492. ამა ყმამან შემიკვეთა, გული მისკენ მიმიბრუნდა. მოვახსენე აჩქარება, შენგან ყოლა არა უნდა. მეცა თანა წამოგყვები, დაიჴოცნენ იგი მუნ და. ჩვენ ორთავე მეომართა, გაღანამცა შეგვიძრწუნდა:-
493. ესეცა უთხარ ამბავინა, ჩემი არ გაგეგონების. უფრორე წვრილად გიამბობ, ნათუ ჟამი ჩვენ გვექონების. მან მითხრა ლხინი საჩემო, მაგას რა შეეწონების. დღეთ სიკუდილადმდის სიცოცხლე, შენ ჩემი დაგემონების:-
494. მივედით მისსა ქალაქსა, ტურფასა მაგრა ცოტასა. გამოეგებნეს ლაშქარნი, ისხემდეს მისთჳს ოტასა. პირსა იხოკდეს გაჰყრიდეს, ნახოკსა ვით ნაფოტასა. ეხვეოდიან კოცნია, ხრმალსა და სალტე კოტასა:-
495. კულავ მოვეწონე ვეტურფენა მე მისი გარდნაკიდარი. შემასხემდიან ქებასა მზეო ხარ ჩვენთჳს იდარი. მივედით ვნახეთ ქალაქინა მისი ტურფა და მდიდარი. ყველასა ტანსა ემოსანა ზარქაში განაზიდარი:-
496. მოჯობდა ომი შეეძლო, ჴმარება ცხენ აბჯარისა. დავკაზმეთ ნავი კატარღა, და რიცხვი სპათა ჯარისა. კაცი ჴმდა მისთა მჭვრეტთათჳს, ღონემცა იაჯა რისა. [..]გითხრა ომი მოყმისა, მებრძოლთა დამსაჯარისა:-
497. [..........] დაპირება, ჩაბალახთა ჩამობურვა. ნავი წინა მამეგება, არა ვიცი იყო თუ რვა. ფიცხლავ ზედა შევეჯახე, მათ დაიწყეს ამოდ ცურვა. ქუსლი ვკარ და დავუქცივე, დაიძახეს დიაცურ ვა:-
498. კულავ სხვასა მიველ მოვკიდე, ხელი ნავისა ბაგესა. ზღვასა დავანთქე დავხოცე, ომიმცა რაღა აგესა. სხუანი გამექცეს მიმართეს, მათ მათსა საქულბაგესა. ვინცა მიჭვრეტდა უკვირდა, მაქებდეს არ მაძაგესა:-
499. ზღუა გავიარეთ გავედით, შემოგვიტივეს ცხენია. კულავ შევიბენით შეექმნათ, ომისა სიმარცხენია. მუნ მამეწონა ფრიდონის, სიქველე სიფიცხენია. იბრძჳს ლომი და პირად მზე, იგი ალვისაც ხენია:-
500. თჳთ ორნივე ბიძა ძენი, მისნი ხრმლითა ჩამოყარნა. ხელნი წმიდად გარდმეკვეთნეს, იგი ასრე ასაპყარნა. მოიყვანა მჴარ დაკრულნი, ერთმან ორნი არ დაყარნა. მათნი ყმანი გაამტირნა, მისნი ყმანი ამაყარნა:-
501. მათი ლაშქარნი გაგვექცნეს, ვეცენით გაცავფანტენით. ფიცხლად წაუღეთ ქალაქი, არ თავნი გავაზანტენით. ქვითა დავლეწეთ წვივები, ჩვენ იგი გავანატენით. მამკალით ლარი დალიოთ, ან აკიდებით ან ტენით:-
502. ფრიდონ ნახნა საჭურჭლენი, და ბეჭედნი მისნი დასხნა. თჳთ ორნივე ბიძის ძენი, დაპყრობილნი წამოასხნა. მისთა ნაცვლად სისხლნი მათნი, მოღვარნა და ველთა ასხნა. ჩემი სთქვეს თუ ღ~თსა მადლი, ვინ ალვისა ხენი ასხნა:-
503. მივედით მოქალაქეთა, ზარი სჩნდა რომე ზმიდიან. აჯათა მქნელნი მჭვრეტელთა, გულსა მუნ დააბმიდიან. მე და ნურადინს ყველანი, ქებასა შეგვასხმიდიან. გვითხრობდეს მკლავთა თქვენთაგან, ჯერთ სისხლნი მათნი მიდიან:-
504. ლაშქარნი ფრიდონს მეფედ და, მიხმობდეს მეფეთ მეფობით. თჳთ თავსა მათსა მონად და, ჩემსა ყველასა სეფობით. დაღრეჯით ვიყავ ვერ მპოვეს, ვეროდეს ვარდის მკრეფობით. ჩემი ვერ ჰსცნიან ამბავი, მუნ იყო არ იეფობით:-
505. დღესა ერთსა მე და მეფე, ნადირობას გამოვედით. ზღუასა ზედან წაწურვილსა, ქედსა რასმე გარდავდეგით. ფრიდონ მითხრა გითხრობ რასმე, ვთამაშობდით ცხენსა ვსხედით. ერთი რამე საკჳრველი, მე ვნახეო ამა ქედით:-
506. მე ვჰკითხევდი ფრიდონ მეტყჳს, მართ ამბავსა ესოდენსა. დღე ერთ მწადდა ნადირობა, შევსჯე ამა ჩემსა ცხენსა. ზღუათა შიგან იხვსა გვანდა, ხმელთა ზედა შავარდენსა. აქა ვსდეგ და თვალს უგებდი, ქორსა იქით განაფრენსა:-
507. ზოგჯერ ზღჳსკენ მივიხედნი, წავსდგომოდი ამა გორსა. ზღვასა შიგან ცოტა რამე, დავინახე თუმცა შორსა. ეგრე ფიცხლად სიარული, არას ძალ გაქვს მისსა სწორსა. ვერად ვიცან გონებასა, გავეკვირვე ამად გორსა:-
508. ვთქვი რაა რასა ვამგზავსო, მფრინველია ანუ მხეცი. ნავი იყო არ ეფარა, სამოსელი მრავალკეცი. წინა კაცნი მოზიდჳდეს, თვალი ამად დავაცეცი. მთვარე უჯდა კიდობანსა, ცა მეშვიდე მასცა ვეცი:-
509. ამოძურნეს ორნი მონანი, შავნი მართ ვითა ფისანი. ქალი გარდმოსვეს სისხონი, ვნახენ მისისა თმისანი. მას რომე ელვა კრთებოდა, ფერნიმცა ჰგვანდეს რისანი. მან გაანათლა ქუჱყანა, გაცუდდეს შუქნი მზისანი:-