..., 1860 წ.

315. გამოჭრილვარ ვიარები. დამწვავს ცეცხლთა სახმილია ამა ყმისა მიზეზითა. სულ ჴმელეთი მომივლია ჭირთა ნაცვლად შენ გიპოვნე. თუ არ მეტყვი ცრემლსა ღვრია და თქვენად ძებნად. მოვიძულე. სახლი კარი ზღუდე ვლია.

316. თუ შენ გწადდეს ჩემი შეყრა. იგი იტყვის არას არა მაგრამ ჩემი ყოფა ღ~თნ. ვიცი ბოლოს დამამწარა შენგან კიდევ არვინ მივის. თავი ჩემი მოგაბარა და იტყვის მივხვდი ჩემსა ლხინსა. მე არ ვღირსვარ მიწა არა.

317. მაშ რადგან მიჯნურობა. შენად ღონედ. მოიგონე არ ეგების ამას იქით. თუმცა თავი არ გამონე არ შენ მოგცე თავი ჩემი. და გაბნიე დაგაღონე და შენთვის მოვკვდე ამას იქით. მემცა მეტი რა ვიგონე.

318. მე მისითა მიზეზითა. არ მინახავს დღე ნათელი შიგან ვზივარ დღეთა ქვაბთა. ვდუღ და მომდის ცხელი ცრემლი მიწას ვლახავ თუ ზე ვდგევარ. არა ვიცი მე მართალი და ღ~თნ მამკლას ან მილხინოს. დიდ არს მისი სამართალი.

319. აწ რაცა გითხრა თუ ამას. საქმესა დაგმორჩილდები რასაცა ეძებ მიხვდები. უცილოდ არ ასცილდები თუ არ მამისმენ ვერ პოებ. რაზომცა ცრემლსა მილდები და მოგხვდების მდურვა სოფლისა. საქმისა დაცაბილდები.

ამბავი ავთანდილისა, ასმათს რომ ეუბნების თვით ქვაბშიგან.

320. ყმამან უთხრა ეგე საქმე. ამას გავსო არა სხვასა ორნი კაცნი მოდიოდეს. სადმე გზასა უკანამან წინა ნახა. ჩავარდნილი შიგან ჭასა და ზედ წაადგა ჩაყიოდა. ტირს იძახის ვაგლახ ვასა.

321. ეგერე უთხრა ამხანაგო. იყავ მანდა მამიცადე წავალ თოკთა მოსახმელად. მწადსო თუმცა ამოგზიდე მას ქვეითს გაეცინა. გაუკვირდა მეტად კიდე და შემოჰყივლა არ გელოდე. სად გაგეგცე სად წავიდე.

322. აწ დაო შენსა ხელი არის. ჩემი საბელი ყელისა რასაცა მიზამ შენ იცი. შენ ხარ წამალი ჴელისა სხვად უღონოა უშენოდ. ჩემი აპყრობა ჴელისა და თვარ ვისმცა ექნა მგვრგვალისა. შეკვრა თავისა მრთელისა.

323. ქალმან უთხრა მომეწონა. ყმაო შენი ნაუბარი ხარ უცილოდ კარგი ვინმე. მოყმე ბრძენთა საუბარი ვინათგან ხარ აქანამდისინ. მაგა ჭირის დამთმობარი და რაცა გითხრა მამისმინე. გიპოვნია საძებარი.

324. აწ მოყმისაა ამბავი. არსით არა იპოების თჳთ თუ არ გითხრობს არ ითქმის. არ ვისგან დაიჯერების მოილოდინე მოვიდეს. რაზომცა დაგეყოვნების და დადუმდი ვარდსა ნუ აზრობ. ცრემლითა ნუ ითოების.

325. ყმამან თქვა ვარდო შეჭვნდები. დრო მოვიდა შენის ზრვისა ერთმანეთსა მოეხვივნეს. ცრემლით კოცეს სახე პირსა ასმათ ტირის სისხლის ცრემლით. ტევრი დადგანათხზნის თმისა და იგ ტირან სოფლისათვის. და სოფელი მათვის სტირსა.

326. ამის მეტსა ვერას გითხრობ. მე სიტყვასა ამასთანსა იგი მინდორს არონინებს. ტანსა მჭევრსა მე მაჯანსა ვჭამ მე გლახ მარტო ნადირისა. მისგან ჴორცსა მონატანსა და აწვე მოვა არა ვიცი. თუ დაყოვნის დიდსა ხანსა.

327. ამას გვედრებ მოიცადო. თავი სხვაგნით არსით არო რა მოვიდეს შევეხვეწო. ნუ თუ ვითარ მოვაგვარო ერთმანეთსა შეგამცნიო. თავი შენი შეგაყვარო და თჳთ გიამბოს საქმე მისი. საყუარელსა გაახარო.

328. სტირს ვაიმე საყვარელო. წახველ რასმე ქვეყანასა თავი შენად საძებარად. შევაცურე შიგან ზღვასა მოვეშორე გამზრდელთა. და სწორნი ჩემნი ვაგლახვასა და ანუ მოვკვდე ანუ დავრჩე. მოველოდე ნეტარ რასა.

329. უთხრა დავ ღ~თნ შემოგზღოს. სააქაოს მისგები ღ~თსა სწადდეს ჩემი ლხინი. ასრე ამად ვერ ვიწვები ჩემსა ცეცთა ავსებასა. სხვას ვისმცა ვეხვეწები და თუ მიბრძანებ ჩემებრ ჴელსა. იგი მოყმე ატირდები.

330. ქალი კადრებს საუბარსა. იგი მოყმე ატირდების ვაგლახმეო საყვარელო. ცეცხლი ცხელი მოგედების ვინ შეიპყრა გული ჩემი. შენგან კიდე ვინ ჴელდების და ოდის მომცემს კაცსა ჴლებად. აქათ ასრე მემატების.

331. ქალსა ყმამან მოუსმინა. დამორჩილდა დართო ნება ამა ზედა მოიხედეს. ჴევით ესმის ჩხაპუნება მთვარე წყალსა გამოსული. ვნახე შუქთა მოვანება და უკურიდეს აღარა ქნეს. მუნ ხანისა დაყოვნება.

332. ქალმან უთხრა ყმაო ჟამად. მოგცა ღ~თნ გინა მაგრამ თავი უჩინოდ ჰქმენ. დამალული იყავ შინა იმა ყმისა მეუნებლე. ჴორციელი არა ვინა და ნუ თუ ვითა რა მოვაგვარო. შინა ნახვა არ ეწყინა.

333. ავთანდილ ქვაბსა დამალა. ქალმან მალულად მალვითა. იგი ყმა ცხენსა გარდახდა. შვენოდა კაპარჭ ხმალითა ატირდეს მაღლა ცრემლითა. ზღვათაცა შესართავითა და ავთანდილ სარკმლით უჭვრეტდა ჭურეტითა იდუმალითა.