589. საწუთრო კაცსა ყოველსა, ვითა ტაროსი უხდების. ზოგჯერ მზეა და ოდესმე, ცა რისხვით მოუქუხდების. აქამდის ჭირი ჩემზედა, აწ ესე ლხინად უხვდების. რადგან შვება აქუს სოფელსა, თჳთ რად ვინ შეუწუხდების:-
590. შენ არ გატეხა კარგი გჭირს, ზენაარისა ფიცისა. ხამს გასრულება მოყურისა, სიყვარულისა მტკიცისა. ძებნა წამლისა მისისა, ცოდნა ხამს უიიცისა. ჩემი სთქვი რა ვქმნა ბნელ ქმნილმან, მზე მამეფაროს მე ცისა:-
591. ყმამან ჰკადრა სიახლითა, შევრთე ჭირი შვიდსა მე რვა. ცუდი არის დამზრალისა, გასათბობლად წყლისა ბერვა. ცუდი არის სიყვარული, ქვეით კოცნა მზისა წვერსა. თუ გიახლო ერთხელ ვა, და რა მოგშორდე ათასჯერ ვა:-
592. ვაი თუ გავიჭრა გაჭრილსა, სადა გლახ დამწვავს სამალი. გული სძევს საგნად ისრისა, მესვრის საკრავად სამალი. დრო სიცოცხლისა ჩემისა, დღისითღა ჩანს ნასამალი. ფარვა მწადს მაგრა გარდახდა, ჟამი პატიჟთა სამალი:-
593. მესმა თქვენი ნაუბარი, გავიგონე, რაცა ბრძანე. ვარდსა ქაცვი მოაპოვებს, ეკალთამცა რად ვეფხანე. მაგრამ მზეო თავი მზესა, ჩემთჳს სრულად დააგვანე. სიცოცხლისა საიმედო, ნიშანი რა წამატანე:-
594. ყმა ტკბილი და ტკბილ ქართული, სიკეთისა ხელის მხდელი. ამა ზედა ეუბნების ვით, გაზრდილსა ამო მზრდელი. ქალმან მისცა მარგალიტი, სრულ ქმნა მისი საწადელი. ღ~თნ ქნა და გაუსრულდეს, ლხინი ესე აწინდელი:-
595. რა სჯობს რა კაცმან გიშერი, ბროლ ლალსა თანა ახიოს. ანუ ბაღს ალვა საროსა, ახლოს ჰრგოს მორწყოს ახიოს. მისსა მჭვრეტელსა ალხინოს, ვერ მჭურეტსა ავაგლახიოს. ვაი მოყვარისა გაყრილსა, ახიო ეყოს ახი ოს:-
596. მათ მიხვდა ლხინი ყოველი, ერთმანერთისა ჭვრეტითა. ყმა წამოვიდა გაყრილი, მივა გულითა რეტითა. მზე სტირს სისხლისა ცრემლითა, ზღუთაცა მეტის მეტითა. იტყვის ვერ გაძღა სოფელი, ვაჲ სისხლთა ჩემთა ხვრეტითა:-
597. ყმა წავიდა სეუდიანი, მკერდსა იცემს ამად ილებს. რომე კაცსა მიჯნურობა, ატირებს და გააფლიდებს. რა ღრუბელი მიეფარვის, მზე ხმელეთსა დააჩრდილებს. მის მოყვრისა მოშორება, კვლავ აჩრდილებს არ ადილებს:-
598. სისხლმან ცრემლისა გარევით, ღაწვი ქნის ღარად და ღარად. იტყჳს მზე ჩემგან თავისა, კმა დასადებლად აღარ. მიკვირს თუ გული ალმასი, შავმან წამწამმან დაღა რად. ვინემ ვნახვიდე სოფელო, მინდი სალხინოდ აღარად:-
599. ვინ უწინ ედემს ნაზარდი, ალვა რგვით მორწყო მახია. დღეს საწუთრომან ლახვარმან, მიმცა დანასა მახია. დღეს გული ცეცხლით უშრეტსა, დაბმით დამაბა მახია. აწღა ვსცან საქმე სოფლისა, ზღაპარია და ჩმახია:-
600. ამას მოსთქვამს ცრემლსა აფრქვევს, ათრთოლებს და აწანწარებს. გულ ამოსკუნით ოხვრა სულთქმით, მიხრის ტანსა მიახარებს. საყვარლისა სიახლესა, მოშორვება გაამწარებს. ვაი საწუთრო ბოლოდ თავსა, ასუდარებს აზეწარებს:-
601. ყმა მივიდა საწოლს დაწვა, ზოგჯერ სტირს და ზოგჯერ ბნდების. მაგრა ახლავს გონებითა, საყვარელსა არ მოსწყდების. ვით მწვანვილსა თრთვილისაგან, პირსა ფერი მოაკლდების. ხედავთ ვარდსა უმზეობა, როგორ ადრე დააჩნდების:-
602. გული კრულია კაცისა, ხარბი და გაუძღომელი. გული ჟამ ჟამად ყოველთა, ჭირთ მთმო ლხინთა მდომელი. გული ბრმა ურჩი ხედვისა, თჳთ ვერას ვერ გამზომელი. ვერცა პატრონობს სიკვდილი, ვერცა მეფეა რომელი:-
603. რა გულსა უთხრა გულისა, სიტყვანი საგულისონი. მან მარგალიტი მოიხუნა, მის მზისა სამეყვისონი. მის მზისა მკლავსა ნაბამი, მათ კბილთა შესატყვისონი. პირსა დაიდვა აკოცა, ცრემლი სდის ვითა ბისონი:-
604. რა გათენდა კაცი მივა, მომკითხავი დარბაზს მხმობი. ყმა წავიდა ლაღი ნაზი, ნაღვიძები ძილ ნაკრთობი. ერთმანერთსა ეჯავრვიან, დგას მჭვრეტელთა ჯარი მსწრობი. მეფე მინდორს ეკაზმოდა, მოეკაზმა დაბდაბ ნობი:-
605. მეფე შეჯდა მაშინდელი, ზარი აწმცა ვით ითქმოდა. ქოს დაბდაბთა ცემისაგან, ყურთა სიტყვა არ ისმოდა. მზესა ქორნი აბნელებდეს, ძაღლთა რბოლა მიდამოდა. მას დღეს მათგან დანაღვარი, სისხლი ველთა მოესხმოდა:-
606. ინადირეს შემოიქცეს, მხიარულნი მინდორს რულნი. შეიტანეს დიდებულნი, თავადნი და სპანი სრულნი. დაჯდა დახვდეს მოკაზმულნი, საჯდომნი და სრანი სრულნი. ჴმას სცემს ჩანგი ჩაღანასა, მომღერალნი იყვნეს სრულნი:-
607. ყმა ახლოს უჯდა მეფესა, ჰკითხვიდა ეუბნებოდა. ბაგეთა გასჭვირს ბროლ ლალი, მათ კბილთა ელვა კრთებოდა. ღირსნი ახლოს სხდეს ისმენდეს, შორს ჯარი დაიჯრებოდა. უტარიელოდ ხსენება, არვისგან იკადრებოდა:-
608. ყმამან რაცა არვის უთხრის, კითხვად ვინმცა გამოჰრიდა. მართალა თუ საუბარსა, აძვირებსა ძვირად ღირდა. სმა გარდახდა გაიყარნეს, ყმა წავიდა მიცასჭირდა. ვეღარ გასძლო გულ მისი, აუჩუქდა აუტირდა:-