179. ჭმუნვა შეექმნა თქვენც იცით, ჴელმწიფე ნებიერია, მოგნახეს გძებნეს ყოველგან, მათ რუკა დაუწერია, ვერ ნახეს შენი ნახული, ვერცა ყმა ვერცა ბერია, აწ გამომგზავნა რომელსა, ვერ მზე ჰგავს ვერ ეთერია-
180. მიბრძანა მიცან ჰამბავი, მის მზისა წახდომილისა, მაშინ ვარ მქმნელი საქმისა, მის შენგან მონდომილისა, სამს წლამდის მითხრა დადება, უმისოდ ცრემლთა მილისა, არ გიკვირს გავძელ ვერ ჭვრეტა, მისისა მე ღიმილისა-
181. აქანამდის მნახავიცა, კაცი შენი არ მენახა, ქურდნი ვნახენ რომე თქვენთვის, სიტყუა რამე გაემკვახა, მათრახითა ჩამოგეგდო, ერთი მკვდართა დაგესახა, მათ მასწავლეს ძმა რომელსა, სულ მობრძავი სამე გლახა-
182. ტარიელსცა აეხსენა, ომი მათი მაშინდელი, ჰსჰსთქუა თუ მაჴსოვს ეგე საქმე, თუცა არის ადრინდელი, ერთგან გნახენ ნადირობას, შენ და შენი იგ გამზრდელი, მით ვჰსტიროდი მამეგონა, მე გლახ ჩემი წამწყმედელი-
183. რას მაქნევდით რა გინდოდათ, ერთმანერთსა რითა ვგჰუანდით, თქვენ მორჭმულნი ჰსთამაშობდით, ჩვენ მტირალნი ღაწვთა ვბანდით, რა მონანი მამწიენით, შესაპყრობლად დაგულვანდით, აწ ვეჭუ რომ ჩემად ნაცვლად, თანა მკუდართა მიიტანდით-
184. მოვიხედე მომეწია, რა პატრონი შენი ვნახე, ჴელმწიფობით შემებრალნეს, ამად ჴელი არ შევახე, თუალთა წინა გამოვექეც, მეტი არა შევუზრახე, ჩემი ცხენი უჩინოსა, ჰგავს და სხუამცა რად ვასახე-
185. კაცმან ვერ ასწრას თვალისა, დაფახვა დაწამწამება, მას გავექცევი ვისგანცა, ჩემი არას ვსცნა ამება, მათ თურქთა მიღმა გამეგო, მე არას არ შეწამება, ავად შუჱნოდა მორევნა, და ჩემი დათამამება-
186. აწ ვაშად მოხუჱლ მიამა, ნახუა შენისა პირისა, ტანად სარო და პირად მზე, მამაცად ჰმგსავსი გმირისა, მაგრამ გარჯილხარ არა ხარ, გარდაუხდელი ჭირისა, ძნელია პოვნა კაცისა, ღვთივ ზეცით განაწირისა-
187. ავთანდილ ჰკადრა ვით მაქებ, საქები ბრძენთა ენისა, მაგისად ნაცვლად რამცა ვიყავ, ღირსი ქებისა თქვენისა, სახე ხარ მზისა ერთისა, ზეცით მნათისა ზენისა, რადგან ვერ შეგცვლის პატიჟი, ეგზომთა ცრემლთა დენისა-
188. ამა დღემან დამავიწყა, გული ჩემი ვინ დაბინდა, დამიგდია სამსახური, იგი იქმნას რაცა გინდა, იაგუნდი ეგრეცა ჰსჯობს, ათასჯერმცა მინა მინდა, შენ გეახლო სიკუდილამდე, ამის მეტი არა მინდა-
189. ტარიელ უთხრა მე შენი, გული აწ მემხურვალების, მიკუირს თუ ნაცვლად მაგისად, შენ ჩემი რა გევალების, მაგრა წესია მიჯნური, მიჯნურსა შეებრალების, შენ საყვარელსა გაგყარო, ესე რად გენაცვალების-
190. წამოსრულხარ ჩემად ძებნად, პატრონისა სამსახურად, ღ~თნ ჰქმნა და გიპოვნივარ, შენცა ცდილხარ მამაცურად, მაგრამ ჩემსა რა გიამბობს, გამოჭრილვარ ასრე თუ რად, მე თუ ვიტყვი დამწვავს ცეცხლი, ცხელი შემიქს ალად მურად-
191. ამას დაყმუნდა ტარიელ, დამწუარი დავალებული, ასმათს უბრძანა მას აქეთ, შენ ხარ ჩემთანა ხლებული, რად არა იცი უწამლო, არს ლები ესე ლებული, კულავ ესე ყმა მწვავს მტირალი, ცრემლითა დავალებული-
192. კაცმან ვით ჰპოვოს ღ~თისაგან, რაცა არ დანაბადია, მით გული ჩემი სახმილმან, აწ ასრე დანაბა დია, კულავ გზასა მიკრავს მიჭირავს, მითქს ბადე დანაბადია, აწ ჴელთა ნაცულად ლხინისა, ჩალა მაქუს და ნაბადია-
193. მაგრა ღ~თნ მოწყალემან, მით ცნობითა ერთი მზითა, ორი თჳსი მოწყალება, დღესცა მამცა ამა გზითა, პირუჱლ შეჰყრის მოყუარულთა, ჩემით რითმე მიზეზითა, კულავ ნუთუმცა სრულად დამწვა, ცეცხლთა ცხელთა ანაგზითა-
194. ყმასა უთხრა ვინცა კაცმან, ძმა ანუ თუ დაცა იდოს, ჰჴამსო მისთვის სიკუდილსა, და ჭირსა თავი არ დარიდოს, ღ~თნ ერთი რად აცხოვნოს, თუ მეორე არ წაწყმიდოს, შენ ისმენდი მე გიამბობ, რაღა გინდა წამეკიდოს-
195. ასმათს უთხრა მოდი მოჯე, თანა წყალი მომიტანე, დაბნედილსა მაპკურებდი, გული მითა გარდამბანე, მკუდარი მნახო დამიტირე, სულთქნა გაათანისთანე, მე სამარე გამითხარე, აქა მიწა მიაკუანე-
196. ღილ ჩახსნილი საამბობლად, დაჯდა მჴარნი ამოყარნა, ვითა მზე ჯდა მოღრუბლებით, დიდხან შუქნი არ ადარნა, ვერ გაახუნა სასაუბროდ, მან ბაგენი გაამყარნა, მერმე სულთქნა დაიძახნა, ცრემლნი ცხელნი გარდმოყარნა-
197. მოჰსთქუამს ჰაი საყუარელო, ჩემო ჩემთვის დაკარგულო, იმედო და სოცოცხლეო, გონებაო სულო გულო, ვინ მოგკვეთა არა ვიცი, ხეო ედემს დანერგულო, ცეცხლმან ცხელმან ვით ვერ დაგწვა, გულო ასჯერ დადაგულო-