..., 1860 წ.

413. თავადობა ინდოთა და. მრავალთაცა მქონდა სხვათა ვნაპირობდი თუ ვინ იყვის. მავნებელი ჩვენთა სპათა ხალვად დავჯდი ვპატრონობდი. ლხინი შევქნი მღერა სპათა და სპათა ვმოსდი მხიარულად. ქება თქვიან ახვაგნით სხვათა.

414. ტარიელს თვალნი სისიხლითა. ცრემლითა დაღამებიან თქვა ნახვისაცა უღირსი. ვისგან საჴმილნი მდებიან უმისოდ ძმანი რად მძმობენ. ანუ რად დანი მდებიან და აწყა ვახსენებ დღესა მას. ოდიდგან ცეცხლი მდებიან.

415. აჰა ძმაო რადგან მკითხე. ცეცხლი ცხელი მიახლია ჩემთა ჭირთა მაქარავებლად მისი მზრდელი მიახლია მუდმივ მწვევდის ცეცხლი ცხელი. მეტად ვეღარ ვიახლია და შენად შეყრად არ მომკვდარვარ. ჭირნი ასე ვიახლია.

416. ღ~თსა კაცთა სიყუარული. ჩვენზედ ოდეს გამოჩნდების ჩვენ სიკვდილი ლხინად მოგვცეს. შემოქმედსა რა აკლდების ზოგსა შეჰკრავს წამის ყოფად. ზოგნი ცადმდის ამაღლდების და მით ერთითა შეგვიბრალოს. წყალობითა ჩვენ მოგვხვდების.

417. აღარ ვიცი დამვიწყდა. თუმცა დიადი წელია გიამბო ჩემი ამბავი. განაღა რაზომცა ძნელია ცუდი მუხთალი სოფელი. მიწყივ ავისა მქნელია და მისთა ნაკვესთა წინწკალი. დამეცეს ხან გრძელად მწველია.

ამბავი ტარიელისა პირველ გამიჯნურობისა:

418. კვლავ დაიწყო თქმა ამბისა. მან რა ხანი მოიტირა დღესა ერთსა მე და მეფე. მოვიდოდით გვენადირა მიბრძანა თუ ქალი ვნახოთ. ჴელით ჴელი დამიჭირა და მის ჟამისა მხსენებელი. მე სულ დგმური არ გიკვირა.

419. ველს გავედით ნადირობით. უცხო რამე ქარი ქროდა მეფე ბრძანებს ვინადიროთ. ჯარი გარე ეხვეოდა ჩვენ ვიარეთ ქვეითებსა. ჭალა გარე მოესწროდა. და რა ესე თქვა ყმა ატირდა. ცხელი ცრემლი ჩამოსწთოდა.

420. ბახჩა ვნახე უტურფესი. ყოველსავე სალხინოსა ფრინველთაგან ჴმა ისმოდა. უამესი სირინოსა მრავლად ისხა სარაჯები. ვარდის წყლისა აბანოსა და კართა ზედა მოფარვიდა. ფარდაგები ოქსინოსა.

421. მეძებნა ახმა დურაჯთა. მითხრა მიტანად ქალისა გამოუხვენ და წავედით. ჩემად სადებლად ალისა მაშინ დავიწყე გარდახდა. მე საწუთროსა ვალისა და ალმასისა ჴამს ლახვარი. ლახვრად გულისა სალისა.

422. ზღუდედ მოვლიდა ზურმუხტი. ხე ალვა წარიგებითა მეფე გარდახდა მუნ სადა. კოშკი დგა ბაზარგებით ა შიგნით შევედით სრა დაგვხვდა. მოცული ფარდაგებითა და მაშინ ლახვარი ნასობთა. სულნო ვით დაუდგებითა.

423. ვიცოდი სწადდა არ ვისგან. ნახვა მის მზისა დარისა მე გარეთ ვიდექ მეფემან. შევლო ფარდაგი კარისა ვერას ვხედევდი ოდეს ჴმა. მესმოდა საუბარისა და ასმათს უბრძანა გამოჴმა. დურაჯთა ამილბარისა.

424. ასმათ ფარდაგსა აზიდნა. გარეთ ვდეგ მოფარდაგულსა ქალსა შევხედე ლახვარი მეცა ცნობისა დაგულსა მოვიდა მივსცნე დურაჯი. მთხოვა ცეცხლითა დაგულსა და ვაი მას აქეთ საჴმილსა. დავუწვავ ნიადაგულსა.

425. ქალი მოდგა დურაჯთა თავის. ტანად სარო ლამაზენა მადლი ჰკადრა ჴელმწიფესა. სახლი შენად ააშენა ჴელთა მისცა წასასხმელად. ვინ შენებრივ დააშენა მადლი მისცა შემოქმედსა. ააყბედა ტკბილი ენა.

426. აწ წახდეს იგი ნათელი. მზისაცა მოწუნარენი მისი ვერ გასძლო ხსენება. დაბნდა და სულთქმნა მწარენი ყმა და ასმათი ტიროდის. ხმას სცემდა იგი არენი და ჭმუნვით თქვეს მკლავნი. ცუდ ქმნილან, ვაი გმირთ მემუქარენი.

427. შე ბნედილს წყალი დაასხა. ცნობას მოვიდა ტარია დიდხან ვერა თქვა სევდამან. გული შეუპყრა დარია დაჯდა და მწარედ სულთ ითქვნა. ცრემლი მიწასა გარია და თქვა ჩემგან მისი ჴსენება. ვამე რა დიდი ზარია.

428. მიმდონი საწუთროსანი. მისთა ნივთთაგან რჩებიან იშუებენ მაგრა უმუხთლოდ. ბოლოდ ვერ მოურჩებიან ვაქებ ჭკუასა ბრძენთასა. რომელნი ეურჩებიან და ისმენდი ჩემსა ამბავსა. თუ სულნი შეღარმჩებიან.

429. დურაჯნი მთხოვეს ავიღე. სხვა ვერა გზაღა თავისა დავეცი დავბნდი წამიჴდა. ძალი მკლავთა და მჴარისა რა სულად მოველ შემესმა. ჴმა ტირილისა დავისა და გარე შემამარტყმოდა ჯალაბნი. ვითა ჩამსხდომნი ნავისა.

430. შიგან ვსწევდიდთა დარბაზთა. ტურფითა ქვეშაგებითა ზედ დამტიროდენ მეფენი. ცრემლითა უშრობელითა პირსა იხოკდეს ხელითა. ღაწვისა გამპობელითა და მუყრნი მოასხეს სენითა. მეტყოდეს მეტად ძნელითა.

431. მე რა მნახა თვალ ახმული. მეფე ყელსა მომეხვია ცრემლით მითხრა შვილო შვილო. ცოცხალი ხარ სიტყვა თქვია მე პასუხი ვერა გავეც. ვითა შმაგი შევკრთია დია და კვლავ დავეცი დაბნედილი. გულსა სისხლი გარდმეთხია.