218. საშობელი გაიყარა, ზრდა დაგვიწყეს მე და ქალსა. მართ მაშინვე ჰგვანდა იგი, მზისა შუქთა ნასამალსა. უყვარდით და სწორად უჩნდით, მეფესა და დედოფალსა. აწ ვახსენებ ვისგან ჩემი, დაუდაგავს გული ალსა:-
219. ყმა დაბნდა რა სახელისა, ხსენებასა მიეწურა. ავთანდილსცა აეტირა ,მისმან ცეცხლმან გულსა მურა. ქალმან სულად მოაქცია, მკერდსა წყალი მოაპკურა. თქვა ისმენდი მაგრა ჩემი, სიკუდილისა დღე დასტურა:-
220. მას ქალსა ნესტან დარეჯან, იყო სახელად ხმობილი. შვიდისა წლისა რომ შეიქმნა, ქალი წყნარი და ცნობილი. მთვარისა მგზავსი მზისაგან, შვენებით ვერ შეფრობილი. მისსა ვით გასძლებს გაყრასა, გული ალმასად წდობილი:-
221. იგი ასრე მოიწიფა, მე შემეძლო შესლვა ომსა. მეფე ქალსა ვით ხედვიდა, მეფობისა ქნისა მწთომსა. მამასავე ხელთა მიმცეს, რა შევიქენ ამა ზომსა. ვბურთობდი და ვნადირობდი, ვით კატასა ვხოცდი ლომსა:-
222. მეფემან სახლი ააგო, შიგან სამყოფი ქალისა. ქვად ფაზარი სხდა დათლილი, იაგუნდისა ლალისა. ძირსა ბაღჩა და საბანლად, სარაჯი ვარდის წყალისა. იგი მუნ იყვის მედების, ვისგან სახმილი ალისა:-
223. დღე და ღამე მუჯამრითა, ეკმევოდის ალვა თლილი. ზოგჯერ კოშკს ჯდის ზოგჯერ ბაღჩას, ჩამოვიდის რა დგის ჩრდილი. დავარ იყო და მეფისა, ქვრივი ქაჯეთს გათხოვილი. მას სიბრძნისა სასწავლებლად, თჳთ მეფემან მისცა შვილი:-
224. სრა ედგა მოფარდაგული, ოქსინოთა და შარდითა. ვერვინ ვხედევდით შეიქნა, პირითა მინა ვარდითა. ასმათ და ორნი მონანი, ყვიან იმღერდის ნარდითა. მუნ იზრდებოდის ტანითა, გაბაონს განაზარდითა:-
225. თხუთმეტისა წლისა ვიყავ, მეფე მზრდიდა ვითა შვილსა. დღისით ვიყვი მას წინაშე, გამიშვებდის არცა ძილსა. ძალად ლომსა თვალად მზესა, ტანად ვგავდი ედემს ზრდილსა. სროლასა და ასპარეზსა, აქებდიან ჩემგან ქნილსა:-
226. მოსრნის მჴეცნი და ნადირნი, ისარმან ჩემგა რეულმან. მერმე ვიბურთი მოედანს, მინდორით შემოქცეულმან. შევიდი შევქმნი ნადიმი, ნიადაგ ლხინსა ჩვეულმან. აწ საწუთროსა გამყარა, პირმან ბროლ ბალახშეულმან:-
227. მამა მამიკვდა მოვიდა, დღე სიკვდილისა მისისა. ქნა გაუცუდდა ფარსადანს, ნიშატისა და ნიშისა. მათ გაუხარდეს ვის ზარი, დალევდა მტრისა შიშისა. ერთგულთა შექნეს ვაება, მტერთა ხსენება იშისა:-
228. მე წელიწდამდის ბნელსა ვსჯდე, საწუთრო გაცუდებული. დღისით და ღამით ვაებდი, ვერვისგან სულ დაღებული. გაყვანად ხასნი მოვიდეს, მითხრეს მეფისა მცნებული. ებრძანა შვილო ტარიელ, ნუ ხარ შავითა ღებული:-
229. ჩვენ უფრო გვტკივის იგი ვინ, დაგვაკლდა სწორად თავისა. ასი ებოძა საჭურჭლე, ებრძანა ახდა შავისა. ბოძება მისეულისა, სრულისა საკარგავისა. შენ გქონდეს ამილბარობა, ქმნა მისვე საურავისა:-
230. ავენთი დამწვეს მამისა, სახმილთა დაუშრტელთა. უკუნით გამომიყვანეს, ხასთა მათ წინამდგომელთა. გამოსლვისათჳს ზეიმი, შეჰქნეს ინდოეთს მფლობელთა. შორს მამეგებნეს მაკოცეს, პატივით ვითა მშობელთა:-
231. მათ საჯდომთა ახლოს დამსვეს, პატივი მცეს ძისა დარად. მის ჴელისა საურავი, მათ ორთავე მითხრეს წყნარად. ურჩ ვექმენ და მისეულთა, წესთა ქცევა მიჩნდა ზარად. არ მომეშუნეს დავმორჩილდი, თაყვანის ვეც ამილბარად:-
232. აღარა ვიცი დამვიწყდეს, თუცა დიადი წელია. გიამბო ჩემი ამბავი, განა რაზომცა ძნელია. ცრუ და მუხთალი სოფელი, მიწყივ ავისა მქნელია. მისთა ნაკვეთთა წინწალი, დამეცეს ხანგრძლად მწველია:-
233. კულავ დაიწყო თქმა ანბისა მან რა ხანნი მოიტირა. დღესა ერთსა მე და მეფე მოვიდოდით გვენადირა. მიბრძანა თუ ქალი ვნახოთ ხელი ხელთა დამიჭირა. მის ჟამისა მხსენებელი მე სულდგმული არ გვიკვირა:-
234. ბახჩა ვნახე უტურფესი, ყოვლისავე სალხინოსა. მფრინველთაგან ჴმა ისმოდა, უამესი სირინოსა. მრავლად იყო სარაჯები, ვარდის წყლისა აბანოსა. კარსა ზედა მოჰფარვიდა, ფარდაგები ოქსინოსა:-
235. მეფემან აღჴმა დურაჯთა, მითხრა მიტანად ქალისა. გამოუხვენ და წავედით, ჩემად სადებლად ალისა. მაშინ დავიწყე გარდახდა, მე საწუთროსა ვალისა. ალმასისა ხამს ლახვარი, ლახვრად გულისა სალისა:-
236. ვიცოდი სწადდა არვისგან, ნახვა მის მზისა დარისა. მე გარე ვდეგ და მეფემან, შევლო ფარდაგი კარისა. ვერას ვხედვიდი ოდენ ჴმა, მესმოდა საუბარისა. ასმათს უბრძანა გამოჴმა, დურაჯთა ამილბარისა:-