473. ერთია ესე ასმათი, და დამრჩეს ორნი მონანი. ჩემნი გულისა მდებელნი, და ჩემნი შემამგონანი. მისი ვერა ვსცნენ ამბავნი, ვერცა დრამისა წონანი. ტირილი მიჩნდის ლხინად და, მდინდიან ცრემლთა ფონანი:-
474. ღამით მევლო მოვიდოდი, ზღჳსა პირსა აჩნდეს ბაღნი. გვანდეს ქალაქს ვიახლენით, ცალკერძ იყვნეს კლდეთა ნაღნი. არ მიამის კაცთა ნახვა, მიდაღვიდა გულსა დაღნი. მუნ გარდავხე მოსვენებად, დამხუდეს რამე ხენი ლაღნი:-
475. ხეთა ძირსა მივიძინე, მათ მონათა ჭამეს პური. მერმე ავდექ სევდიანი, მიღამებდა გულსა მური. ვერა მეცნა ეგზომ გრძელად, ვერ ჭორი და ვერ დასტური. ველთა ცრემლი ასოვლებდა, თვალთა ჩემთა მონაწური:-
476. ზახილი მესმა შევხედენ, მოყმე ამაყად ყიოდა. შემოირბენდა ზღჳს პირ პირ, მას თურმე წყლული სტკიოდა. ხმლისა ნატეხი დასვრილი, აქვს სისხლი ჩამოსდიოდა. მტერთა ექადდა სწყრებოდა, იგინებოდა ჩიოდა:-
477. ზედან სჯდა შავსა ტაიჭსა, ესე აწ მე მყავს რომელი. მართ ვითა ქარი მოჰქროდა, გაფიცხებული მწყრომელი. მონა მივსწიე მისისა, შეყრისა ვიყავ მდომელი. შევსთვალე დადეგ მიჩვენე, ლომსა ვინ გაწყენს რომელი:-
478. მას მონასა არა უთხრა, არცა სიტყვა მოუსმინა. ფიცხლად შევჯეგ ჩავეგებე, მე ჩაუსწარ ჩავე წინა. უთხარ დადეგ გამიგონე, შენი საქმე მეცა მინა. შემომხედნა მოვეწონე, სიარული დაითმინა:-
479. გამიცადა ღ~თსა ჰკადრა, შენ ასეთნი ხენი ვით ხენ. მერმე მითხრა მოგახსენებ, აწ სიტყვანი რომე მკითხენ. იგი მტერნი გამილომდეს, აქამდისცა რომე ვითხენ. უკაზმავსა მიღალატეს, საჭურველნი გარ ვერ ვითხენ:-
480. მე უთხარ დადეგ დასწყნარდი, გარდავხდეთ ძირსა ხეთასა. არ შეუდრკების ჭაბუკი, კარგი მახვილთა კვეთასა. თანა წამომყვა წავედით, უტკბოსი მამა ძეთასა. მე გავეკვირვე ჭვრეტასა, მის ყმისა სინაზეთასა:-
481. ერთი მონა დასტაქარი, მყვა და წყლულნი შეუხვივნა. ისრის პირნი ამოუხუნა, დაკოდილნი არ ატკივნა. მერე ვჰკითხე ვინ ხარ ანუ, მკლავმან შენმან ვისგან ივნა. საამბობლად დამირიგდა, თავი მისი გაამჩივნა:-
482. პირველ მითხრა არა ვიცი, რა ხარ ანუ რას გამსგავსო. ანუ ეგრე რამ დაგლია, ანუ პირველ რამ გაგავსო. რამან შეგქნა მოყვითანოდ, ვარდ გიშერი რომე ჰრგავსო. ღ~თნ მისგან ანთებული, სანთელიმცა რად დაგავსო:-
483. მულღაზანზარის ქალაქი, ახლოს მე მაქვსო რომელი. ნურადინ ფრიდონ სახელად მძეს, მეფე ვარ მუნა მჯდომელი. ესე სამზღარი ჩემია, სადა ხარ გარდამხდომელი. ცოტა მაქვს მაგრამ ყოველგან, სიკეთე მიუთხრობელი:-
484. მამის ძმა და მამა ჩემი, პაპმან ჩემმან გაყვნა ოდეს. ზღუასა შიგან კუნძულია, ჩემად წილად მას იტყოდეს. თჳთ ბიძასა ჩემსა მიხუდა, ვისთა შვილთა აწ დამკოდეს. მათკენ დარჩა სანადირო, არ მივსცემდი მამერჩოდეს:-
485. დღეს გამოველ ნადირობას, ზღჳსა პირსა ვინადირე. მუნა გასვლა მამდომოდა, მით მრეკალი არ ვახშირე. სპათა უთხარ მამიცადეთ, მოვიდოდე მეცა ვირე. [.............] ოდენ ბაზიერთა, მეტი არა დავიჭირე:-
486. ნავითა გამველ ზღჳსაგან, შტო რამე გამოვიდოდა. არა მოვჰკრეფდი გამყოფთა, ვსთქვი ჩემთა რად დავრიდო და. დამეძაბუნდეს სიმრავლე, მე მათი არ გამვიდოდა. ვნადირობდი და ვიძახდი, ჴმა ჩემი არ უდიოდა:-
487. მართლად იჯავრეს წუნობა, მათი თუ ესე ჰხმდა ვითა. გამამაპარნეს ლაშქარნი, გზანი შემიკრეს ნავითა. თჳთ ბიძას ძენი ჩემნიცა, შესხდეს მათითა თავითა. ჩემთა გაუხდეს ლაშქართა, ომად მათითა მკლავითა:-
488. მათი მესმა დავინახე, ზახილი და ჴრმალთა ელვა. ნავი ვთხოვე მენავეთა, მით ვიყივლე მე ერთხელ ვა. ზღუასა შეველ მომეგება, მეომარი ვითა ღელვა. სწადდა მაგრა ვეღარა ქნეს, ჩემი ზედა წამოქელვა:-
489. კულავ სხუანი დიდნი ლაშქარნი, უკანა მამეწეოდეს. იქით და აქათ მამიხდეს, ერთგნით ვერ მამერეოდეს. არ მამწურვოდეს წინანი, ზურგით მესროდეს მე ოდეს. ჴრმალსა მივენდევ გამიტყდა, ისარნი დამელეოდეს:-
490. მამეჯარნეს ვეღარა ვქმენ, ნავით ცხენი გარდვიხტუნვე. ზღუა ზღუა ცურვით წამოუველ, ჩემი მჭვრეტნი გავაცბუნვე. თანა მყოლი ყველაკანი, დამიხოცნეს დარჩა მუნვე. ვინცა მდევდა ვერ შემამხვდა, მიუბრუნდი მივაბრუნვე:-
491. აწ იგი იქნას რაღაცა, ენებოს ღ~თისა წადილსა. ვეჭვ ჩემი სისხლი არ შერჩეს, ძალი შესწევდეს ქადილსა. ოხრად გაუხდი ყოფასა, მათ საღამოსა და დილსა. უჴმობ ყვავთა და ყორანთა, მათ ზედა ვაქნევ ხადილსა:-