... (H-66), 1832 წ.
177. ყოვლნი არსნი ცასა ქვეშე ერთობ სრულად მომივლიან მაგრამ საქმე მის კაცისა: ვერა სადა შემიგნიან უღონიოდ მართალ იყვნეს: რომელთაცა ქაჯად თქვიან აწ ტირილი არას მარგებს: ცუდად ცრემლნი რასა მდიან
178. მთით ჩამოვიდა ავთანდილ: გავლო წყალი და ტყენია მინდორს აცორვებს ტაიჭსა: შეჟღრენით მონაწყენია გასცუდებოდეს მკლავნი და: მისი სიამაყენია ბროლისა ველსა სტურფობდეს: გიშრისა მუნ საყენია
179. მობრუნება დააპირა: სულთქნა მერმე ივაგლახა მას მინდორსა დაემართა: გზა თვალითა გამოსახა თვესა ერთსა სულიერი: კაცი არსად არ ენახა მხეცნი იყვნეს საშინელნი: მაგრა არა შეუზახა
180. თუცა მხეცქმნილი ავთანდილ: გულამოსკვნით და კვნესითა ეგრეცა ჭამა მოუნდის: ადამის ტომთა წესითა ისრითა მოკლის ნადირი: როსტომის მკლავუგრძესითა შამბისა პირსა გარდახდა: ცეცხლი დააგზო კვესითა
181. ცხენსა მისცა საძოვარი: ვირე მწვადი შეიწოდეს ექვსნი რამე ცხენოსანნი: ნახა მისკენ მოდიოდეს თქვა თუ გვანან მეკობრეთა: თვარა კარგი რამც იცოდეს აქა კაცი ხორციელი: კვლავ ყოფილა არაოდეს
182. ჴელთა ჰქონდა მშვილდი ისარი: მათკენ მივა მხიარული ორთა კაცთა წვეროსანთა: ყმა მოჰყვანდა უწვერული თავსა იყო დაკოდილი: შეებნიდა სისხლსა გული ტიროდეს და იჭიროდეს: ცოტა ედგა მას გლახ სული
183. უყივლა თუ ძმანო ვინ ხართ: მეკობრეთა დაგამგზავსე მათ მიუგეს დაგვიწყნარდი: გვიშველე რა ცეცხლნი ავსე ვერა გვარგო მოგვიმატენ: ჭირი ჭირთა მოგვისავსე სატირელნი მოგვიტირენ: ღაწვნი შენცა დაიმხავსე
184. ავთანდილ მიდგა ეუბნა: მათ კაცთა გულ მდუღარეთა მათ უთხრეს მათი ანბავი: ტირილით მოუბარეთა ჩვენ ვართო ძმანი სამნივე მით ვიდენთ ცრემლთა მწარეთა დია გვაქვს ციხე ქალაქი: ხატაეთს არე მარეთა
185. კარგი გვესმა სანადირო: ნადირობას წამოვედით გჰვყვეს ლაშქარნი უთვალავნი: წყლისა პირსა გარდავჴედით სანადირო მოგვეწონა: თვესა ერთსა არ წავედით ვხოცეთ მხეცი უსაზომო: მინდორით და მთით და ქედით
186. ჩვენ სამთა ძმათა ჩვენთანა: მესროლნი დავაწბილენით მით ერთმანერთსა სამნივე: ჩვენ კიდე დავეცილენით მე უკეთ მოვკლავ მე გჯობო: სიტყვანი ვავაქილენით ვერ გავაჩინეთ მართალი: ვისარჩლეთ ვითაკილენით
187. დღეს ავყარენით ლაშქარნი: სავსენი ირმის ტყავითა ვთქვით გავაჩინოთ მართალი: ვინ ვსჯობთ თავისა მკლავითა თავსა ვახელებთ მარტონი: დავსდგეთ თავის თავითა თვით დანახულსა მოვკლვიდეთ: ნუ ვესვრით დამნახავითა
188. ჩვენ ვიახლენით სამთავე: სამნივე მეაბჯრენია ლაშქართა წასლვა უბრძანეთ: მით არას მოაზრენია მოვინადირეთ მინდორი: ისი ტყენი და ღრენია ვხოცეთ მხეცნი ფრინველი: არცა ზე გარდაგვფრენია
189. ანაზდად მოყმე გამოჩნდა: კუშტი პირ გამქუშავია ზედა ჯდა შავსა ტაიჭსა: მერანი რამე შავია თავსა და ტანსა ემოსა: გარე თმა ვეფხის ტყავია ჯერთ მისი მზგავსი შვენება: კაცთაგან უნახავია
190. უჭვრიტეთ მისთა ელვათა: შუქნი ძლივ გავიცადენით ვთქვით თუ მზეაო ქვეყნად: ნუ ვეუბნებით ცად ენით მისი მოგვინდა შეპყრობა: ვკადრეთ და შევეცადენით ასრე სულთქმით და ვაებით: მით ვართ ცრემლისა დადენით
191. მე უხუცესმან უმცროსთა: კაცი დავსთოვე ქენებით ჩემან შედეგმან ტაიჭი: მისი თვით აქო ხსენებით ამან მართ ოდენ მორევა: გვითხრა უვალეთ ჩვენებით მივმართეთ იგი აგრევე: წყნარად მივა და შვენებით
192. ბროლმან ლალსა გარეულმან: ვარდნი თხელნი ანატიფნა იგი ტკბილნი გონებანი: ჩვენთვის მეტად გაამყიფნა არ აგვხსნა არცა დაგვსხნა: ყოლე არად მოგვკრიფნა მისნი მკვახედ მოუბარნი: მათრაჴითა დაგვამწიფნა
193. უმცროსსა ძმასა მივეცით: უფროსსა დავეზიდენით ჴელი მოჰკიდა დადეგო: ესეცა ჰკადრა კიდ ენით მან ხრმალსა ჴელი არ მიჰყო: ჩვენ ამად დავერიდენით თავსა გარდაჰკრა მათრახი: ვნახეთ სისხლისა მიდენით
194. მით ერთითა მათრახითა: თავი ასრე გარდაჰფრიწა ვითა მკვდარი უსულო ჰქმნა: ვითა მიწა დაამიწა მისი რასმე მკადრებელი: მოამდაბლა მოამიწა თვალთა წინა წაგვივიდა: ლაღი კუშტი ამაყი წა
195. აღარ დაბრუნდა წავიდა: წყნარად და აუჩქარებლად აგერა მივა ნახეო: იგი მზეებრ და მთვარებლად შორს უჩვენებდეს ავთანდილს: მტირალნი გაუხარებლად ოდენ ჩნდა შავი ტაიჭი: მისი მის მზისა მარებლად
196. აჰა მიხვდა ავთანდილსა: ღაწვთა ცრემლით არ დათოვნა რადგან ცუდად არ წაუხდა: მას ეზომი გარეთ ყოვნა კაცსა მიხვდეს საწადელი: რას ეძებდეს მისი პოვნა მაშინ მისგან აღარა ხამს: გარდასრულთა ჭირთა ხსოვნა
