469. მეტმან ზარმან გამაშმაგა, მამივიდა ცხრო და თრთოლა, გულსა უთხარ ნუ მოჰკუდები, არას გარგებს ცუდი წოლა, გიჯობს გაჭრა ძებნად მისად, გავარდნა და ველთა ჰრბოლა, აჰა ჟამი ვისცა გინდა, ჩემი თანა წამოყოლა-
470. შევჭურვე ჩემთან ჩემნი, მოემზადნენ ასნი ზრდილნი, ერთგულნი და მისანდობნი, საყუარელნი ვითა შვილნი, არ მომშორდენ უჩემოსა, არ უნდოდათ არცა მილნი, თან გამომყუნენ ველნი განვლეთ, ზღუათ მივედით დაჭმუნვილნი-
471. ნავსა შევჯე ზღუასა შეველ, ზღუასა შიგან გავალაგდი, არსით ნავი მამავალი, უნახავად არ დავაგდი, მოველოდი არა მესმა, შმაგი უფრო გავეშმაგდი, რომე სრულად მამიძულვა, ღ~თსა თურე ასრე ვძაგდი-
472. რომე დავჰყავ წელიწადი, თუჱ თორმეტი გამეოცა, მაგრამ მე მისი მნახავი, სიზმრივ კაცი არ მეოცა, თანა მყოლი ყუელაკანი, ამომიწყდა დამეჴოცა, ვჰსთქვი თუ ღ~თსა ვერას ვჰკადრებ, რაცა სწადდეს აგრე ვჰყო ცა-
473. ზღუა ზღუა ცურვა მომეწყინა, მით გამოველ ზღვისა პირსა, გული სრულად გამიმჴეცდა, არ უსმენდი არც ვაზირსა, ყუჱლაკაი დამეფანტა, დარჩომოდა რაცა ჭირსა, კაცსა ღ~თი არ გასწირავს, ასრე მისგან განაწირსა-
474. ერთია ესე ასმათი, და დამჰრჩეს ორნი მონანი, ჩემნი გულისა მდებელნი, და ჩემნი შემამგონანი, მისი ვერა ვჰსცან ამბავნი, ვერცა დრამისა წონანი, ტირილი მიჩნდის ლხინად და, მდინდიან ცრემლთა ფონანი-
475. ღამით მევლო მოვიდოდი, ზღვისა პირსა აჩნდეს ბაღნი, ჰგუანდეს ქალაქს ვიახლენით, ცალკერძ იყუნეს კლდეთა ნაღნი, არ მიამის კაცთა ნახვა, მიდაღვიდა გულსა დაღნი, მუნ გარდავჴე მოსუჱნებად, დამხუდეს რამე ხენი ლაღნი-
476. ხეთა ძირსა მივიძინე, მათ მონათა ჭამეს პური, მერმე ავდეგ სევდიანი, მიღამებდა გულსა მური, ვერა მეცნა ეგზომ გრძელად, ვერ ჭორი და ვერ დასტური, ველთა ცრემლი ასოვლებდა, თვალთა ჩემთა მონაწური-
477. ზახილი მესმა შევხედენ, მოყმე ამაყად ყიოდა, შემოირბევდა ზღვის პირ პირ, მას თურმე წყლული სტკიოდა, ჴრმლისა ნატეხი დასურილი, აქუს სისხლი ჩამოსდიოდა, მტერთა ექადდა სწყრებოდა, იგინებოდა ჩიოდა-
478. ზედა ჯდა შავსა ტაიჭსა, ესე აწ მე მყავს რომელი, მართ ვითა ქარი მოჰქროდა, გაფიცხებული მწყრომელი, მონა მივჰსწიე მისისა, შეყრისა ვიყავ მდომელი, შევჰსთუალე დადეგ მიჩვენე, ლომსა ვინ გაწყენს რომელი-
479. მას მონასა არა უთხრა, არცა სიტყუა მოუსმინა, ფიცხლად შევჯე ჩავეგებე, მე ჩაუსწარ ჩავე წინა, ვუთხარ დადეგ გამიგონე, შენი საქმე მეცა მინა, შემომხედნა მოვეწონე, სიარული დაითმინა-
480. გამიცადა ღ~თსა ჰკადრა, შენ ასეთნი ხენი ვით ხენ, მერმე მითხრა მოგახსენებ, აწ სიტყუანი რომე მკითხენ, იგი მტერნი გამილომდეს, აქამდისცა რომე ვითხენ, უკაზმავსა მიღალატეს, საჭურველნი გარ ვერ ვითხენ-
481. მე უთხარ დადეგ დაჰსწყნარდი, გარდავჴდეთ ძირსა ხეთასა, არ შეუდრკების ჭაბუკი, კარგი მახვილთა კვეთასა, თანა წამომყუა წავედით, უტკბოსი მამა ძეთასა, მე გავეკვირვე ჭურეტასა, მის ყმისა სინაზეთასა-
482. ერთი მონა დასტაქარი, მყუა და წყლულნი შეუხვივნა, ისრის პირნი ამოუხუნა, დაკოდილნი არ ატკივნა, მერე ვჰკითხე ვინ ხარ ანუ, მკლავმან შენმან ვისგან ივნა, საამბობლად განემზადა, თავი მისი გაამჩივნა-
483. პირველ მითხრა არა ვიცი, რა ხარ ანუ რას გამჰსგავსო, ანუ ეგრე რამ დაგლია, ანუ პირველ რამ გაგავსო, რამან შეგქმნა მოყვითანოდ, ვარდ გიშერი რომე რგავსო, ღ~თნ მისგან აღნთებული, სანთელიმცა რად დაგავსო-
484. მულღაზანზარის ქალაქი, ახლოს მე მაქვსო რომელი, ნურადინ ფრიდონ სახელად, მძეს მეფე ვარ მუნა მჯდომელი, ესე სამძღუარი ჩემია, სადა ხარ გარდამხდომელი, ცოტაა მაგრამ ყოველგან, სიკეთე მიუთხრობელი-
485. მამის ძმა და მამა ჩემი, პაპმან ჩემმან გაყუნა ოდეს, ზღუასა შიგან კუნძულია, ჩემად წილად მას იტყოდეს, თჳთ ბიძასა ჩემსა მიხვდა, ვისთა შვილთა აწ დამკოდეს, მათკენ დარჩა სანადირო, არ მივსცემდი მამერჩოდეს-
486. დღეს გამოველ ნადირობას, ზღვისა პირსა ვინადირე, მუნა გასულა მამდომოდა, მით მრეკალი არ ვახშირე, სპათა უთხარ მამიცადეთ, მოვიდოდე მეცა ვირე, ხუთთა ოდენ ბაზიერთა, მეტი არა დავიჭირე-
487. ნავითა გამველ ზღვისაგან, შტო რამე გამოვიდოდა, არ შევიკრეფდი გამყოფთა, ვჰსთქუი ჩემთა რად დავჰრიდო და, დამეძაბუნდეს სიმრავლე, მე მათი არ გამვიდოდა, ვნადირობდი და ვიზახდი, ჴმა ხაფად გამედიდოდა-