ვეფხისტყაოსანი, 1913 წ.
315. მობრუნება დააპირა, სულთქნა, მერმე ივაგლახა, მას მინდორსა დაემართა, გზა თუალითა გამოსახა; თუესა ერთსა სულიერი კაცი არსად არ ენახა, მჴეცნი იყუნეს საშინელნი, მაგრა არა შეუზახა.
316. მათ მინდორთა შუაშიგა ამოსული ქედი არი; გაფიცხდა და ზედ წაადგა, მოიმარჯუა საომარი; ჩემი ბრძოლა ვისმცა ეძლოს, შევკრა ერთგან მთა და ბარი, დავჴოცნე და ჩამოვყარნე, წავიყუანო პატიმარი.
317. თუცა მჴეცქნილი ავთანდილ გულ ამოსკუნით და კუნესითა, ეგრეცა ჭამა მოუნდის ადამის ტომთა წესითა, ისრითა მოკლის ნადირი, როსტომის მკლავ უგრძესითა, შამბისა პირსა გარდაჴდა, ცეცხლი დააგზო კუესითა.
318. ავთანდილ უკუ ირბინა გუერდი მყაფარი, კლდიანი, გამხლტომს ირემსა ფერდსა კრა ისარი ორბის ფრთიანი; მას რომ გადაჴდა პატიჟნი, აწ კაცი უნდა მხნიანი, მინდურისა პირსა სადილად ჩამოჴდა გულ სევდიანი.
319. ცხენსა მისცა საძოვარი, ვირე მწუადი შეიწოდეს; ექუსნი რამე ცხენოსანნი, ნახა, მისკენ მოვიდოდეს; თქუა თუ: “გუანან მეკობრეთა, თუარა კარგი რამც იცოდეს! აქა კაცი ჴორციელი კულავ ყოფილა არაოდეს.
320. მკუდარი მოაქუთ ხატაელთა, საკაცეზედ მათრაჴევდა; შეპყრობისა მონადომთა ტარიელ დამათრაჴევდა; ულაჴუროდ და უმახუილოდ, ეს მიკუირს თუ, მათრაჴევდა, ნაცულად შავზედ შეჯდომასა საკაცეზე მათრაჴევდა.
321. აქ ხატაელთა ძმა მოყავს საკაცეზედა მდებარე; ავთანდილს შეხუდეს მტირალნი ტარიელისა მქებარე; მისა შეპყრობის მდომელთა ცეცხლი მოგუიდუა მგზებარე, მათრაჴით მოკლა, “ მივაო, აგერ შავსა ზის მზე ბარე.
322. ჩუენ ასრე მყოფნი არ ვარგვართ, რა გუნახვენ, ვეჯაბანებით; შეირტყა წელთა აბჯარი, შეჯდა ტანითა ჯანებით; მზად აქუს მშუილდი და ისარი, ჴრმალი მოიმარჯუა ნებით, მისმან მებრძოლმან ყუელამან გაყრამცა იაჯა ნებით.
323. ჴელთა ჰქონდა მშვილდ-ისარი, მათკენ მივა მხიარული. ორთა კაცთა წუეროსანთა ყმა მოყუანდა უწუერული; თავსა იყო დაკოდილი, შეებნიდა სისხლსა გული; ტიროდეს და იჭირვოდეს, ცოტა ედგა მას გლახ, სული.
324. უყივლა თუ: “ძმანო, ვინ ხართ, მეკობრეთა დაგამგზავსე!” მათ მიუგეს: “დაგუიწყნარდი, გუიშველე რა, ცეცხლნი ავსე; ვერა გუარგო, მოგუიმტკივნე, ჭირნი ჭირთა მოგუისავსე, სატირელნი მოგუიტირენ, ღაწუნი შენცა დაიმხავსენ”.
325. ავთანდილ მიდგა, ეუბნა მათ კაცთა გულ-მდუღარეთა; მათ უთხრეს მათი ამბავი ტირილით მოუბარეთა: “ჩუენ ვართო ძმანი სამნივე, მით ვიდენთ ცრემლთა მწარეთა, დია გუაქვს ციხე-ქალაქი ხატაეთს არე-მარეთა.
326. კარგი გუესმა სანადირო, ნადირობას წამოვედით; გუყუეს ლაშქარნი უთუალავნი, წყლისა პირსა გარდავჴედით; სანადირო მოგუეწონა, თუესა ერთსა აქა ვდექით ვჴოცეთ მჴეცი უსაზომო მინდორით და მთით და ქედით.
327. ჩუენ სამთა ძმათა ჩუენთანა მესროლნი დავაწბილენით; მით ერთმანერთსა სამნივე ჩუენ კიდე დავეცილენით; “მე უკეთ მოვკლავ, მე გჯობო”, სიტყუანი ვავაქილენით; ვერ გავაჩინეთ მართალი, ვისარჩლეთ, ვითაკილენით.
328. დღეს ავჰყარენით ლაშქარნი, სავსენი ირმის ტყავითა, ვთქუით: “გავაჩინოთ მართალი, ვინ სჯობთ თავისა მკლავითა, თავსა ვიხალნეთ მარტონი, დავდგეთ თავისა თავითა, თუით დანახულსა მოვკლვიდეთ, ნუ ვესრვით დამნახავითა
329. “ჩუენ ვიახლენით სამთავე სამნივე მეაბჯრენია, ლაშქართა წასულა უბრძანეთ, მით არას მოაზრენია; მოვინადირეთ მინდორი, ისი ტყენი და ღრენია, დავჴოცეთ მჴეცი, მფრინველი, რაცა ზე გარდაგუფრენია.
330. “ანაზდად მოყმე გამოჩნდა კუშტი, პირ-გამქუშავია; ზედა ჯდა შავსა ტაიჭსა, მერანი რამე შავია; თავსა და ტანსა ემოსა გარე თმა ვეფხის ტყავია, ჯერ მისი მგზავსი შუენება კაცთაგან უნახავია.
331. რა მათ კაცთა ესე სიტყვა თქუეს, ავთანდილ ვაგლახ ვება; მოეგონა მისი მზე და მეფესთანა მისი შუება; ჰე, მოგშორდი, ჩემო მზეო, მომხუდეს შენი თუ შოვება, იყოს ჩემთა ჭირთა ნაცულად ნეტარ მე და იშო ვება.“
332. “უჭვრიტეთ, მისთა ელვათა შუქნი ძლივ გავიცადენით; ვთქუით თუ: “მზეაო ქუეყანად, ნუ ვეუბნებით ცადენით!” მისი მოგუინდა შეპყრობა, ვკადრეთ და შევეცადენით, ასრე სულთქმით და ვაებით მით ვართ, ცრემლისა დადენით.
333. მე უხუცესმან უმცროსთა კაცი დავსთხოვე ქენებით; ჩემმა შედეგმან ტაიჭი მისი მით აქო ხსენებით; ამან მართ ოდენ მორევნა გუითხრა, უალლეთ ჩვენებით, მივმართეთ, იგი აგრევე წყნარად მივა და შუენებით.
334. ჩუენ მისითა მიზეზითა აწ ვართ, ლომო, შეჭირვებით; ცაცა მისად არა კუირან, მივიდოდა თავის ნებით; შესაპყრობლად ხელი ვკადრე, მაგრა მეტად შეზარებით, ასრე მწარედ მათრაჴითა ჩამოგუფრიწა არ ჴრმალ ხლებით.“
