257. მოლარემან შინაურმან, ყურსა მითხრა ნაუბარი, ქალი ვინმე იკითხავსო, ინახვისცა ამილბარი, ზეწარითა მოუხურავს, პირი ბრძენთა საქებარი, ვარქვი საწოლს წაიყუანე, ჩემგან არის ნახმობარი-
258. ავჰსდეგ მსხდომნი ნადიმობით, აემზადნეს ასაყრელად, შარდი უთხარ ნუ ასდგებით, მოვალ ხანსა დაუზმელად, გამოველ და საწოლს შეველ, მონა დადგა კარსა მცველად, გული მივეც თმობა ქმნათა, აუგისა საკრძალველად-
259. კარსა შევჰსდეგ ქალი წინა, მომეგება თაყუანი მცა, ჩემი მოსლვა თქუენს წინაშე, კურთხეულა რამან ღირმსცა, გამიკვირდა მიჯნურისა, თაყუანება ექნა ვისმცა, ვჰსთქუი არ იცის აშიკობა, თუმც იცოდა წყნარად ზისმცა-
260. მითხრა დღე ეგე სირცხვილად, მედების გულსა ალობა, გგონია ჩემგან წინაშე, მაგისთვის მომავალობა, მაგრამ აწ მიდებს იმედსა, შენგან ცდისაღა მალობა, ამას თუ ვღირს ვარ ვერ ვიტყუი, მაკლია ღ~თისა წყალობა-
261. ადგა მითხრა თქუჱნსა მკრძალვასა, ჩემთვის სიტყვით უმცნევია, სხუად ნურად მეჭუ რაცა პატრონისა, თჳთ ბრძანებასა მიხმევია, ეზომ დიდი შემართება, გულსა მისსა უთნევია, ამა წიგნმან გაგაგონოს, ჩემთვის ვისცა უთქმევია-
262. წიგნი ვნავხე მისი იყო, ვისი მდაგავს ალი გულსა, მოეწერა მზისა შუქსა, ნუ დაიჩენ ლომო წყლულსა, მე შენი ვარ ნუ მოჰკუდები, მაგრა ბნედა ცუდი მძულსა, აწ ასმათი მოგახსენებს, ყუელაკასა ჩემგან თქმულსა-
263. ბედითი ბნედა სიკუდილი, რა მიჯნურობა გგონია, ჰსჯობს საყუარელსა უჩვენნე, საქმენი საგმირონია, ხატაეთს მყოფნი ყუელანი, ჩუჱნნი სახარაჯენია, აწ მათი ჯავრნი ჩვენ ზედა, ჩვენგან არ დასათმონია-
264. შენგან ჩემისა ქმრობისა, წინასაც ვიყავ მდომია, მაგრამ აქამდინ საუბრად, კულავ ჟამი არ მამხდომია, ძუღან ხელ ქმნილსა გიჭურეტდი, კუბოსა შიგან მჯდომია, მანდა ყუელაი მასმია, რაცა შენ გარდაგჴდომია-
265. მართლად გითხრობ მომისმინე, ესე რაცა მოგახსენე, წა შეები ხატაელთა, თავი კარგათ გამაჩვენე, გიჯობს ცუდად ნუღარა ჰსტირ, ვარდი კულამცა რად დასტენე, მზემან მეტი რაღა გიყოს, აჰა ბნელი გაგითენე-
266. ასმათი მეუბნებოდა, უშიშრად არ მეკრძალოდა, ჩემი რა გითხრა რა ვიყავ, ლხინი რად დამეთუალოდა, გული მი და მო მიარდა, ჰკრთებოდა და მემალოდა, მით პირი ჩემი გაბროლდა, და ღაწვი გამელალვოდა-
267. თუალთა დავიდევ უსტარი, მე მისგან მონაწერია, პასუხად ვსწერდი მთვარეო, შენმცა მზე ვით მოგერია, მე ღ~თნ იგი ნუ მომცეს, რაც არა შენი ფერია, სიზმრივ მგონია დარჩომა, ჩემი ვერ დამიჯერია-
268. ასმათს ვუთხარ მე პასუხსა, ამის მეტსა ვერ მივხუდები, ესე ჰკადრე მზეო რადგან, ჩემთვის ნათლად ამოჰჴდები, აჰა მკუდარი გამაცოცხლე, ამას იქით აღარ ვბნდები, რაცა იყოს სამსახურსა, ვიტყვი თუღა ვერიდები-
269. ასმათ მითხრა მე მიბრძანა, ესე ვქმნათო ესე სჯობდეს, ვინცა გნახოს ჩემგან მისსა, საუბარსა არა ჰსცნობდეს, ჩემად ნახვად მოვიდოდეს, შენ ვითამცა გაშიყობდეს, დამცა ჰვედრე ამილბარსა, უთხარ ასრე ნამუსობდეს-
270. მეკეთა ესე თათბირი, სიბრძნე გულისა მისისა, მისი მზისაცა რიდება, ჰქონდის ნათლისა ვისისა, მისგან მომეცა მოსმენა, არ საუბრისა მქისისა, ვისთა შუქთაგან უკუნსა, ჰგუანდის სინათლე დღისისა-
271. ასმათს მოვართვი ჰრჩეული, თვალი ოქროსა ჯამითა, მან მითხრა არა არ მინდა, ვარ გამაძღარი ამითა, ერთი აიღო ბეჭედი, მართ აწონილი დრამითა, ეს კმაო ნიშნად სავსე ვარ, სხვად ჩემდა შესაბამითა-
272. ქალი ადგა წამოვიდა, მე ლახუართა გულსა მრიდეს, ლხინმან ბნელი განმინათლა, დაშრტეს ცეცხლნი რომე მწვიდეს, შეველ დავსჯე ნადიმადვე, ჩემნი სწორნი სადა სმიდეს, მხიარულმან საბოძვარი, გავეც ზამი გაადიდეს-
273. რა პურობა გარდვიხადე, დარბაზს მიველ მხიარული, მეფემ ტკბილად შემომხედა, შვილებრ აქუნდა სიყუარული, ნება ვსთხოვე ხატაველზედ, რაზმით მეწყო სიარული, ჰბრძანა შვილი აგრე ჰსჯობსო, შეანანო საქმე მტრული-