..., 1860 წ.

334. ამარტოს ფერად შესცვალა. ბროლი ცრემლისა ბანამან დიდ ხანს იტირეს. და მან ქალმან შაოსანამან შეხსნა შეიღო აბჯარი. ცხენითა შეიყვანა მან და დადუმდეს ცრემლი მოჰკვეთეს. შავმან გიშრისა დანამან.

335. ავთანდილ სარკმლით უჭვრეტდა. ტყვე სააკნით ნააზატები მან ქალმან ქუეშე დაუგო. ვეფვხის ტყავისა ნატები მას ზედან დაჯდა იგი ყმა. სულთქვამს ჭირ მონატარები და სისხლისა ცრემლსა გაეწნა. შუა გიშრისა სატები.

336. ამ ქალმან ჴელ ჰყო კვესითა. გზება ცეცხლისა ნელისა ეგონა ჭამა ჴორცისა. შემწვრისა შეუქნელისა მიპყრა ერთი ახლიჩა. მან ქნა საქმისა ძნელისა და ძალი არ ჰქონდა დაუწყო. გამოყრა უცხო ხნელისა.

337. ცოტად მიწვა მიიძინა. თუმცა ყოლე ვერა მეტი შეკრთა დიდი დაიძახა. წამოვარდა ვითა რეტი იძახდის და წამწამ იკრის. გულსა ლოდი თავსა რეტი და ცალკე ზის და პირსა იკოხს. ქალი მისი შენამჭვრეტი.

338. რად დაბრუნდი მოახსენა. მითხარ რაცა წაგეკიდა მან უბრძანა მონადირე. მეფე ვინმე გარდმეკიდა ჰყვა ლაშქარი უთუალავი. ბარგი მძიმე აეკიდა და იგი მინდორს ნადირობდა. იფანჭოდა ჯერეც კიდა.

339. სევდაც მეცა კაცთა ნახვა. ცეცხლი უფრო გავიალე არ მიველო ახლოს შეყრად. თავი ჩემი შევიწყალე მათგან მკრთალი შემოვბრუნდი. ტყესა შიგან დავიმალე და დღეს ნუ თუმცა უკუბრუნდა. რა გათენდეს წავალ ხვალე.

340. ქალსა ცრემლნი გარდმოსცვივდა. ას ნაკეცნი ბევრის ბევრად მოახსენა მჴეცთა თანა. იარები მარტო ტევრად არას კაცსა არ იახლებ. საუბრად, და შემაქცევრად და მას მაგითი ვერას არგებ. დღეთა შენთა ცუდთა ლევრად.

341. ყოვლი პირი ქვეყანისა. ერთობ სრულად მოგივლია ერთი კაცი შემაქცევლად. შენად ვითა დაგელია გიახლოს და არ გაშმაგდე. თუცა ჭირი არ გაკლია და შენ მოკვდე და იგი წახდეს. ესე შენთვის რა მადლია

342. უბრძანა დაო ეგეა. მსგავსი შენისა გულისა მაგრა არარის ქვეყნად. წამალი ამა წყლულისა ვის ძალუცს პოვნა კაცისა. თჳთ სოფლად არმოსულისა და ჩემი ლხინია სიკვდილი. გაყრა ჴორცთა და სულისა.

343. ღ~თნ სხვამცა ეტლისა ჩემთვის. რამცა კაცი დებადა სიახლე და საუბარი. თუმცა მისი მე მეწადა ვინცა გასძლო ჭირი ჩემი. ანუ ვინცა შეეცადა და შენგან კიდე ჴორციელი. დაო მივის არა სადა.

344. ქალმან ჰკადრა არ გამიწყრე. ვიშიშვდი და ვიაჯვია რადგან ღ~თსა ვეზირობა. შენი ჩემზედ მოუგდია ვერ დავმალავ უკეთესსა. რაცა საქმე გამიცდია და არა ვარგა უსაზომო. ჭირი თავსა გარდგიხდია.

345. მისი მებძოლი იყომცა. ჭკუითა მეტის მეტითა შენ კაცთა ნაცვლად ნადირთა. ახლავ ცნობითა რეტითა სჯობს ერთი კაცი იახლო. ილხენდე მისის ჭვრეტითა და ვით იადონი არ მოკვდე. ბულბული თესლთა კვნეტითა.

346. ყმამან უთხრა რას მენუკვი. არა ვიცი გამიცხადე კაცი ჩემად სამსახურად. უღთოთ მემცა ვით დავბადე ღ~თსა ჩემი უბედობა. უნდა მემცა რად ვეცადე და გაღანამცა განვნადირდი. თავი ასე გავიხადე.

347. ქალმან კვლავ ჰკადრა გაგსაჯე. მეტისა შეგონებითა მაგრამ თუ კაცი მოგგვარო. მოგყვეს თავისა ნებითა იგი გიახლოს ილხენდე. მისითა შემეცნობითა და ფიცე არ მოკლა არ იყო. არას მისისა ნებითა.

348. მან უბრძანა თუ მიჩვენებ. ვნახავ დიდად გავიხარებ სიყუარულმან მისმან ვისთვის. ჴელი მინდორს თავსა ვარებ არას უზამ უგემურსა. არაოდეს გავამწარებ და რაცა ჩემგან იამების. ვაამებ და შევიყვარებ.

349. ქალი ადგა და წავიდა. მის ყმისა მოსაყვანად არ ეწყინაო უამბობს. არს მისად მაგულოვნებლად ჴელი მოჰკიდა მოჰყვანდა. ვით მთვარე მოსავანებლად და იგი რა ნახა ტარიელ. თქვა მზისა დასაგვანებლად.

350. გამოეგება ტარიელ. მართებს ორთავე მზე დარად ანუ ცით მთვარე უღრუბლოდ. შუქსა მოჰფენდა ქვე ბარად რომე მათ თანა ალვისა. ხეცა ვარგ იყო ხედ არად და გვანდდენ შუითავე მნათობთა. სხუამცა რაღა თქვა მე და რად.

351. მათ აკოცოს ერთმანეთსა. უცხოობით არ დარიდეს ვარდსა ხლეჩდეს ბაგეთაგან. კბილნი თეთრი გამოსჭვირდეს ყელი ყელსა გადა აჭდეს. ერთმანეთსა აუტირდეს და ქარვად შექმნეს იაგუნდი. მათი თუმცა ლალად ღირდეს.

352. მობრუნდეს ყმამან ავთანდილს. ჴელი შეუპყრა ჴელითა ერთგან დასხდეს და იტირეს. დიდ ხან ცრემლითა ცხელითა ასმათი სულსა უღებდა. სიტყვითა საკურველითა და თავთა ნუ დაჴოცთ ნუ ბნელ იქთ. მზესა თქვენითა ბნელითა.

353. ტარიელის ვარდი იყო. დათრთვილული არ დამძრალი ყმასა უთხრა მესწრაფების. მითხარ შენი დაფარული ვინ ხარ ანუ სით მოსულხარ. სადაური სით მოსული და მე სიკვდილსა აღარ ვახსოვ. ვარ მისგანცა გაწირული.