218. სრა ედგა მოფარდაგული, ოქსინოთა და შადითა, ვერვინ ვჴედევდით შეიქნა, პირითა მინა ვარდითა, ასმათ და ორნი მონანი, ახლდენ იმღერდის ნარდითა, მუნ იზრდებოდის ტანითა, გაბაონს განაზარდითა-
219. თხუთმეტისა წლისა ვიყავ, მეფე მზრდიდა ვითა შვილსა, დღისით ვიყვი მის წინაშე, გამიშვებდის არცა ძილსა, ძალად ლომსა თვალად მზესა, ტანად ვგვანდი ედემს ზრდილსა, სროლასა და ასპარეზსა, აქებდიან ჩემგან ქმნილსა-
220. მოსრნის მხეცნი და ნადირნი, ისარმან ჩემგან სრეულმან, მერმე ვიბურთი მოედანს, მინდორით შემოქცეულმან, შევიდი შევჰქმნი ნადიმი, ნიადაგ ლხინსა ჩვეულმან, აწ საწუთროსა გამყარა, პირმან ბროლ ბალახშეულმან-
221. მამა მამიკუდა მოვიდა, დღე სიკუდილისა მისისა, ქმნა გაუცუდდა ფარსადანს, ნიშატისა და ნიშისა, მათ გაეხარნეს ვის ზარი, დალევდა მტრისა შიშისა, ერთგულთა შეჰქმნეს ვაება, მტერთა ხსენება იშისა-
222. მე წელიწდამდის ბნელსა ვჰსჯე, საწუთრო გაცუდებული, დღისით და ღამით ვაებდი, ვერვისგან სულ დაღებული, გაყუანად ხასნი მოვიდეს, მითხრეს მეფისა მცნებული, ებრძანა შვილო ტარიელ, ნუ ხარ შავითა ღებული-
223. ჩუჱნ უფრო გუტკივის იგი ვინ, დაგვაკლდა სწორად თავისა, ასი ებოძა საჭურჭლე, ებრძანა ახდა შავისა, ბოძება მისეულისა, სრულისა საკარგავისა, შენ გქონდეს ამილბარობა, ქმნა მისვე საურავისა-
224. ავენთი დამწუჱს მამისა, სახმილთა დაუშრტელთა, უკანით გამომიყუანეს, ხასთა მათ წინამდგომელთა, გამოსლვისათვის ზეიმი, შექნეს ინდოეთს მფლობელთა, შორს მომეგებნეს მაკოცეს, პატივით ვითა მშობელთა-
225. მათ საჯდომთა ახლოს დამსვეს, პატივი მცეს ძისა დარად, მის ჴელისა საურავი, მათ ორთავე მითხრეს წყნარად, ურჩ ვექმენ და მისეულთა, წესთა ქცევა მიჩნდა ზარად, არ მომეშუნეს დავმორჩილდი, თაყუანის ვეს ამილბარად-
226. აღარა ვიცი დამვიწყდეს, თუცა დიადი წელია, გიამბო ჩემი ჰამბავი,განა რაზომცა ძნელია, ცრუ და მუხთალი სოფელი, მიწყივ ავისა მქნელია, მისთა ნაკუეთთა წინწალი, დამეცეს ხანგრძლად მწველია-
227. კულავ დაიწყო თქმა ჰამბისა, მან რა ხანნი მოიტირა, დღესა ერთსა მე და მეფე, მოვიდოდით გვენადირა, მიბრძანა თუ ქალი ვნახოთ, ჴელი ჴელთა დამიჭირა, მის ჟამისა მჴსენებელი, მე სულდგმული არ გვიკვირა-
228. ბაღჩა ვნახე უტურფესი, ყოვლისავე სალხინოსა, მფრინველთაგან ჴმა ისმოდა, უამესი სირინოსა, მრავლად იყო სარაჯები, ვარდის წყლისა აბანოსა, კარსა ზედა მოჰფარვიდა, ფარდაგები ოქსინოსა-
229. მეფემან ახმა დურაჯთა, მითხრა მიტანად ქალისა, გამოვუხუჱნ და წავედით, ჩემად სადებლად ალისა, მაშინ დავიწყე გარდაჴდა, მე საწუთროსა ვალისა, ალმასისა ჰჴამს ლახუარი, დაჭრად გულისა სალისა-
230. იცოდი ჰსწადდა არვისგან, ნახვა მის მზისა დარისა, მე გარედ ვჰსდეგ და მეფემან, შევლო ფარდაგი კარისა, ვერას ვხედევდი ოდენ ჴმა, მესმოდა საუბარისა, ასმათს უბრძანა გამოხმა, დურაჯთა ამილბარისა-
231. ასმათ ფარდაგსა აზიდნა, გარეთ ვჰსდეგ მოფარდაგულსა, ქალსა შევხედე ლახუარი, მეცა ცნობასა და გულსა, მოვიდა მივსცნე დურაჯნი, მთხოვა ცეცხლითა დაგულსა, ვამე მას აქათ საჴმილსა, დავუწვავ ნიადაგულსა-
232. აწ წახდა იგი ნათელნი, მზისაცა მოწუნარენი, მისი ვერ გასძლო ჰხსენება, დაჰბნდა და სულთქნა მწარენი, ყმა და ასმათი ჰსტიროდეს, ჴმას სცემდეს იგი არენი, ჭმუნვით ჰსთქუეს მკლავნი ცუდ ქმნილნი, ვაი გმირთ მემუქარენი-
233. ასმათმან წყალი დაასხა, ცნობად მოვიდა ტარია, დიდხან ვერა ჰსთქუა სევდამან, გული შეუპყრა დარია, დაჯდა და მწარედ სულთ ითქუნა, ცრემლი მიწათა გარია, ჰსთქუა ჩემგან მისი ჴსენება, ვაიმე რა დიდი ზარია-
234. მიმდომი საწუთროსანი, მისთა ნივთთაგან ჰრჩებიან, იშვებენ მაგრა უმუხთლოდ, ბოლოდ ვერ მოურჩებიან, ვაქებ ჭკუასა ბრძენთასა, რომელნი ეურჩებიან, ისმენდი ჩემთა ამბავთა, თუ სულნი შეღამრჩებიან-
235. დურაჯნი მთხოვეს გავიღე, სხუა ვერა გზაღა თავისა, დავეცი დავბნდი წამიხდა, ძალი მჴართა და მკლავისა, რა სულად მოვე შემესმა, ჴმა ტირილისა და ვისა, აგრე მამრტყმოდეს ჯალაბნი, ვითა ჩამსხდომნი ნავისა-
236. შიგან ვჰსწევ დიდთა დარბაზთა, ტურფითა საგებელითა, ზედ დამტიროდეს მეფენი, ცრემლითა უშრობელითა, პირსა იხოკდეს ჴელითა, ღაწვისა გამპობელითა, მუყრნი მოასხეს სენითა, მთქვეს გამაბელზებელითა-