ჩანართი და დანართები ტექსტები ვეფხისტყაოსნისა, 1948 წ.

506. შვიდთა სამეფო თავადნი ტარიას შემოჰყრიაო, სარიდან შიგნით შევიდა, მამასა გარდეხვიაო, უთხრა,თუ: “შვილო, ნუ სტირი, სოფელს ეს დაუდვიაო, ძველნი წავლენ და ახალნი ამოვა ნაზარდიაო.”

507. სოფელი არვის დაინდობს,არც დიდსა, არცა მცირებსა, ვისაც რომ კარგი უნახავს, ბოლო ჟამს აატირებსა; მახე დაუდგამს ყვევლთათვის, ნახეთ თუ რას აპირებსა, ჩავარდენის და დაამსხვრევს რკინასა, ქვა-ქვიტკირებსა.

508. აწ მე მივალ ამ სოფლითა, დღე გათავდა ჩემი ირე; ღმერთმან მოგცეს ხელმწიფობა, ტახტთა დაჯე, დაიჭირე; ხმალი წელთა შემოირტყი, გული შენი აქვიტკირე; ერთგულთ ეყავ წყალობანი, მტერთა ზედან გააგმირე;

509. “უხვად გაეცი მრავალი ოქრო, თვალ-ხას-ატლასია; მზეებრივ სულთა მოჰფინე ქვრივ-გლახა, თუნდა ხასია; პურობა ლხინსა ნუ მოშლი, თქვან, რომ სოლომონთ დასია, მტერი დაწვი და დასდაგე, გახადე ვითა ფლასია.

510. “ხუთს დღესა ლხინი, პურობა, ჰქენ, ვინც რომ გინა ვინაო, ხუთს დღესა სამართალი ჰქენ მოწყალეს ღმერთსა წინაო, ხუთს დღეს მშვილდით და ისრითა ინადირებდე შენაო, ხუთს დღესა შეისვენებდი, ხალვათად იყავ შინაო.

511. ყოველ კვირასა ლოცვასა ნუ აიცილებ შენეო, მღრთის სამსახურში შეუდეგ, ცრემლიცა დაიდინეო, კვირაში ერთხელ იბურთე, სრულ ჯარი დააშვენეო, ამა ანდერძსა დაჰყვები, დღ-გრძლად იქნები შენეო.”

512. “თუ შორიდამ მოგივიდეს მოციქული სხვა მეფისა, კარგა დახვდი, ლმობიერად, რაც მართებნდეს ვისცა ვისსა; ცამდი მაღლად მოგიხსენონ, შენც მისწერე, როგორ ღირსა, თვარა შენსა ურჩის მქნელსა ნუ უჩვენებ მიწყივ პირსა.”

513. “მოგილოცონ პატრონიბა, შენცა ტკბილად მოიკითხე, აჩუქე და სრულ აავსე, ლაშქართა და ჯართა მისცხე, ასრე გახდის გაცემანი, ააყვავებს ვარდსა ის ხე; მტერი ფერხთა მოგექცევის, იქნას ჯაბან, ივაც-ითხე.”

514. ეს ანდერძი გაათავა, დაასრულა არე მარე; სახელმწიფო მიაბარა, სრულ ქვეყანა, არე-მარე; აწ სარიდანს გარდმოსცვივდა ბროლის პირს არე მარე ერთობილთა დიდებულთა გარდმოჰყარეს ცრემლი მწარე.

515. სრულ ინდონი თავადებთა შვილი ვედრა, მიაბარა; “მაგისია ინდოეთი, სხვას მიხვდების არვის არა; რომე ჩემსა დროს მსახურობდთ, ასრე თქვი, თუ “არ მამკვდარა.” აატაირა ყველაკაი, თავს იცემენ, თქვიან: “არა”

516. ანადირებდეთ, ასწავლეთ წაღმა-უკუღმა სროლითა, მერმე მოედანს გამართეთ ცხენთა დგინება რბოლითა; ყოვლის ზნობითა გაავსეთ, არამც თუ შინა წოლითა, ამანცა თვენა აგავსოს საქონელ მრავალ-ქოლითა.

517. მერმე შვილსა მიაბარა ინდოეთი, ჯარი ყველა: “რაც მე მექნას, ამა ჯარზედ უხვად იყავ არ ერთხელა; ვაზირები ივაზირე, გაამაგრე თემი ყველა, მტერი ასრე შეგექმნების, რომე იყვნენ ტურა-მელა.”

518. “ვინ იცის, თუ მტერი ასტყდეს, უცხო იყოს, გინა ელი, თუ დაატყო მორევნანი, ჯარი დაეც ვითა მგელი, თვარა ფრიდონს გაუგზავნე კაცი მალი, გულ-ფიცხელი, მასვყე წამსა მოგეხმარვის, ავთანდილცა მასთან მვლელი.

519. “გახსოვს ყმანო, მათ რა უყო ხვარაზმელთა მაშინა, რა! შინ ჩაუდგნენ, ამოაგდეს, მიწით ცამდი აამტვერა; ორს წელიწადს ციხეშია შეამწყვდია, შეაჯერა, ასრე მოსთხრის მტერსა შენსა, სახნისმან რომ ჰყაროს თერა.”

520. გამოესალმა ჯარსა და სვილსა აკოცა პირსაო; ზოგნი და ზოგნი თავადნი, ახლოს რომელიც ღირსაო, ყველამ კალთასა ეხვია, იგლეჯენ წვერთ და პირსაო, ერთობით გარეთ ფგავიდნენ, ნატრობენ სიკვდილს, ჭირსაო.

521. დაახალვათა მეფემან სადგომი, სრასა ავალსა; წევს, მარტო მოსთქვამს ანდერძსა და თავის გარდასავალსა, რაც პირვლად გარდახდომია, ბრძანებს, მართ ვითა სავალსა. “ავი ყოფილხარ, სოფელო, არვის დაადებ ჰავალსა.”

ანდერძი ტარიელისი, ოდეს მიიცვალებოდა მის ჟამისა ნათქვამი

522. “აჰა, მოგესმნეს სოფლისასაქმენი თავით ქვენამდი! მოგვიგონენით, ყოფადნო, პირველ-ყოფილნი თქვენამდი! რა გესმნეს ძნელნი ანდერძნი, ღაწვთა ტირილით ქვე ნამდი, ყურად იხვენით,რაცა ვთქვა, მე სულთა აღმოფრთქვენამდი.

523. “გხადი ყოველნო სულ-დგმულნო, ხვეწნით და მე თაყვანებით! ხილვად აწ ჩემთა საქმეთა თქვენ აქა მონაყვანებით! სული განეყვის ხორცთაგან მძლავრებით, არ წაყვანებით, მეწყალვის, ვხედავ, გლახ, მისი მოგლა და მონაყვანებით.

524. “ჟამ ერთ გაუშვით ყოველი სოფლისა უბან-დაბანი, უგულებელს ყავთ ზრუნვანი, სახლი და ვანი და ბანი, მოიმკვეთანი, გაჭრანი, სიცილი, მღერა და ბანი, ისმინეთ ჩემნი ანდერძნი, ცუდია დაფ-დაბდაბანი.