდუა დაცაბნდა, ქუჱ მკუდართა დაესახების:-
482. ასე ჰსწუა რომე არ ჰგუანდა, მკუდარი სამარის კარისა. ორგნით ჰსჩანს ლები მჯიღისა, მართ გულსა გარდნაკარისა. ასმათს ჰსდის ღუარი სისხლისა, ღაწუთაგან ნახოკარისა. კულავ წყალსა ასხამს უშუჱლის, ჴმა ისმის მუნ წანწკარისა:-
483. ავთანდილცა სულთქნა მწარედ, დაბნედილსა შემოჰსჭურიტნა. ასმათ ვამნი გაამრავლნა, ცრემლმან მისმან ქუანი ხურიტნა. მერმე სულად მოაქცია, ცეცხლი წყალით დაუშრიტნა. ჰსთქუა ცოცხალვარ საწუთომან, აწცა ჩემნი სისხლი ხურიტნა:-
484. ზე წამოჯდა ფერმიხდილი, აყოლებდა თუალთა რეტად. ვარდი სრულად შექმნილიყო, ზაფრანად და ვითა სპეტად. დიდხანს მათდა არა ჰსცალდა, საუბრად და არცა ჭურეტად. დაჰრჩომა და არ სიკუდილი, მას უმძიმდა მეტის მეტად:-
485. ავთანდილს უთხრა ისმენდი, ცნობა მიძს თუცა ხელისა. გითხრა ჰამბაჳ ჩემი და, ჩემისა დამმარხუჱლისა. ლხინად მიჩნს შეყრა მოყურისა, მის შენგან შეუყრელისა. მე მიკუირს ჩემი სიცოცხლე, ასე დარჩომა მრთელისა:-
486. ასმათის ნახუა მიამა, ჩემგან დად საესავისა. წიგნი რა ვნახე მამართვო, ესე საბამი მკლავისა. მკლავსა შეჳბი მაშინუჱ, მოჳხსენ რიდე თავისა. იგი უცხო და ღარიბი, მტკიცისა რისმე შავისა:-
487. მივუწერე მზეო შუქი, შენი შენგან მონაფენი. გულსა მეცა გამიცუდდეს, სიჩაუქე სიალფენი. ჴელმან შენი განჳცადენ, სინატიფე სიტურფენი. სულთა ნაცულად სამსახური, რამცა ვითა გიმუქფენი:-