507. მე ვჰკითხევდი ფრიდონ მეტყვის, მართ ამბავსა ესოდენსა, დღე ერთ მწადდა ნადირობა, შევჯე ამა ჩემსა ცხენსა, ზღვასა შიგან იხვსა ჰგვანდა, ჴმელთა ზედა შავარდენსა, აქა ვჰსდეგ და თვალს უგებდი, ქორსა იქით განაფრენსა-
508. ზოგჯერ ზღვისკე მივიხედი, წავსდგომოდი ამა გორსა, ზღვასა შიგან ცოტა რამე, დავინახე თუცა შორსა, ეგრე ფიცხლად სიარული, არას ძალ აქვ მისსა ჰსწორსა, ვერად ვიცან გონებასა, გავეკვირვეამად გორსა-
509. ვჰსთქუი რა არის რასა ვამგზავსო, მფრინველია ანუ მჴეცი, ნავი იყო არ ეფარა, სამოსელი მრავალკეცი, წინა კაცნი მოზიდვიდეს, თვალი ამად დავაცეცი, მთუარე უჯდა კიდობანსა, ცა მეშვიდე მასცა ვეცი-
510. ამოძურნეს ორნი მონანი, შავნი მართ ვითა ფისანი, ქალი გარდმოსვეს სისხონი, ვნახენ მისისა თმისანი, მას რომე ელუა ჰკრთებოდა, ფერნიმცა ჰგვანდეს რისანი, მან გაანათლა ქუეყანა, გაცუდდეს შუქნი მზისანი-
511. სიხარულმან ამაჩქარა, ამათრთოლა დაცამლეწა, იგი ვარდი შემიყუარდა, რომე თვალსა იხეწა, დავაპირე შეტევება, ვჰსთქუი წავიდე მათკენ მე წა, ჩემსა შავსა სულიერსა, რამცა ვითა გარდეხვეწა-
512. ცხენი გავჰქუსლე იქმოდეს, შამბი ჴმასა და ხრიალსა, ვეღარ მიუსწარ გამესწრნეს, რაზომცა ვსცემდი წრტიალსა, ზღვის პირსა მიველ შევხედენ, ჩნდა ოდენ მზისა ტიალსა, გამშორვებოდეს წამსლვოდეს, ამისთვის დავეწვი ალსა-
513. ესე მესმა ფრიდონისგან, მამემატა ცეცხლთა სიცხე, ცხენისაგან გარდავიჭერ, თავი სრულად გავიკიცხე, ჩემთა ღაწუთა დანადენი, ჩემთა მე ჩემივე სისხლი ვიცხე, მამკალ თუცა უჩემოსა, ენახოსმცა ვისცა ის ხე-
514. ესე ჩემგან გაუკვირდა, ფრიდონს მეტად ეუცხოა, მაგრამ მეტად შევებრალე, ტირილითა მესათნოვა, ვითა შვილი დამადუმა, მემუდარა მესათნოვა, თუალთათ ვითა მარგალიტი, ცხელი ცრემლი გარმომთოვა-
515. ვაგლახმეო რა გიამბე, ფათერაკად მცდარმან შმაგად, მოვახსენე ნურა გაგვა, ნუ ინაღვლი მაგას მაგად, იგი მთუარე ჩემი იყო, მით მედების ცეცხლი მდაგად, აწ გიამბობ რადგან თავი, გინდა ჩემად ამხანაგად-
516. ფრიდონს უთხარ ყუ ჳ ლაკაი, ჩემი თავსა გარდასრული, მან მითხრა თუ რას ვიტყოდი, მოცთომილი გაბასრული, შენ მაღალი ინდოთ მეფე, ჩემსა რადმე ხარ მოსრული, საჴელმწიფო საჯდომი და, ტახტი გმართებს სრაცა სრული-
517. კულაცა მითხრა ვისცა ღ~თი, საროს მორჩსა ტანად უხებს, მას ლახუარსა მოაშორვებს, თუცა პირველ გულსა უხებს, იგი მოგვცემს წყალობასა, მისსა ზეცით მოგვიქუხებს, ჭირსა ლხინად შეგვიცუალებს, არათ ოდეს შეგვაწუხებს-
518. წამოვედით ნატირებნი, სრას დავჰსხედით თავის წინა, ფრიდონს უთხარ ჩემი, შემწე შენგან კიდევ არავინ ა, ვითა ღ~თსა შენი მჰსგავსი, სოფლად არა მოავლინა, მაშა რადგან შეგემეცენ, ამის მეტი რად რა მინა-
519. არ ავი გესვა მოყვარე, ჟამი თუ მამხუდეს ჟამისად, ენა გონება მაჴმარე, გამოსარჩევლად ამისად, რა მოვაგუარო რა მიჯობს, სალხენლად ჩემად და მისად, თუ ვერას ვარგებ ვიქმნები, ვერ დამყოფელი წამისად-
520. მან მითხრა ბედი ღ~თისაგან ,მიჯობსღა ამას რომელი, მოსრულხარ ჩემად წყალობად, მეფე ინდოეთს მჯდომელი, მემცა რად ვიყავ ამისთვის, მადლისა რასმე მდომელი, ერთი ვარ მონა მონებად, წინაშე თქვენსა მდგომელი-
521. ესე ქალაქი გზა არის, ნავთა ყოველგნით მავალთა, შემამკრეფელი ამბავთა, უცხოთა რათმე მრავალთა, აქა მოგესმის წამალი, შენ რომე დაუწვავ ალთა, ნუთუ ქნას ღ~თნ გარდასვლა, მაგაა ჭირთა და ვალთა-
522. ჩვენ გავჰგზავნნეთ მენავენი, რომელთაცა კულავ უვლია, მოგვინახონ იგი მთვარე, ვისთვის ჭირი არ გვაკლია, მუნამდისცა მოიჭირვე, გონებამან არ დაგლია, ყოლა ჭირი არ ეგების, თუცა ლხინმან არ დასძლია-
523. კაცი იხმნა მასვე წამსა, ესე საქმე დაიურვეთ, უბრძანა თუ ნავებითა, წადით ზღუა ზღუა მოიცურვეთ, მოგვინახეთ საყუარელსა, მისსა მისთვის მოასურვეთ, თავთა ჭირი უათასეთ, რამც უშვიდეთ რადმცა ურვეთ-
524. აჩინნა კაცნი სადაცა, სადგურნი ნავთა სჩენოდეს, უბრძანა ძებნეთ ყოველგან, რაცა ვის მისი გსმენოდეს, მოლოდნა მიჩნდა სალხინოდ, პატიჟნი მორე მლხენოდეს, უმისოდ ლხინი მინახავს, ამა დღისათვის მრცხვენოდეს-
525. ფრიდონ საჯდომნი დამიდგნა, ადგილსა საბატონოსა, მითხრა თუ მცდარ ვარ აქამდის, ვერ მივხუდი გასაგონოსა, ხარ დიდი მეფე ჲინდოთა, რა ვით ვინ მოგაწონოსა, ვინ არის კაცი რომელმან, თავი არ დაგამონოსა-
526. რას ვაგრძელებდე მოვიდეს, ყოვლგნით ჰამბისა მძებნელი, ცუდნი და ცუდთა ადგილთა, თავისა დამაშრობელი, ვერა ვერ ეცნა ვერ იყუნეს, ვერას ამბისა მბობელი, მე უფრო მდინდეს თვალთაგან, კვლავ ცრემლი შეუშრობელი-