1501. ნუ გიკჳრს მისი ვერ ნახუა, და დაყოვნება ხანისა. მოდი და დავჰსხდეთ მეფეო, ამოა კორდი მწუანისა. გკადრო მიზეზი მისისა, თქუჱნს წინა ვერ მოყუანისა. ვიაჯ რასმე მე მმართებს, მოთხოვა აწ ფარმანისა:-
1502. დაჰსხდეს მეფენი მოადგა, გარე სიმრავლე რაზმისა. ტარიელს პირსა ციმციმი, ადგს უნათლესი ბაზმისა. ჭურეტა ახელებს მჭურეტელთა, ყოფა ქცევისა და ზმისა. დაუწყო თხრობა მეფესა, სიტყჳსა ბრძნად ნაკაზმისა:-
1503. მეფეო თავი მემცრობის, ამისად მოსახსენებლად. მაგრამ მოსრული თქუჱნს წინა, ვარ შემამხუჱწლად მქენებლად. თჳთ იგა იაჯს რომელი, ჰსჩანს მზეებრ შუქთა მფენებლად. ვინ არის ჩემად სინათლედ, და ჩემად გამათენებლად:-
1504. აწ ამას გკადრებთ ორნივე, ხვეწით და შემუდარებით. ავთანდილ დამდუა წამალი, მისგან თავისა დარებით. დავიწყდეს რომე პატიჟნი, ჰსჭირდეს ჩვენთავე დარებით. არ გაწყენ გრძელი ჰამბაჳ, არს ჩუჱნგან მიუმხუდარებით:-
1505. თქუჱნთა უყუარსთ ერთმანერთი, ქალი მას და იგი ქალსა. მით ვიგონებ საბრალოსა, მტირალსა და ფერნამკრთალსა. მუხლმოყრილი გეაჯები, ნუღარ აწვევ იმათ ალსა. რომე მიჰსცე ქალი თქუჱნი, მკლავმაგარსა გულფიქალსა:-
1506. ამისმეტსა არას გკადრებ, არ მოკლესა არცა გრძელსა. ამოიღო ჴელმანდილი, მოინასკუა ზედან ყელსა. ადგა მუხლნი მოუყარნა, იაჯების ვითა მზრდელსა. გაუკჳრდა ყოვლსა კაცსა, მის ჰამბისა მომჰსმენელსა:-
1507. რა ტარიელ მუხლმოყრილი, ნახა მეფე შეუზარდა. შორს უკუდგა თაყუანისჰსცა, ქუჱ მიწამდმდე დაუვარდა. მოახსენა ჴელმწიფეო, ლხინი ყოვლი გამიქარდა. თქუჱმან აგრე სიმდაბლემან, ხილუა თქუჱნი ჩამადარდა:-
1508. ვით ეგების რაცა გწადდეს, რომე კაცი არ მოგთმინდეს. ანუ მჰშურდეს ქალი ჩემი, საკუდავად და ტყუჱდცა გინდეს. გებრძანამცა სახლით თქუჱნით, მაშინც ნება თქუჱნი მინდეს. სხუა მისებრი ვერა ჰპოოს, ცათამდისინ აცაფრინდეს:-
1509. მე სიძესა ავთანდილის, უკეთესა ვჰპოვებ ვერა. თჳთ მეფობა ქალსა ჩემსა, მივეც აქუს და მას ეფერა. ვარდი ახლად იფუნჩების, მე ყუაჳლი დამებერა. რამცა ვჰკადრე შეცილება, რასაც ოდენ იგი ჰსჯერა:-
1510. თუ შეგერთო ერთი მონა, თქუჱნთჳს არცა მაშინ მშურდა. ვინმცა გკადრა შეცილება, უშმაგომცა ვით მოგმდურდა. თუ ავთანდილ არ მიყუარდა, აგრე მისთჳს რად მამსურდა. დია ღ~თო წინაშე ვარ, ესე ჩემგან დადასტურდა:-
1511. რა ტარიელ მეფისაგან, ესე სიტყუა მოისმინა. დადრკა მდაბლად ეთაყუანა, პირსა ზედა დაეფინა. კულავ როსტევან თაყუანისჰსცა, წამორევლო მოდგა წინა. ერთმანერთი მოიმადლეს, არცა ერთსა არ ეწყინა:-
1512. ფრიდონ შეჯდა ავთანდილის, მახარობლად გაექანა. ესდენ დიდი სიხარული, გაეხარნეს მასცა განა. წავიდა და წამოუძღუა, მოიყუანა მოჰყუა თანა. მაგრამ ირცხჳს მეფისაგან, შუქი ბნელად მოევანა:-
1513. მეფე ადგა მიეგება, ყმა გარდახდა რა მივიდა. ჴელთა ჰქონდა ჴელმანდილი, პირსა მითა იფარვიდა. მზე ღრუბელსა ეფარვოდა, ქუშდებოდა ვარდსა ჰზვრიდა. მაგრამ მისსა ჰშუჱნებასა, რამცა ვითა დაჰფარვიდა:-
1514. მეფე კოცნასა ლამოდა, აღარა ცრემლი ჰსდენიან. ავთანდილ ფერჴთა ეხუჱვის, შუქნი ქუჱ დაუფენიან. უბრძანა ადეგ ნუ ირცხჳ, შენ ზნენი გამოგჩენიან. რადგან მერჩიო ნუ მერცხჳ, დაე რასაღა გრცხვენიან:-
1515. მოეხჳა გარდუკოცნა, მან პირისა არე მარე. დამივსეო ცეცხლი ცხელი, მაგრამ წყალი არე მარე. ვინ გიშერი დააჯოგა, და წამწმისა არემარე. გუალე შეგყრი ლომო, მზესა თავი მისკენ არე მარე:-
1516. მეფე ყელსა ეხუჱოდა, მას ლომსა და ვითა გმირსა. ახლოს უზის ეუბნების, აკოცებს და უჭურეტს პირსა. იგი მზე და ჴელმწიფობა, ასრე მიხუდა ვითა ღირსა. მაშინღაა ლხინი ამო, რა გარდიხდის კაცი ჭირსა:-
1517. ყმა მეფესა მოახსენებს, მიკჳრს სხუასა რად არ ჰბრძანებ. რად არ გინდა ნახუა მზისა, ანუ რადღა აგვიანებ. მიეგებვი მხიარული, სახლსა თქუჱნსა მოიყუანებ. შემოიმოს შუქთა მისთა, ნათლად გარე მოივანებ:-
1518. ტარიელცა მოახსენა, შესხდეს ქალსა მიეგებნეს. მათ სამთავე გოლიათთა, მზისა ფერად ღაწუნი ღებნეს. მიხუდეს თჳსთა საწადელთა, იგი ჰპოეს რაცა ჰსძებნეს. ჴელი ჰჴადეს ჴმალთა თჳთა, არა ცუდად წელთა ებნეს:-
1519. მეფემან ქალს უსალამა, მან შორით გარდახდომილმან. დაუყუნა თუალნი ელუამან, მისთა ღაწუთაგან კრთომილმან. გამოეგება აკოცა, კუბოსა შიგან ჯდომილმან. დაუწყო ქება მეფემან, მართ ვერას ვერ მიხდომილმან:-
1520. ეტყჳს მზეო ვითა გაქო, ნათელო და დარიანო. შენთჳს ხელნი გონებანი, არა ცუდად არიანო. მზიანო და მთუარიანო, ეტლად მარად დარიანო. თქუჱნ საჭურეტლად აღარ მინდით, არ ვარდნო და არ იანო:-