372. აწ თუცა გმართებს შემოსვა, ვის მორჭმით მოგივლენიან, არ შეგმოსთ მაგა კაბათა, არ აგჴდით ტურფად გშვენიან, აწ გქონდეს ასი კლიტენი, ვის შუქნი მოგიფენიან, თჳთ შეიკერე რაცა გწადს, ჩვენგან ნუღარა გრცხვენიან-
373. კულაცა დაჯდა მხიარული, მოიმატა სმა და მღერა, კულავ გაგრძელდა ნადიმობა, ბარბითტა და ჩანგთა ჟღერა, დედოფალნი წამოვიდნეს, შეეყარა მწუხრსა დღე რა, ძილ პირამდის სიხარულსა, სიხარული ჰგვანდა ვერა-
374. ავიყარენით მიგვჭირდა, სმა დოსტაქნისა მეტისა, საწოლს შემოველ შემექმნა, ცნობა მათ ვითა შეთისა, ძალი არ მქონდა ტყუჱქმნილსა, მე იმა ცეცხლთა შრეტისა, მეგონებოდა მალხენდის გონება, მისგან ჭურეტისა-
375. მონა მოვიდა მიანბო, ამბავი მე მართალიო, თქვენსა ამბავსა იკითხავს, აჯიღოსანი ქალიო, მაშინვე ვიცან ავიჭერ, ჩქარ ჩქარად გულ გამკრთალიო, მოვიდა ვნახე ასმათი, ჩემს წინა მომავალია-
376. მე მისთუის ვკუდები მიამა, ასმათის ნახვა მე მისად, აღარ მიუშვი ვაკოცე, ქნადღა თაყვანის სცემისად, ჴელი მოვჰკიდე დავისვი, ახლოს ტახტისა ჩემისად, ვჰკითხე თუ ნეტარ მისულა, მორჩი ალვისა ხე მისად-
377. მიანბე მისი ამბავი, სხუად ნურას მეუბნებია, მითხრა თუ გკადრებ ამბავსა, აწ ჩემგან არა სთნებია, დღეს ერთმანერთი გინახავს, და ტურფად მოგწონებია, აწ კულაცა ცნობა ჰამბვისა, მას ჩემგან უბრძანებია-
378. წიგნი მამართვა ჩავხედენ, პირისა თემთა მნათისა, ეწერა ვნახე სიტურფე, წყალ ჯავარისა შენისა, ომ გარდახდილი ქშვენოდი, შენატევები ცხენისა, არ ავი მიმჩანს მიზეზი, ჩემისა ცრემლთა დენისა-
379. ღ~თნ თუმცა ენა ჩემი, ქებად შენად უშენოს, შენთჳს მკუდარი აღარ ვიტყვი, მაშა მომკლავ უშენოსა, მზემან ლომსა ვარდ გიშერნი, ბაღი ბაღჩად უშენოსა, შენმან მზემან თავი ჩემი, არვის ჰმართებს უშენოსა-
380. თუცა მიგდის ღვარი ცრემლთა, მაგრა ცუდად არ იდენო, ამას იქით ნუღარა სტირ, გულსა ჭირსა არიდენო, შენი მჭურეტნი ჩემთა მჭურეტთა, აგინებენ მარიდენო, რომე წეღან მოგეხვივნეს, იგი ჩემთვის არიდენო-
381. იგი მე მომცენ რიდენი, რომელნი წეღან მშუჱნოდეს, რა მნახო გიამოს, შენეულითა მშვენოდეს, ესე სამკლავე შეიბი, თუ ჩემი გაღაგვლენოდეს, ერთი ასეთი ცოცხალსა, სხუა ღამე არ გაგთენოდეს-
382. აქა მჴეც ქმნილი ტარიელ, ტირს ჭირი ეათასების, ვჰსთქუა მე მაქვს სამჴრე რომელი, კვლა წინას მკლავსა მას ების, იგი შეიხსნა მოიღო, თუალით არ დაიფასების, პირსა დაიდვა დაცაბნდა, ქუჱ მკვდართა დაედასების-
383. ასე ჰსწუა რომე არ ჰგვანდა, მკვდარი სამარის კარისა, ორგნით ჩანს ლები მჯიღისა, მართ გულსა გარდნაკარისა, ასმათს ჰსდის ღვარი ცრემლისა, ღაწვთაგან ნახოკარისა, კულავ წყალსა ასხამს უშველის, ჴმა ისმის მუნ წკანწკარისა-
384. ავთანდილცა სულთქნა მწარედ, დაბნედილსა შემოსჭურიტნა, ასმათ ვამნი გაამრავლნა, ცრემლმან მისმან ქვანი ჴვრიტნა, მერმე სულად მოაქცია, ცეცხლნი წყლითა დაუშრიტნა, ჰსთქუა ცოცხალვარ საწუთრომან, ჯერცა ჩემი სისხლი ხურიტნა-
385. ზე წამოჯდა ფერ მიჴდილი, აყოლებდა თუალთა რეტად, ვარდი სრულად შექნილიყო, ზაფრანად და ვითა სპეტად, დიდხან მათად აღარ ჰსცალდა, საუბრად და არცა ჭურეტად, დაჰრჩომა და არ სიკვდილი, მას უმძიმდა მეტის მეტად-
386. ავთანდილს უთხრა ისმენდი, ცნობა მიძს თუცა ჴელისა, გითხრა ამბავი ჩემი და, ჩემისა დამმარხუჱლისა, ლხინად მიჩნს შეყრა მოყვრისა, მის შენგან შეუყრელისა, მე მიკვირს ჩემი სიცოცხლე ასრე დარჩომა მრთელისა-
387. ასმათის ნახვა მიამა, ჩემად მის საესავისა, წიგნი რა ვნახე მამართვა, ესე საბამი მკლავისა, მკლავსა შევიბი მაშინვე, მოვიხსენ რიდე თავისა, იგი უცხოა ღარიბი, მტკიცისა რისმე შავისა-
388. მიუწერე მზეო შუქი, შენი შენგან მონაფენი, გულსა მეცა გამიცუდდეს, სიჩაუქე სიალფენი, ხელმან შენნი გავიცადენ, სინატიფე სიტურფენი, სულთა ნაცულად სამსახურნი, რამცა ვითა გიმუქფენი-
389. მაშინ ოდეს დამარჩინე, სულთა სრულად არ გამყარე, აწცა ჩემთვისცა ესე ჟამი, მასუჱ ჟამსა დავადარე, სამჴრე შენი მამივიდა, შემოვიბი მკლავსა გარე, რომე მართებს სიხარული, ეგზომიმცა რა ვიხარე-