199. მაგრამ ღ~თნ მოწყალემან, მით ცნობითა ერთი მზითა. ორი მისი მოწყალება, დღესცა მამცა ამა გზითა. პირველ შეჰყრის მოყვარულთა, ჩემით რათმე მიზეზითა. კულავ ნუთუმცა სრულად დამწვა, ცეცხლთა ცხელთა ანაგზითა:-
200. ყმასა უთხრა ვინცა კაცმან, ძმა ანუ თუ დაცა იდოს. ხამს მისთჳსა სიკუდილსა და, ჭირსა თავი არ დარიდოს. ღ~თნ ერთი რად აცხოვნოს, თუ მეორე არ წაწყმიდოს. შენ ისმენდი მე გიამბობ, რაღა გინდა წამეკიდოს:-
201. ასმათს უთხრა მოდი მოჯე, თანა წყალი მომიტანე. დაბნედილსა მაპკურებდი, გული მითა გარდამბანე. მკუდარი მნახო დამიტირე, სულთქნა გაათანისთანე. მე სამარე გამითხარე, აქა მიწა მიაკვანე:-
202. ღილ ჩახსნილი საამბობლად, დაჯდა მხარნი ამოჰყარნა. ვითა მზე სჯდა მოღრუბლებით, დიდხან შუქნი არ ადარნა. ვერ გაახუნა სასაუბროდ, მან ბაგენი გაამყარნა. მერმე სულთქვნა დაიძახნა, ცრემლნი ცხელნი გარდმოყარნა:-
203. მოსთქვამს აჰი აჰი საყვარელო, ჩემო ჩემთჳს დაკარგულო. იმედო და სოცოცხლეო, გონებაო სულო გულო. ვინ მოგკვეთა არა ვიცი, ხეო ედემს დანერგულო. ცეცხლმან ცხელმან ვით ვერ დაგუწვა, გულო ასჯერ დადაგულო:-
204. ისმენდი მიეც გონება, ჩემთა ამბავთა სმენასა. საუბართა და საქმეთა, ვითა ძლივ ვათქმევ ენასა. იგი ვინ ჴელმქნა მოველი, მისგან აროდეს ლხენასა. ვისგან შეუცავ სევდასა, სისხლისა ღვართა დენასა:-
205. ინდოეთს შვიდთა მეფეთა, ყოვლი კაცი ხართ მცნობელი. ექვსი სამეფო ფარსადანს, ჰქონდა თჳთ იყო მპყრობელი. უხვი მდიდარი უკადრი, მეფეთა ზედა მფლობელი. ტანად ლომი და პირად მზე, ომად მძლე რაზმთა მწყობელი:-
206. მამაჩემი სჯდა მეშვიდე, მეფე მებრძოლთა მზარავი. სარიდან ერქუა სახელი, მტერთა სრვად დაუფარავი. ვერვინ ჰკადრებდის წყენასა, ვერ ცხადი ვერცა მპარავი. იხარებდის და იშუებდის, საწუთრო გაუმწარავი:-
207. ხალვა მოსძულდა შაექნა, გულს კაეშანთა ჯარები. თქვა წამიღია მტერთაგან ძლევით ნაპირთა არები. ყოვლგნით განისჴმან მორჭმით ვზი, მაქვს ზეიმი და ზარები. წავალ და მეფესა ბრძანა, ფარსადანს შევეწყნარები:-
208. ფარსადანს წინა დაასკვნა, გაგზავნა მოციქულისა. შესთვალა შენ გაქუს მეფობა, ინდოეთისა სრულისა. აწ მე მწადს თქვენსა წინაშე, მეცა ვსცნა ძალი გულისა. სახელი დარჩეს ჩემისა, ერთგულად სამსახურისა:-
209. ფარსადან შექმნა ზეიმი, ამა ამბისა მცნობელმან. შესთვალა ღ~თსა მადლობა, შევსწირე ხმელთა მფლობელმან. რადგან ეგე ქმენ მეფემან, ჩემებრ ინდოეთს მჯდომელმან. აწ მოდი ასრე პატივ გცე, ვითა ძმამან მშობელმან:-
210. ერთი სამეფო საკარგყმო, უბოძა ამილბარობა. თჳთ ამირბარსა ინდოეთს, აქუს ამირსპასალარობა. მეფე რა დაჯდა არა სჭირს, ხელისა მიუმცდარობა. სხვად პატრონია მართ ოდენ, არა აქვს კაისარობა:-
211. თჳთ მეფემან მამაჩემი, დაიჭირა სწორად თავსა. თქვა ჩემებრი ამილბარი, ნაძლევი ვარ ვისცა ჰყავსა. ლაშქრობდის და ნადირობდის, აძლევდიან მტერნი ზავსა. მას არა ვგავ ასრე ვითა, მე სხვა კაცი არა მგავსა:-
212. ძე არა ესვა მეფესა, და დედოფალსა მზისა დარსა. ჭმუნვა ჰქონდა ჟამი იყო, მით აეხვნეს სპანი ზარსა. ვაი კრული დღემცა იგი, მე მივეცი ამილბარსა. მეფემან თქვა შვილად გავზრდი, თჳთ ჩემივე გვარი არსა:-
213. მეფემან და დედოფალმან, მიმიყვანეს შვილად მათად. საპატრონოდ მზრდიდეს სრულთა, ლაშქართა და ქუჱყანათად. ბრძენთა მიმცეს სასწავლელად, ჴელმწიფეთა ქცევა ქნათად. მოვიწიფე დავემზგავსე, მზესა თვალად ლომსა ნაკუთად:-
214. ასმათ მითხრობდი რაცა სცნა, ჩემგან ამბობა ცილისა. ხუთისა წლისა შევიქენ, მსგავსი ვარდისა შლილისა. ჭირად არ მიჩნდის ლომისა მოკლვა, მართ ვითა სირისა. არა ჰგაოდის ფარსადანს, მისი არა სმა შვილისა:-
215. ასმათ შენცა ხარ მოწამე, ჩემისა ფერ მიხდილისა. მზესა მე ვჯობდი შვენებით, ვით ბინდსა ჟამი დილისა. იტყოდეს ჩემნი მნახავნი, მსგავსია ედემს ზრდილისა. აწ მაშინდლისა ჩემისა, სახე ვარ ოდენ ჩრდილისა:-
216. მე ხუთისა წლისა ვიყავ, დაორსულდა დედოფალი. ესე რა თქვა ყმამან სულთქუნა, ცრემლით ბრძანა შობა ქალი. დაბნედასა მიეწურა, ასმათ ასხა გულსა წყალი. თქვა მაშინვე მზესა გვანდა, აწ მედების ვისგან ალი:-
217. ქება არ ითქმის ენითა, აწ ჩემგან ნაუბარითა. ფარსადან დაჯდა ხარებად, ზეიმითა და ზარითა. ყოვლგნით მოვიდეს მეფენი, ნიჭითა მრავალ გვარითა. საჭურჭლე გასცეს აივსნეს, ლაშქარნი საბოძვარითა:-