296. თუმცა მართებს დედაკაცსა, მამაცისა დიდი კრძალვა. მაგრამ მეტი უარეა, არა თქმა და ჭირთა მალვა. მე თუ ზე პირ მიცინია, ქვე ქვე მითქვამს იდუმალ ვა. ძოღან ქალი გამოვგზავნე, ვქენ მართლისა შემოთვალვა:-
297. ერთმანერთისა მას აქათ, რაცა ორთავე ვიცითა. აწცა მიცოდი საშენოდ, მითვე პირითა მტკიცითა. ამას შეჯერდი დიდითა, ზენარითა და ფიცითა. გეცრუო ღ~თნ მიწა მქნას, ნუმცა ცხრითავე ვზი ცითა:-
298. აწ შეები ხატაელთა, ილაშქრე და ინაპირე. ღმერთმან ქმნას და გაგიმარჯოს, მორჭმულიმცა ჩემ კერძ ირე. მაგრა რა ვქნა კულავცა ნახვა, მამხვდებოდეს შენი ვირე. გული მამეც გაუყრელად, ჩემი შენთჳს დაიჭირე:-
299. აწ რასაცა მე მაღირსებ, ხორციელი არვინ ღირსა. მოწყალება იჩქითია, ღ~თისა ამად არა მკვირსა. შენთა შუქთა შემომადგამ, ბნელსა გულსა ზედა მჭვირსა. შენი ვიყო სადამდისცა, დამიყოფდეს მიწა პირსა:-
300. მოახსენე არ მეწყალვის, თავი შენთჳს დასაწველად. მაგრამ რადგან დამარჩინე, არ გამოსჩნდე ჩემად მკულელად. შენ სინათლედ თვალთა ჩემთად,მიჩნდე მზეებრ სანახველად. აწ შევება ხატაველთა, მუნ გამოსჩნდეს ლომი ქველად:-
301. ზედან წიგნსა საფიცარსა, შევფიცე და შემომფიცა. მისგან ჩემი სიყუარული, ამით უფრო დაამტკიცა. უშენოსა მოწონება, ვისცა მისცა გულსა მიცა. ღ~თი მამკლავს ამას იქით, თავსა ვეტყვი ამას ვსწვრთიცა:-
302. დავჰყავ ხანი მას წინაშე, სიტყვანიცა ტკბილნი ვჰთქვენით. ვჭამეთ ამო ხილი რამე, ერთმანერთსა ვეუბენით. მერე ავდექ წამოსავლად, ტირილით და ცრემლთა დენით. მისთა შუქთა შვენებანი, ნათლად მადგა გულსა ფენით:-
303. მეძნელებოდა სიშორე, მისი ბროლ ბალახშ მინისა. მე გამიახლდა სინათლე, მქონდა სიმრავლე ლხინისა. ჩემად სჩნდა იგი სინათლე, ეთერით მზედ ნაჩინისა. აწ მიყვარს მისი გაყრელი, გული მიც კლდისა ტინისა:-
304. დილასა შევჯე უბრძანე, ჰკარით ბუკსა და ნობასა. სრულად სპათასა ვერ გითხრობ, არ შესხდომილად მზობასა. ლომმან მივმართე ხატავეთს, ვერვინ მიზრახავს მხრდლობასა. უგზოსა ვლიდეს ლაშქარნი, არ გაივლიდენ გზობასა:-
305. დავაგდე მზღვარი ინდოთა, მევლო პაშტაი ხანია. რამაზის კაცი მემთხვია, ვინ ხატაეთის ხანია. მან მითხრა მოციქულობა, გულისა მოსაფხანია. ჩვენთა მგელთაცა დასჭამენ, თქვენ ნი ინდოთა თხანია:-
306. მე შემამძღუნეს რამაზისგან, ძღვნად საჭურჭლე საშინელი. გითხრეს გკადრებს ნუ ამოგვწყვეტ, არის შენგან არ საქნელი. ზენაარი გამოგვიღე, მით გუაბია წელსა წნელი. მოურბევლად მოგახსენნეთ, თავნი შვილნი საქონელი:-
307. რაცა შეგცოდეთ შეგვინდე, თჳთ ჩვენ ცა შეგვინანია. თუ ღ~თითა შეგვიწყალებდეთ, აქა ნუ მოვლენ სპანია. ქუჱყანა ჩვენი არ ასწყდეს, რისხვით არ დაგვტყდეს ცანია. შენ მოგცეთ ციხე ქალაქი, მოგყვენ ცოტანი ყმანია:-
308. გვერდსა დავისვი ვაზირნი, ვიუბნეთ გავეზრახენით. მითხრეს თუ ხარო ყმაწვილი, ბერნი მით გკადრებთ გლახ ენით. არიან მეტად მუხთალნი, ჩვენ ერთხელ კულავცა ვნახენით. არამცა მოგკლან ღალატად, არამცა ვივაგლახენით:-
309. ჩვენ ამას ვარჩევთ წახვიდე, კარგითა მართ მამაცითა. ლაშქარნი ახლოს გეკიდნენ, სცნობდენ ამბავსა კაცითა. გულ მართლად იყვნენ მიენდე, აფიცე ღ~თითა და ცითა. არ დაგმორჩილდენ შერისხდი, რისხვითა კვლა და კვლაცითა:-
310. მეკეთა ესე თათბირი, ვაზირთა ნავაზირები. შევსთვალე რამაზ მეფეო, ვსცან შენი დანაპირები. სიკვდილსა გიჯობს სიცოცხლე, დაგვიდგამს ვერ ქვიტკირები. ლაშქართა დავყრი ცოტათა, წამოვალ შენ კერძ ვირები:-
311. მათ ლაშქართაგან სამასნი, კარგნი მოყმენი ქველანი. თანა წამომყვეს წაცაველ, დავჰყარენ სპანი ყველანი. დავედრე სადა მე მევლოს, ვლენით იგივე ველანი. ახლოს მამდევდით მიშველდით, გიხმობ თუ მინდა შველანი:-
312. სამ დღე ვიარე მემთხვია, სხვა კაცი მისვე ხანისა. კულავ ეძღვნა უცხო მრავალი, შესამოსელი ტანისა. ებრძანა მწადსო სიახლე, შენ ლაღისა და ჯანისა. რა შეგეყარო მაშინ სცნა, შენ ძღნობა ამისთანისა:-
313. კულავცა ეთქვა მართალია, აზომ ჩემი მონახსენი. მე თჳთ წინა მოგეგები, მესწრაფების ნახვა შენი. მოახსენე დია ღ~თო, ბრძანება ვქნა მეცა თქვენი. ტკბილად ვნახოთ ერთმანერთი, ვიყვნეთ ვითა მამა ძენი:-
314. მუნით წასული ჩამოვხედ, ტევრისა რასმე კიდესა. კულავ მოციქულნი მოვიდეს, სალამად არ დამრიდესა. წინა ტურფათა ტაიჭთა, ძღვნად ჩემთჳს მოზიდვიდესა. შენსა ნახვასა მეფენი, თქვეს მართლად ინატრიდესა:-
315. მითხრეს მეფე მოგახსენებს, მეცა შენ კერძ ვიარები. სახლით ჩემით წამოსრული, ხვალე ადრე შეგეყრები. მოციქულნი დავაყენენ, ხარგა დავდგი არ მზირები. მეტად ამოდ უალერსე, ერდგან დაწვეს ვით მაყრები:-