ჩანართი და დანართები ტექსტები ვეფხისტყაოსნისა, 1948 წ.

428. უკან მისდევენ ხვარაზმშას გმირნი ორნივე მეფენი, ძალ-გულად მსგავსნი ლომთანი, კბილითა მოსადაფენი. ხვარაზმშას სპანი ძლეულნი მიდიან რბით მოსწრაფენი. აივსნეს მათნი მძლეველნი აბჯრითა მეალაფენი.

429. დროშა ინდოთა მეფისა შუა დგას სათავადოსა; მარჯვენით უთქს მეფე არაბთა ომისა მოსაწადოსა. მარცხენით გმირი ნურადინ კარგსა სახვაშიადოსა ომ-გარდახდილნი ჰშვენოდეს, ჩამოჰხდეს უდილადოსა.

430. გარეთ ყოველგან ოხრად ქნეს ციხე-ქალაქთა ვაკობა; კვლა შიგანთაცა არ დასცხრა ომი და ბუკ-ტაბლაკობა, მუნ მოიწია უთქვამი სისხლისა საარაკოსა, ერთ წლამდის მათცა ოხრად ქნეს ვაკეა თუ ხანდაკობა.

431. ტარიელ ადგა სენთაგან ღმთისაგან შეწყალებული, დიდი ჰინდოთა პატრონი, მორჭმული, ალაღბული, დაშვენდა, მსგავსი მზისა და მთვარე პირ-გავსებული, მას ტურფად მოუხდებიან სიცილი კარ-გაღებული.

432. მკურნალთა მადლი უბრძანა, წყალობა მოსათხრობელი; “ამითა მეცა შემოგზღო,ჩემთვის იყვენით მშობელი, პირი ქნა ხვარაზმელთაკენ, მივა არ დაშორებული, დაჰხოცნე ჩემნი მებრძოლნი, სისხლნი ვქნნე დაუშრობელი.”

433. ამა შიგან ტარიელცა მოსჯობდა და დარჩა სრულად; აბჯროსანი ვით დაშვენდა, ვიკადრებდე ამას რულად; მისთ მებრძოლთა გაიცდიდა ძველ-ნაჭართა სისხლ-წასრულად, ერთობ ავად დახოცილთა გაპატიჯულ-გაბასრულად.

434. უბრძანა ხმობა ლაშქართა, ვინ შინა დანარჩომია; შესთვალა: “ხვარაზმს წავიდეთ, აწ ჩვენცა გვმართებს ომია!” მოვიდა ჰინდოთ ლაშქარი სიკეთე მიუხდომია, ოცი ათასი მოვიდა, ყველაი მისთვის მწყრომია.

435. ცისკრად იკრეს ნობ-დაბდაბსა, გაემართა ლომი ლომთა, ხვარაზმს მივა სამესისხლოდ, უქადებდა დიდითა ომთა, გაუგზავნა წინათ კაცი მათ ძმობილთა, ომს უშრომთა, შესთვალა, თუ: “დავრჩი, მოვალ, გარდავასხამ, სისხლთა ხომთა.

436. მივიდა მახარობელი წინაშე მისთა ძმობილთა, მისთვის თავ-გამოწირულთა, მისთვის საშველად ხმობილთა, მისთვის ტირილით მოსრულთა და მისთვის ჩამოჭკნობილთა წინ მოეგებნეს, აჩენდეს მათ მარგალიტთა წყობილთა.

437. გმირი ნაომარ-მნათობნო ჰშვენოდეს სიმწყაზარითა, ყოლ არ ვაჭარულად მოსილნი, ჯორ-აქლემ-საბაზაროთა, არცა მტერთაგან შაბუნნი, არც იყვნეს დანაზარითა, დალივნეს შიშით მებრძოლნი მათითა შანაზარითა.

438. მიეგებნეს, უსალამეს, სიხარულით გარდაკოცნეს, დარჩომა და გამარჯობა ერთმანერთსა მიულოცნეს, მეომარი და მებრძოლი ათად უჩნდა, არ იოცნეს, ომად ყოფა ხვარაზმასი მართ სიზმრადცა არ იოცნეს.

439. ტარიელ ნახა ქალაქი, თვით მათცა ევარგებოდა, წაღებისა და ომისა ყოლ ღონე არ ეგებოდა, შუა ციხე დგა, მისებრი სხვა არა არ ეგებოდა, შიგანთა მცველთა სიმრავლე თვალვით არ შეიგებოდა.

440. ხვარაზმშას ესმა: “ტარიელ მოსრულა, მოჯობებულა.” აწ იგი შიგნით აჩქარდა, საომრად გაჯავრებულა, ვაზირი იხმო, ყოველთა ვაზირთა დაჭარბებულა, აბჯარსა გასცეს, ისწრაფის, რჩევად ზის, გახაფებულა.

441. ვაზირსა ჰრქვა: “უომარი არ დავდგები არათ არა. ტარიელის ომსა თავად ემოწმების არა თარა. ხვარაზმშაჰ თქვა: “არ შევება, უპასუხოი ლაშქართა რა? ვაზირთაგან თქვა: “გარეთ რაზმი მოვაგვაროთ ღონითა რა.

442. ხვარაზმშაჰ თქვა: “რად დამიშლი, ჰე ვაზირო, ომსა თავად? ჰე, რას იტყვი, სად გინახავ მუქარისა მთხობი ავად! ჩემთა მბრძპოლთა ჩემგან აჩნდის ასო ბევრგან დანაშავად, შინ მისვლამან შეიცვალნის ძოწეულნი თავსა შავად.”

443. აწ ვაზირი თარა ჰკადრებს საუბარსა წყნარსა ამოდ; “ვიცი, რომე გიცნობდიან წინას მბრძილთა სათამამოდ, მაგრა აწ სჩან სიყმისაგან წასვლა გამოსასალამოდ, სიბერეა მსგავსი მისი, რა დღე მიჰხდეს დასაღამოდ.

444. “მე დია ვიცი მინახავ მრავალთა მბრძოლთა მორევით, გედინოს სისხლთა ნაკადი, დაცაგეყენოს მორევით, გაგექცივნენ და გეყივლოს მაღლითა ხმითა მორე ვით, აწ სიბერისა ლახვარი ასვია გულსა მორევით.

445. თქვენ წაგიღია წინასი სიყმისა შვენიერობა; ერთი გასვია, მეფეო, გაჩნია დანაბერობა, ტარიელს პირსა აჩნია სიყმისა ვარდთა ფერობა, რაზმად შევიბნეთ, მეფეო, გვმართებს ამისი ჯერობა.”

446. რა გათავდა ვაზირობა, ასრე ვითა აღსარება, მეფე ბრძანებს: “დამიშალეთ, არ მიჯობდა მუქარება? აწ ვქნათ კარგად გამორჩევით გარეთ ომსა მოგვარება, ღმერთმან ქნას და ნახოთ მათი სიცოცხლისა გამწარება.”

447. ჰკადრა ვაზირმან: “მეფეო, ხარ ომსა კარგად ჩვეული, რამცა ვიცოდი მე თქვენგან უკეთე გამორჩეული? ნახე, ტარიელს რაზმი ჰყავს და ასაბია წვეული, ამისთვის იქნა ხვარაზმთა ლაშქარი მათგან ძლეული.”