79. მიხვდა რასმე ქუჱყანასა, უგემურსა მეტად მქისსა. თუჱ ერთ კაცსა ვერა ნახავს, ვერას შვილსა ადამისსა. იგი ჭირი არ უნახავს, არ რამინს და არცა ვისსა. დღე და ღამე იგონებდა, საყუარელსა მასვე მისსა:-
80. მას მიხვდა წევრი სადგურად, მაღლისა მთისა დიდისა. გამოჩნდა მუნით მინდორი, სავალი დღისა შვიდისა. მის მთისა ძირსა წყალი სდის, არათ სანდომი ხიდისა. ორგნითვე ტყესა შეეკრა, ნაპირი წყლისა კიდისა:-
81. ზედ წაადგა შეექცევის, დროთა დღეთა ანგარიშობს. თვენი ესხნეს ორნიღაა, ამად სულთქუამს არა იშობს. ვაი თუ საქმე გამიმჟღავნდეს, კულავ ამისთჳს გულ მოშიშობს. ავსა კარგად ვერვინ შესცვლის, თავსა ახლად ვერვინ იშობს:-
82. საგონებელი შეექმნა, დადგა საქმისა მრჩეველად. თქვა თუ დავბრუნდე ეზომი, ხანი რად დავყავ მე ველად. ჩემსა რა ვჰკადრო მნათობსა, ვიყავ რად დღეთა მლეველად. მისი ვერა ვცნა ჭორნიცა, ვარ ვისთა გზათა მკვლეველად:-
83. თუ არ დავბრუნდე სხუანიცა, დავყუნე საძებრად ხანანი. რომელსა ვეძებ ვერა ვსცნე, ამბავნი მე მისთანანი. დრო გარდაუწყდეს შერმადინს, შერჩეს ღაწვისა ბანანი. მივიდეს ჰკადროს მეფესა, საქმენი დასაგვანანი:-
84. უამბოს ჩემი სიკვდილი, თჳთ ჩემგან დავედრებული. მათ შექნან გლოვა ტირილი, ქნან საქმე გამწარებული. მერმე მივიდე ცოცოხალი, სხვაგან მე სადმე რებული. ამას იგონებს ტირილით, გონება შეიწრებული:-
85. იტყჳს ღ~თო სამართალი, შენნი ჩემთჳს რად ამრუდენ. მე ესზომნი სიარული, კიდე გლახ რად გამიცუდენ. გულით ჩემით სიხარულნი, აფხურენ ჭირნი დააბუდენ. დღეთა ჩემთა ცრემლნი ჩემნი, ვერათოდეს დავიყუდენ:-
86. კულავცა იტყჳს დათმობა სჯობს, და თავსავე ეუბნების. დღეთა მეტად ნუ მოკჰვდები, გული ჩემი ნუ დადნების. უღმთოდ ვერას ვერ მოვაწევ, ცრემლი ცუდად მედინების. განგებასა ვერვინ შესცვლის, არ საქმნელი არ იქმნების:-
87. თავს უთხრა მოკუე გიჯობს, სიცოცხლეს აუგიანსა. მიხვალ დაგხვდების თინათინ, ანათებს დღესა მზიანსა. კითხოს მის მზისა ამბავი, რა გმართებს ვაგლახიანსა. იგონებს წამწამ მიყვების, ტყის პირსა შამბნარ წყლიანსა:-
88. ყოვლნი არსნი ცათ ქუეშე, ერთობ სრულად მომივლიან. მაგრამ საქმე იმ კაცისა, ვერა სადა შემიგნიან. უღონიოდ მართალ იყუნეს, რომელთაცა ქაჯად თქვიან. აწ ტირილი არას მარგებს, ცუდად ცრემლნი რასა მდიან:-
89. მთით ჩამოვიდა ავთანდილ, გავლო წყალი და ტყენია. მინდორს აცორვებს ტაიჭსა, შეჟღრენით მონაწყენია. გაცუდებოდეს მკლავნი, და მისი სიამაყენია. ბროლისა ველსა სტურფობდეს, გიშრისა მუნ საყენია:-
90. მობრუნება დააპირა, სულთქნა მერმე ივაგლახა. მას მინდორსა დაემართა, გზა თვალითა გამოსახა. თვესა ერთსა სულიერი, კაცი არსად არ ენახა. მხეცნი იყვნეს საშინელნი, მაგრა არა შეუზახა:-
91. თუმცა მხეცქმნილი ავთანდილ, გულ ამოსკვნით და კუნესითა. ეგრეცა ჭამა მოუნდის, ადამის ტომთა წესითა. ისრითა მოკლის ნადირი, როსტომის მკლავ უგრძესითა. შამბისა პირსა გარდახდა, ცეცხლი დააგზო კვესითა:-
92. ცხენსა მისცა საძოვარი, ვირე მწვადი შეიწოდეს. ექუსნი ვინმე ცხენოსანნი, ნახა მისკენ მოდიოდეს. თქუა თუ გვანან მეკობრეთა, თვარა კარგი რამც იცოდეს. აქა კაცი ჴორციელი, კულავ ყოფილა არაოდეს:-
93. ჴელთა ჰქონდა მშვილდი ისარი, მათკენ მივა მხიარული. ორთა კაცთა წვეროსანთა, ყმა მოყვანდა უწვერული. თავსა იყო დაკოდილი, შეებნიდა სისხლსა გული. ტიროდეს და იჭიროდეს, ცოტა ედგა მას გლახ სული:-
94. უყივლა თუ ძმანო ვინ ხართ, მეკობრეთა დაგამსგავსე. მათ მიუგეს დაგვიწყნარდი, გვიშველე რა ცეცხლნი ავსე. მოგვიმატენ ვერა გვარგო, ჭირი ჭირთა მოგვისავსე. სატირელი მოგვიტირენ, ღაწვნი შენცა დაიმხავსე:-
95. ავთანდილ მიდგა ეუბნა, მათ კაცთა გულ მდუღარეთა. მათ უთხრეს მათი ამბავი, ტირილით მოუბარეთა. ჩვენ ვართო ძმანი სამნივე, მით ვიდენთ ცრემლთა მწარეთა. დიდი გვაქვს ციხე ქალაქი, ხატაეთს არე მარეთა:-
96. კარგი გუჱსმა სანადირო, ნადირობად წამოვედით. გვყუეს ლაშქარნი უთუალავნი, წყლისა პირსა გარდავხედით. სანადირო მოგვეწონა, თვესა ერთსა არ წავედით. ვჴოცეთ მხეცი უსაზომო, მინდორით და მთით და ქედით:-
97. ჩვენ სამთა ძმათა ჩვენ თანა, მესროლნი დავაწბილენით. მით ერთმანერთსა სამნივე, ჩვენ კიდე დავეცილენით. მე უკეთ მოვჰკლავ მე გჯობო, სიტყვანი ვავაქილენით. ვერ გავაჩინეთ მართალი, ვისარჩლეთ ვითაკილენით:-
98. დღეს ავყარენით ლაშქარნი, სავსენი ირმის ტყავითა. ვთქვით გავაჩინოთ მართალი, ვინ ვსჯობთ თავისა მკლავითა. თავსა ვიახლნეთ მარტონი, დავსდგეთ თავის თავითა. თჳთ დანახულსა მოვკულიდეთ, ნუ ვესვრით დამნახავითა:-