159. ცოტად მიწვა მიიძინა, თუცა ყოლა ვერა მეტი, შეკრთა დიდნი დაინახა, წამოიჭრა ვითა რეტი, იზახის და წამწამ იკრის, გულსა ლოდი თავსა კეტი, ცალკერძ ტირს და პირსა იხოკს, ქალი შინა მჭურეტი-
160. რად დაჰბრუნდი მოახსენა, მითხარ რაცა წაგეკიდა, მან უბრძანა მონადირე, მეფე ვინმე გარდმეკიდა, ჰყუჱს ლაშქარნი უთვალავნი, ბარგი მძიმედ აეკიდა, იგი მინდორს ნადირობდა, დაეფანჩვა მარეკი და-
161. სევდად მეცა კაცთა ნახუა, ცეცხლი უფრო გავიალე, არ მივეო ახლოს შეყრად, თავი ჩემი შევიწყალე, მათგან მკრთალი შემოვბრუნდი, ტყესა შიგან დავიმალე, ვჰსთქუი ნუთუმცა უკუმრიდა, რა გათენდეს წავალ ხვალე-
162. ქალსა ცრემლნი გარდმოჰსცვივდეს, ას ნაკეცნი ბევრის ბევრად, მოახსენა მჴეცთა თანა, იარები მარტო ტევრად, არას კაცსა არ იახლებ, საუბრად და შემაქცევრად, მას მაგითა ვერას არგებ, დღეთა შენთა ცუდად ლევ რად-
163. ყოვლი პირი ქუეყანისა, ერთობ სრულად მოგივლია, ერთი კაცი შემაქცევლად, შენად ვითა დაგუელია, გიახლოს და არ გაშმაგდე, თუცა ჭირი არ გაკლია, შენ მოჰკუდე და იგი წახდეს, ესე შენთვის რა მადლია-
164. უბრძანა დაო ეგეა, ჰმსგავსი შენისა გულისა, მაგრა არ არის ქუეყანად, წამალი ამა წყლულისა, ვის ძალ უძს პოვნა კაცისა, თჳთ სოფლად არ მოსრულისა, ჩემი ლხინია სიკუდილი, გაყრა ჴორცთა და სულისა-
165. ღ~თნ სხუამცა ეტლსა ჩემისა, რადმცა კაცი რად დაბადა, სიახლე და საუბარი, თუმცა მისი მე მეწადა, ვინმცა გასძლნა ჭირნი ჩემნი, ანუ ვინმცა შეეცადა, შენგან კიდე ჴორციელი, დაო მივის არასადა-
166. ქალმან ჰკადრა არ გამიწყრე, ვიშიშვი და ვიაჯ დია, რადგან ღ~თსა ვეზირობა, შენი ჩემზედ მოუგდია, ვერ დავმალავ უკეთესა, რაცა საქმე გამიცდია, არა ვარგა უსაზომო, თავი ზომსსა გარდგიხდია-
167. ყმამან უთხრა რას მენუკევ, არა ვიცი გამიცხადე, კაცი ჩემად სამსახურად, უღ~თოდ მემცა ვით დავბადე, ღ~თსა ჩემი უბედობა, უნდა მემცა რას ვეცადე, გაღანამცა გავნადირდი, თავი ასრე გავიჴადე-
168. ქალმან კულავ ჰკადრა, გაგსაჯე მეტითა შეგონებითა, მაგრამ თუ კაცი მოგგუარო, მოგყუეს თავისა ნებითა, იგი გიახლოს ილხენდე, მისითა შემეცნებითა, ჰფიცე არ მოჰკლა არ იყო, არ სავნებლისა ვნებითა-
169. მან უბრძანა თუ მაჩვენებ, ვნახავ დიდად გავიხარებ, სიყუარულმან მისმან ვისთვის, ხელი მინდორს თავსა ვარებ, არას უზამ უგემურსა, არათ ოდეს გავამწარებ, რაცა ჩემგან იამების, ვაამებ და შევიყუარებ-
170. ქალი ადგა და წავიდა, მის ყმისა მოსაყუანებლად, არ ეწყინაო უამბობს, არს მისად მაგულვანებლად, ჴელი მოჰკიდა მოჰყუანდა, ვით მთვარე მოსავანებლად, იგი რა ნახა ტარიელ ჰსჰსთქუა, მზისა დასადარებლად-
171. წინ მოეგება ტარიელ, მართებს ორთავე მზე დარად, ვერ მათებრ მთუარე უღრუბლოდ, შუქთა ჰფენდეს ქვე ბარად, რომე მათთანა ალვისა, ხეცა ვარგიყოს ხედ არად, ჰგუანდეს შვიდთავე მნათობთა, სხვადმცა რისა ვჰთქვი მე დარად-
172. მათ აკოცეს ერთმანერთსა, უცხოობით არ დარიდეს, ვარდსა ჴლეჩდეს ბაგეთაგან, კბილნი თეთრნი გამოსჭვირდეს, ყელი ყელსა გადააჭუდეს, ერთმანერთსა აუტირდეს, ქარვად შექმნეს იაგუნდი, მათნი თუცა ლალად ღირდეს-
173. მობრუნდა ყმამან ავთანდილს, ჴელი შეუპყრა ჴელითა, ერთგან დასხდეს და იტირეს, დიდხან ცრემლითა ცხელითა, ასმათი სულსა უღებდა, სიტყუითა საკვირველითა, თავთა ნუ დაჰხოცთ ნუ ბნელ იქთ, მზესა თქვენისა ბნელითა-
174. ტარიელის ვარდი იყო, დათრთვილული არ დაზრული, ყმასა უთხრა მესწრაფების, მითხარ შენი დაფარული, ვინ ხარ ანუ სით მოსულხარ, სადაური სით მოსრული, მე სიკუდილსა აღარ ვახსოვ, ვარ მისგანცა გაწირული-
175. ავთანდილ გასცა პასუხი, სიტყვები ლამაზებია, ლომო და გმირო ტარიელ, ვის თავი გინაზებია, მე ვარ არაბი არაბეთს, არს ჩემი დარბაზებია, მიჯნურობითა დამწვარვარ, ცეცხლი უშრეტი მგზებია-
176. მე პატრონისა ჩემისა, ასული შემყუარებია, თჳთ მეფედ მათად მას ხედვენ, მონები მკლავ მაგრებია, თუცა არ მიცნობ გინახავ, თავი ვით გიაზრებია, გახსოვსცა ოდეს დაჰხოცე, მონები გმირთ დარებია-
177. შენ მინდორს გნახეთ გაჭრილი, ჩვენ ზედა გარდგეკიდენით, პატრონი ჩემი გაგიწყრა, ჩვენ ჴაფად წაგეკიდენით, გიხმეთ არ მოხველ ლაშქარნი, უკანა გამოგკიდენით, შენ ველნი წითლად შეღებენ, სრულად სისხლისა კი დენით-
178. ყველაკასა მათრახითა, თავი უჴმლოდ გარდაკვეთეთ, მეფე შეჯდა დაგვეკარგე, კუალი შენი ვერ მოვჰკუჱთე, ვითა ქაჯი დაიმალე, მონებიცა დავაფეთეთ, ამან უფრო დაგვაშმაგა, თავი სრულად გავაშეთეთ-