237. მე რა მნახა თუალ ახმული, მეფე ყელსა მამეხვია, ცრემლით მითხრა შვილო შვილო, ცოცხალღა ხარ სიტყუა ჰსთქვია, მე პასუხი ვერა გავეც, ვითა შმაგი შევჰკრთი დია, კულავ დავეცი დაბნედილი, გულსა სისხლი გარდმეთხია-
238. სრულნი მუყრნი და მულიმნი, მე გარე შემომცვიდიან, მათ ჴელთა ჰქონდა მუსაფი, ყოველნი იკითხვიდიან, მტერ დაცემული ვეგონე, არ ვიცი რას ჩმახვიდია, სამ დღემდის ვიყავ უსულო, ცეცხლნი უშრეტნი მწვიდიან-
239. აქიმნიცა იკვირვებდეს, ესე სენი რაგვარია, სამკურნალო არა სჭირს რა, სევდა რამე შემოჰყრია, ზოგჯერ შმაგად წამოვიჭრი, სიტყუა მცთარი წამერია, დედოფალი ზღუასა შეჰრთვიდა, მას რომ ცრემლი დაუღვრია-
240. სამსა დღესა დარბაზს ვიყავ, არ ცოცხალი არცა მკუდარი, მერმე ცნობა მამივიდა, მივხუდი რასმე მიუმხვდარი, ვჰთქვი თუ ჰაი რაშიგან ვარ, მე სიცოცხლე გარდამჴდარი, თმობა ვსთხოვე შემოქმედსა, ვჰკადრე სიტყვა სამუდარი-
241. ვჰსთქვი თუ ღ~თ ნუ გამწირავ, აჯა ჩემი შეისმინე, მომეც ძალი დათმობისა, ცოტად ვითა აღმადგინე, აქა ყოფა გამამჟღავნებს, სახლსა ჩემსა მიმაწვინე, მანუჱ ქმნა და მორევსჯობდი, გული წყლული გავიკურნე-
242. მე წამოვჯე მეფისაგან, კაცი დია მოვიდოდა, ახარებდეს წამოჯდაო, დედოფალი გამორბოდა, მეფე მოჰრბის თავ შიშველი, არ იცოდა რას იქმოდა, იგი ღ~თსა ადიდებდა, სხუა ყველაი უჩუმობდა-
243. იქით და აქათ მომისხდეს, მახვრიტეს სახვრეტელია, მე მოვახსენე პატრონო, გული აწ უფრო მთელია, ცხენსა შეჯდომა მამინდა, ვნახნე წყალნი და ველია, ცხენი მამგუარეს შეცავჯე, მეფე ჩემთანა მვლელია-
244. გამოვედით მოვიარეთ, მაედანს და წყლისა პირსა, ჩემსა მიველ დავაბრუნვე, მეფე მამყვა სახლთა ძირსა, შინა მიველ უარ გავჰხე, სხუა დამერთო ჭირი ჭირსა, ვჰსთქვი თუ მოვჰკვდე ბედი ჩემი, ამის მეტსა არას ღირსა-
245. ზაფრანის ფერად შესცვალა, ბროლი ცრემლისა დანამან, გული უფრორე დამიჭრა, ათიათასმან დანამან, საწოლის მეკრე შემოდგა, მოლარე გაიყუანა მან, ვჰსთქუი თუ რა იცის ამბავი, ნეტარ ან იმან ან ამან-
246. მონააო ასმათისი, რა იცისო ვარქვი ვჰკითხე, შემოვიდა სააშიყო, წიგნი მომცა წავიკითხე, გამიკვირდა სხუად ვითამცა, ვჰქმენ გულისა მწველთა სითხე, მისგან ეჭვი არა მქონდა, სევდად მაწუა გულსა მით ხე-
247. მე გამიკვირდა სით უყვარ, ანუ ვით მკადრებს თხრობასა, მიუყოლობა არ ვარგა, დამწამებს უზრახობასა, ჩემგან იმედსა გარდასწყუჱტს, მერმე დამიწყებს გმობასა, დავსწერე რაცა პასუხად, მართებდა აშიკობასა-
248. დღენი გამოჰხდეს მე გული, უფრორე დამწვეს მე ალთა, ვეღარ უჭურეტდი ლაშქართა, მინდორს თამაშად მავალთა, დარბაზს ვერ მიველ მკურნალთა, დამიწყეს მოსულა მრავალთა, მაშინ დავიწყე გარდახდა, სოფლისა ლხინთა და ვალთა-
249. მათ ვერა მარგეს მე გულსა, ბინდი დამეცა ბნელისა, სხუამან ვერავინ შემატყო, ბინდი ცეცხლისა ცხელისა, სისხლი დამწამეს მეფემან, ბრძანა გახსნევა ჴელისა, გავიხსენ ფარუად პატიჟთა, არვისგან საეჭველისა-
250. ჴელ გახსნილი სევდიანი, საწოლს ვიყავ თავის წინა, ჩემი მონა შემოვიდა, შემომხედა არ მეძინა, მონააო ასმათისა, შემოყუანა უთხარ შინა, გულსა შინა დავუზრახე, რა მპოვაო აქა ვინა-
251. გულსა ვარქვი თუ ლახუარნი, ეგე ვით დაგაღონებენ, ამილბარი ვარ ხელმწიფე, სრულად ჲინდონი მმონებენ, ჰაზრად შეიქმენ საქმესა, ათასჯერ შეაწონებენ, თუ შეიგებენ მე მათთა, არეთა არ მარონებენ-
252. მონამან წიგნი მომართვა, მე წავიკითხე ნებასა, წიგნსა შევატყევ ლამობდა, მოსვლისა მოსწრაფებასა, პასუხად ვჰსწერდი ჟამია, მართალ ხარ გაკვირვებასა, მოვალ თუ მიჴმობ მე ნუ მეჭვ, მოსლვისა დაზარებასა-
253. კაცი მოვიდა მეფისა, სწადსო ამბვისა სმინება, მოყუანა ვუთხარ ებრძანა, ქნაცა სისხლისა დინება, მე ვჰკადრე ჴელი გავიხსენ, დამიწყო მოჯობინება, წინაშე მოვალ ამისთვის, კულავ უფრო მართებს ლხინება-
254. დარბაზს მიველ მეფე ჰბრძანებს, ამის მეტსა ნუ იქ აბა, ცხენსა შემსუა უკაპარჭო, წელთა არა არ შემაბა, შეჯდა ქორნი მოუტევნა, დურაჯები დაინაბა, მშვილდოსნები გასაგანნა, იტყოდიან შაბაშ შაბა-
255. შინა დავჰსხედით ნადიმად, მას დღესა მინდორს რებულნი, მომღერალნი და მუტრიბნი, არ იყვნეს სულ დაღებულნი, მეფემან გასცა მრავალნი, თვალნი ღარიბად ქებულნი, აუვსებელნი არ დარჩეს, მას დღესა მათნი ხლებულნი-
256. ვეცდებოდი არა მცალდა, სევდისაგან თავის კრძალვად, ვიგონებდი ცეცხლი უფრო, მედებოდა გულსა ხალვად, ჩემნი ჰსწორნი წავიტანენ, ჩემსა დავჯე მთქვიან ალვად, შევჰქენ სმა და ნადიმობა, პატიჟთა და ჭირთა მალვა-