... (A-859), 1841 წ.

257. დარბაზს მიველ [.......................................................] ცხენსა შე[.....................................................................] შეჯდა [........................................................................] მშ[.................................................................................]

258. [...................................................................................] [...................................................................................] [...................................................................................] შევქმენ სმა და ნადიმობა, პატიჟთა და ჭირთა მალვა:-

259. მოლარემან შინაურმან, ყურსა მითხრა ნაუბარი. ქალი ვინმე იკითხავსო, ინახვისცა ამილბარი. ზეწრითა მოუხურავს, პირი ბრძენთა საქებარი. ვარქვი საწოლს წაიყვანე, ჩემგან არის ნახმობარი:-

260. ავდეგ მსხდომნი ნადიმობით, აემზადნეს ასაყრელად. შარდი უთხარ ნუ ასდგებით, მოვალ ხანსა დაუზმელად. გამოვე და საწოლს შეველ, მონა დადგა კარსა მცველად. გული მივეც თმობა ქნათა, აუგისა საკრძალველად:-

261. კარსა შევდეგ ქალი წინა, მომეგება თაყუანი მცა. მითხრა მოსლვა თქვენს წინაშე, კურთხეულა რამან ღირმსცა. გამიკვირდა მიჯნურისა, თაყვანება ექნა ვისმცა. ვთქვი არ [..................................................................]

262. წიგნი ვნავხე მისი იყო, ვისი მდაგავს ალი გულსა. მოეწერა მზისა შუქსა, ნუ დაიჩენ ლომო წყლულსა. მე შენი ვარ ნუ მოკჰუდები, მაგრა ბნედა ცუდი მძულსა. აწ ასმათი მოგახსენებს, ყველაკასა ჩემგან თქმულსა:-

263. ბედითი ბნედა სიკუდილი, რა მიჯნურობა გგონია. სჯობს საყვარელსა უჩვენნე, საქმენი საგმირონია. ხატაეთს მყოფნი ყველანი, ჩვენ ნი მოხარაჯენია. აწ მათი ჯავრნი ჩვენ ზედა, ჩვენ გან არ დასათმონია:-

264. შენგან ჩემისა ქმრობისა, წინასაც ვიყავ მდომია. მაგრა აქამდის საუბრად, კულავ ჟამი არ მამხდომია. ძოღან ჴელ ქმნილსა გიჭვრეტდი, კუბოსა შიგან მჯდომია. მანდა ყველაი მასმია, რაცა შენ გარდაგხდომია:-

265. მართლად გით[......................................................] წა შეები[...................................................................] გიჯ[...........................................................................] მზემ[.........................................................................]

266. ას[..............................................................................] ჩემი [.........................................................................] გული [.....................................................................] [.................................................................................]

267. [..............................................................................................] პასუხად ვსწერდი მთვარეო, შენმცა მზე ვით მოგერია. მე ღმერთმან იგი ნუ მამცეს, რაც არა შენი ფერია. სიზმრად მგონია დარჩომა, ჩემი ვერ დამიჯერია:-

268. ასმათს უთხარ მე პასუხსა, ამის მეტსა ვერ მივხუდები. ესე ჰკადრე მზეო რადგან, ჩემთჳს ნათლად ამოხდები. აჰა მკვდარი გამაცოცხლე, ამას იქით აღარ ვბნდები. მიჯნურისა სამსახურსა, ვიტყვი თუღა ვერიდები:-

269. ასმათ მითხრა მე მიბრძანა, ესე ვქნათო ესე სჯობდეს. ვინცა გნახოს ჩემგან მისსა, საუბარსა არა სცნობდეს. ჩემად ნახვად მოვიდოდეს, შენ ვითამცა გაშიყობდეს. დამცავედრა ამირბარსა, უთხარ ასრე ნამუსობდეს:-

270. მეკეთა ესე [...................................................................] [........................................................................................] [........................................................................................] [........................................................................................] წიგნი ტარიელისა ხატაელთა თანა მიწერილი და კაცის გაგზავნა.

271. გავგზავნე კაცი ხატაეთს, და წიგნი ჩემაგიერი. მივსწერე მეფე ინდოთა, არისმცა ღთულებ ძლიერი. მათი ერთგული გასძღების, ყოველი სული მშიერი. ვინცა ურჩ ექმნას იქმნების, თავისა არ მადრიერი:-

272. ჩვენნო ძმაო და პატრონო, თქვენგან არ გავიწბილები. ესე რა ნახოთ ბრძანება, აქამცა მოიარებით. თქვენ თუ არ მოხვალთ ჩვენ მოვალთ, ზედა არ მოგეპარებით. სჯობს რომე გუნახნე თავისა, სისხლთ ნუ ეზიარებით:-

273. კაცი გავგზავნენ მე გულსა, მამეცა უფრო ლხინები. დარბაზს ვიშვებდი დამევსო, ცეცხლი წვად მოუთმინები. მაშინ სოფელმან საწუთრო, მიუხვის რაცა ვინები. აწ ჴელ მქმნა რომე საახლოდ, მხეცთაცა მოვეწყინები:-

274. პირველ გაჭრისა პურება, მერმე დასწყნარდეს ცნობანი. ჩემთა სწორთაგან იყუნიან, ჩემს წინა დარბაზობანი. მაგრა დამშლიდეს ლხინთაგან, სურვილთა დიადობანი. ზოგჯერ შემცვიან სევდათა, ვსთქვი საწუთროს გმობანი:-

275. დღესა ერთსა საწოლს შეველ, მეფის სრითა წამოსრული. ვჯე და მასვე ვიგონებდი, არ მომეცა თვალთა რული. წიგნი მქონდა საიმედო, ამად ვიყავ მხიარული. კარსა მცველმან მონა უხმო, უთხრა რამე დაფარული:-

276. მონააო ასმათისი, საწოლს უთხარ შემოყვანა. მოეწერა გიბრძანებსო, ვისი მესვა გულსა დანა. ლხინმა ბნელი განმინათლა, ამიფოლხვა ჯაჭვთა მანა. წაველ მონა წავიტანე, რამცა უთხარ ამისთანა:-