..., 1860 წ.

432. სრულნი მუყრნი და მულიმნი. მე გარე შემამცვიდიან მათ ხელთა ჰქონდათ მუსაფი. ყოველნი იკითხვიდიან მტერ დაცემული ვეგონე. არ ვიცი რას სჩმახვიდიან და სამ დღემდინ ვიყავ უსულოდ. ცეცხლნი უშრეტი მწვიდიან.

433. აქიმნიცა იკვირვიდეს. ესე სენი რა გვარია სამკურნალო არა სჭირსა. სევდა რამე შემოჰყრია ზოგჯერ შმაგად წამოვიჭრი. სიტყვა მცდარი წამერია და დედოფალი ზღვასა შეიქს. მას რომ ცრემლი დაუღვრია.

434. სამსა დღესა დარბაზს ვიყავ. არ ცოცხალი არცა მკვდარი მერმე ცნობა მომივიდა. მივხვდი რასმე მიუმხვდარი ვთქვი თუ ჰაი რაშიგან ვარ. მე სიცოცხლე გარდამხდარი და თმობა ვთხოე შემოქმედსა. ვკადრე სიტყვა სამუდარი.

435. ვსთქვი თუ ღ~თო ნუ გამწირავ. აჯა ჩემი შეისმინე მომეც ძალი დათმობისა. ცოტად ვითამე აღმადგინე აქა ყოფნა გამამჟღავნებს. სახლსა ჩემსა მამაწვინე და მასვე ქნა და მოვჯობინდი. გული წყლული გავიკურნე.

436. მე წამოვსჯე მეფეთაგან. კაცი დია მამდომოდა ახარებდენ წამოჯდაო. დედოფალი გამორბოდა მეფე მორბის თავ შიშველი. არ იცოდა რას იქმოდა და იგი ღ~თსა ადიდებდა. სხვა ყველანი უჩუმობდა.

437. იქით და აქეთ მომისხდეს. მახვრიტეს სახვრეტელა მე მოვახსენე პატრონო. გული აწ უფრო მთელია ცხენსა შეჯდომა მწადიან. ვნახო წყალი და ველია და ცხენი მომგვარეს შეცა ვჯე. მეფე ჩემთანა მლელია.

438. გამოვედით მოვიარეთ. მეიდნისა წყლისა პირსა ჩემსა მიველ დავაბრუნე. მეფე მამყავს სახლთა ძირსა შინა მიველ უარ გავყე. სხვა დამერთო ჭირი ჭირსა და ვსთქვი თუ მოვკუდე ბედი ჩემი. ამის მეტსა არას ღირსა.

439. ზაფრანის ფერად შესცვალა. ბროლი ცრემლისა ბანამან გული უფრორე დამიჭრა. ათი ათასმან დანამან საწოლის მეკრე შემოდგა. მოლარე გაიყვანა მან და ვსთქვი თუ რა იცის ამბავი. ნეტარ ან იმან ან ამან.

440. მონანო ასმათისაო. რა იცისა ვარქვი ვკითხე შემოვიდა სააშიკო. წიგნი მომცა წავიკითხე გამიკუირდა სხვად ვითამცა. ვქენ გულისა მწველთა სითხე და მისგან ეჭვი არა მქონდა. სევდად მაწვა გულსა მითხე.

441. მე გავკვირდი სით ვუყვარვარ. ანუ ვით მკადრებს თხრობასა მიუყოლობა არ ვარგა. დამწამებს უმძრახობასა ჩემგან იმედსა გარდიწყვეტს. მერმე დამიწყებს გმობასა დავსწერე რაცა პასუხად. მართებდა აშიკობასა.

442. დღენი გამოხდა შეგული. უფრორე დამწვეს კვლავ ალთა ვეღარ უჭვრეტდი ლაშქართა. მინდორს თამაშად მავალთა დარბაზს რა მიველ მკურნალთა. დამიწყეს მოსვლა მრავალთა, და მაშინ დავიწყე გარდახდა. სოფლისა ლხინთა და ვალთა.

443. მათ ვერა მარგეს მე გულთა. ბინდი დამეცა ბნელისა სხვამან ვეარავინ შემატყო. დება ცეცხლისა ცხელისა სისხლი დამწამა მეფემან. მიბრძანა გახსნევა ჴელისა და გავიხსენ ფერად პატიჟთა არვისგან საეჭველისა.

444. ჴელი გახსნილი სევდიანი. საწოლს ვიყავ თავის წინა ჩემი მონა შემოვიდა. შევხედე თუ რა თქვას წინა მონააო ასმათისა. შემოყვანა უთხარ შინა და გულსა შინა დაუძრახავ. რა მპოვაო ანუ ვინა.

445. მონამან წიგნი მამართვა. მე წავიკითხე ნებასა წიგნსა ჩავხედე შევატყე. ლამოდა მოსწრაფებასა პასუხად ვწერდი ჟამია. მართალ ხარ განკვირვებასა და მოვალ თუ მიხჴმობ მე ნუ მვეჭვ. მოსვლისა დაზარებასა.

446. გულსა უთხარ თუ ლახვარნი. ეგრე ვით დაგაღონებენ ამირბარი ხარ ჴელმწიფე. სრული ინდონი გმონებენ აზრად შეიქმან საქმესა. ათასჯერ შეაწონებენ და თუ შეიტყობენ მე მათად. ჰაერთა არ მარონებენ.

447. კაცი მოვიდა მეფისა. სწადსო ამბვისა სმენება მოყვანა უთხრა ებრძანა. ქნაცა სისხლისა დინება მე ვკადრე ჴელი გავიხსენ. დავიწყე მოჯობინება და წინაშე მოვალ ამისთვის. კვლავ უფრო მმართებს ლხინება.

448. დარბაზს მიველ მეფე ბრძანებს. ამის მეტსა ნუ იქ აბა ცხენსა შემვსვა უკაპარჭო. წელსა არა არ შემაბა შეჯდა ქორი მიუტია. დურაჯები დაინაბა და მშვილდოსანნი გაასაგანა. იტყოდიან შაბა შაბა.

449. შინა დავსხედით ნადიმად. მას დღესა მინდორს რებულნი მომღერალნი და მუტრიბნი. არ იყვნეს სულ დაღებულნი მეფემან გასცა მრავალი. თვალნი ღარიბად ქებულნი და აუვსებელი არ დარჩა. მას დღესა მათი ხლებულნი.

450. ვეცდებოდი არა მცალდა. სევდისაგან თავის კრძალვად ვიგონებდი ცეცხლი უფრო. მედებოდა გულსა ალვად ჩემნი სწორნი წავიტანე. ჩემსა დავჯედ მთქვიან მალვად და შევქენ სმა და ნადიმობა. პატიჟთა და ჭირთა მალვად.

451. მოლარემან შინაურმან. ყურსა მითხრა ნაუბარი ქალი ვინმე გიკითხავსო. ინახვიმსცა ამირბარი ზეწარითა მოუბურავს. პირი ბრძენთა საქებარი და ვარქვი საწოლს შევიყვანე ჩემგან არის ნახმობარი.