704. კულავ მოახსენა ვეზირმან, სიტყვა ნაგუშინდელევი. რა გაიგონა შესთვალა, პასუხი არ ნაგრძელევი. შენ თუ უშმაგო მგონიხარ, ვარმცა ურია მე ლევი. კულავ მაგის მეტად ნუ მასმენ, თვარე მე სულად გელევი:-
705. რა გამოვიდა ვეზირი, სძებნა ვერ პოვა მინანი. მართ გაპარვასა უთხრობდეს, მონანი ცრემლთა მდინანი. მან თქვა მე დარბაზს ვერ შევალ, მახსოვან დღენი წინანი. ვინცაღა ჰკადრებს მან ჰკადროს, რაცა ვსთქვი მასცა ვინანი:-
706. რა ვეზირი არ შევიდა, კულავ მეფემან კაცი გზავნის. კაცმან სცნის და გარეთ დადგის, წასვლა ვერვინ გაამჟღავნის. როსტანს ეჭვი შეუვიდა, ჭმუნვა ამით გაათავნის. თქვა უცილოდ გაიპარა, ვინ მარტომან ასთა ავნის:-
707. თავ დადრეკით იგონებდა, გულსა ჰქონდა ჭმუნვა დიდი. უში ქნა და აიხედნა, უბრძანებდა მონას მიდი. მოვიდეს და აწ მიამბოს, შემოვიდეს იგი ფლიდი. რა ვეზირი შემობრუნდა, ფერი ჰკრთა და ჰქონდა რიდი:-
708. კულავ შევა დარბაზს ვეზირი, დაღრეჯით არ მხიარულად. მეფემან ჰკითხა წასრულა, მზე დაუდგრომლად მთვარულად. მან მოახსენა ყველაი, ვით წასრულიყო დარულად. მზე აღარ მზეობს ჩვეთანა, დარი არ დარობს დარულად:-
709. რა მეფემან მოისმინა, დაიზახნა მეტის მეტნი. მოსთქვამს იტყჳს ვაი გაზრდილო, ვეღარ გნახვენ თვალნი რეტნი. პირსა ხოჭით წვერსა გლეჯით, გააკვირნა მისნი მჭვრეტნი . სად წაჰხე და სად დაჰკარგენ, სინათლენი ეგე სვეტნი:-
710. თუ თავი შენი შენ გახლავს, ღარიბად არ იხსენები. მაგრამ მე რა ვქმნა გაზრდილო, აწ სახლად მართებს სენები. გამაღარიბე დამაგდე, გულსა გლახ ვისთჳს ენები. შენად შეყრამდის პატიჟთა, ჩემთა ვერ იტყჳს ენები:-
711. ოდეს გნახავ მხიარულსა, ნადირობით შემოსრულსა. ვეღარ გიჭვრეტ ნაბურთალსა, ტანსა მჭევრსა ჯავარ სრულსა. ვეღარ ვისმენ ჴმასა შენსა, სასმენელად მე მასულსა. აწ უშენოდ რა გლახ ვიყო, საჯდომსა და სრასა სრულსა:-
712. გაზრდილო ცეცხლი მედების, ლახვრით ვარ მე დახეული. გაზრდილო ჩემთჳს გამოჩნდა, ჟამი მუხთალი წვეული. გაზრდილო დიდით სევდითა, ძლივღა ცოცხალვარ სნეული. გაზრდილო ადრე მოვჰკვდები, საბრალო დღე დალეული:-
713. ვიცი არ მოგკლავს შიმშილი, რაზომცა დია ირები. შენ შენი მშვილდი დაგარჩენს, შენთა ისართა პირები. ნუთუ კულავ ღთ~ნ წყალობით, გაგიადვილოს ჭირები. მაგრა თუ მოვჰკვდე გაზრდილო, ვისგანღა დავიტირები:-
714. ზარი გაისმა შამოჰკრბა, ჯარი მრავალი კაცისა. დარბაზს ხასთაგან ჯარია, ხელითა წვერთა ტაცისა. იგლეჯს და იცემს ყველაი, ჴმა ისმის თავსა ტკაცისა. თქვეს ბნელი გვმართებს დღე კრულთა, რადგან მზე მიგვიდრკა ცისა:-
715. რა მეფემან დიდებულნი, ნახა სულთქმით შემოსტირნა. უთხრა ხედავთ მზემან ჩვენმან, შუქნი სრულად დაგვიძვირნა. რა ვაწყინეთ რა შევსცოდეთ, რად დაგვყარნა რად გაგვწირნა. სპანი მისგან დაჭირულნი, ვინცაღა ვით დაგვიჭირნა:-
716. ყოვლნი ტიროდეს მოთქმიდეს, მერმე დაწყნარდეს გვიანად. მეფემან ბრძანა იკითხეთ, მარტოა ანუ ყმიანად. მოვიდა მონა შერმადინ, მოშიშრედ სირცხვილიანად. ანდერძი ჰკადრა ასტირდა, სიცოცხლე უჩნდა ზიანად:-
717. მოახსენა საწოლს ვპოვე, ესე მისგან დანაწერი. სდგეს მონანი ნატირებნი, დაეგლიჯა თმა და წვერი. იგი მარტო გაპარულა, ყმა არ ახლავს არცა ბერი. მე თუ მამკლავთ მემართლებით, სიცოცხლე მჭირს შეუფერი:-
718. რა ანდერძი წაიკითხეს, კულავ იტირეს დიდი ხანი. მერმე ბრძანა მხიარულსა, ნუ ჩაიცმენ ჩემნი სპანი. ვამლოცველნეთ დავრდომილნი, ობოლნი და ქვრივნი სხვანი. შევეწივნეთ მშვიდობისა, ნუთუ მისცეს მისცეს ღ~თნ გზანი:-
719. მთვარე მზესა მოეშორვოს, მოშორვება გაანათლებს. რა იახლოს შუქი დასწვავს, გაეყრების ვერ იახლებს. მაგრამ ვარდსა უმზეობა, გაახმობს და ფერსა აკლებს. ჩვენ ვერ ჭურეტა საყვარლისა, ჭირსა ძველსა გაგვიახლებს:-
720. აწღა დავიწყებ ამბავსა, მის ყმისა წამავლობასა. მივა და მისტირს გულმდუღრად, ვერ ვიტყვი ცრემლთა მცრობასა. წამ წამ მობრუნდის იაჯდის, მისთჳს მზისავე მზობასა. უჭვრეტდის თვალნი ვერ მოხსნის, თუ მოხსნის მიხდის ცნობასა:-
721. რა მიიახლის დაბნედად, ვერ ხელყვის გაძვრად ენისად. მაგრა სდის ცრემლი თვალთაგან, მსგავსად დილაჯის დენისად. ზოგჯერ დაბრუნდის იჭურეტდის, ღონედ პატიჟთა თმენისად. რა გაემართის არ იცის, მას თუ არბევდის ცხენი სად:-
722. თქვა ჩემო შენი შორს მყოფი, კრულია ვინცა დადუმდეს. რადგან შენ დაგრჩა გონება, გული შენკერძვე დაბრუნდეს. თვალთა მტირალთა შეხედვა, შენივე სწადდეს და უნდეს. სჯობს საყვარელსა მოყვარე, რაზომცა დაუძაბუნდეს:-