ვეფხისტყაოსანი, 1913 წ.
237. კულაცა ჰკადრა: “აჰა, მზეო, რადგან ღმერთმან მზედ დაგბადა, მით გმორჩილობს ზეციერი მნათობია რაცა სადა; მე რომ თქუენგან მოვისმინე წყალობანი, მედიადა, ვარდი ჩემი არ დაჭკნების, შუქი შენი იეფადა”.
238. თავი ჩემი სამსახურად შენთუის რადმცა შევიწყალე! არასათუის არ დავდგები, უსაცილოდ წავალ ხუალე; გული ფერი ლაჟუარდისა გავაწითლე, გავალალე, სიცოცხლისა უკეთესი რა მიბოძე, რამც ვივალე!
239. კულა შეფიცეს ერთმანერთსა, დააპირეს ესე პირი; გასალდეს და გაამრავლეს საუბარი სიტყუა ხშირი. გაადვილდა, აქანამდის გარდეჴადა რაცა ჭირი; თეთრთა კბილთა გამოკრთების თეთრი ელვა ვითა ჭუირი.
240. ერთგან დასხდეს, ილაღობეს, საუბარი ასად აგეს, ბროლ ბალახში შეხუეული და გიშერი ასადაგეს; ყმა ეტყუის თუ: “შენთა მჭურეტთა თავი ჴელი ასადაგეს! ცეცხლთა, მანდით მოდებულთა, გული ჩემი ასადაგეს”.
241. ახლოს უზის ლაღი ჭურეტად, მისსა მკულელსა ეუბნების, წამწამ იაჯს შუელასა და შემოქმედსა მიენდობის; თუ ზოგნიმცა არ დაჴოცნეს, ღმერთმან სხუანი რადმცა შობის, სხუამან რამცა დაავიწყოს, იგი პირმზე ეგონების.
242. ყმა წავიდა, სიშორესა თუცა მისსა ვერ გასძლებდა, უკუღმავე იხედუიდა, თუალთა რეტად აყოლებდა, ბროლსა სეტყუს და ვარდსა აზრობს, ტანსა მჭევრსა ათრთოლებდა, გული ჰქონდა გულისათუის, სიყუარულსა ავალებდა.
243. ყმა წავიდა, მას იგონებს, ხელი გული ვისთუის კუდების; მზევ მოგშორდი, ჩემად ნაცულად შენი ჭურეტა ვის მიხუდების? მე წავალ და შენი შუქი აღარავის უუხუდების, შენს მგონესა სული ჴორცთა წუას ვეღარა მიუხდების.“
244. თქუა: “მზეო, ვარდსა სიშორე შენი დამაჩნდეს ეს ადრე, ბროლი და ლალი გასრულ ვარ ქარვისა უყუითლესადრე. მაშინ რაღა ვქნა, ვერ ჭურეტა რა მომხუდეს კულავ უგრძესადრე! ჴამს მოყვრისათუის სიკუდილი, ესე მე დამიც წესადრე”.
245. საწოლს დაწუა, ტირს, მტირალსა ცრემლი ძნელად ეჴოცების, ვითა ვერხუი ქარისაგან ირხევის და იკეცების; რა მილულნის, სიახლევე საყუარლისა ეოცების, შეკრთის, დიდი დაიზახის, მით პატიჟი ეოცების.
246. მოშორვება საყუარლისა მას შექნოდა მისად ღაზოდ, ცრემლსა, ვითა მარგალიტსა ყრის ვარდისა დასანაზოდ. რა გათენდა, შეეკაზმა მისთა მჭურეტთა სალამაზოდ, ცხენსა შეჯდა, გაემართა, დარბაზს მივა სადარბაზოდ.
247. დარბაზს ეჯიბი შეგზავნა, მართ მისგან შენარონია, შესთუალა: “გკადრებ, მეფეო, მე ესე გამიგონია: ყოველი პირი მიწისა თქუენ ჴრმლითა დაგიმონია, აწ თუ სჯობს, ესე ამბავი სცნან რაცა გარემონია.
248. “მე წავიდე, მოვიარო, ვილაშქრო და ვინაპირო, თინათინის ჴელმწიფობა მტერთა თქუენთა გულსა ვგმირო, მორჩილ ქნილთა გავახარო, ურჩი ყუელა ავატირო, ძღუენი გკადრნე ზედა ზედა, არ სალამი დავაძუირო”.
249. შევიწიო ბედი თქუენი და შევიბა საგდებელი; ვინაპირო მტერთა მოსრვად, კულა გიახლო სისხლთა მღურელი; არ გაუშვა შეუპყრობლად ბულბულიცა ჰინდოელი, სანაპირო დავარბიო, დაგამონო თქუენ ყოველი.“
250. მეფესა ეთქუა ამისი დიადი მადრიელობა, ებრძანა: “ლომო, არა გჭირს შენ ომთა გარდაუჴდელობა აწ მაგა შენსა თათბირსა გავსო შენივე ქუელობა. წა, მაგრა მამხუდეს, რაღა ვქმნა, თუ სიშორისა გრძელობა!”
251. ყმა შევიდა, თაყვანი სცა, მადლი რამე მოაჴსენა: ჴელმწიფეო, მიკუირს, ქება რად იკადრეთ ჩემი თქუენა, აწ ნუთუმცა კულავ ნახუისა ღმერთმან ბნელი გამითენა. პირი თქუენი მხიარული მხიარულსა კულავ მიჩუენა”.
252. მეფე ჴელსა მოეკიდა, გარდაკოცნა ვითა შვილი, სხუა მათებრი არ ყოფილა არ გამზრდელი, არ გაზრდილი; ყმა ადგა და წამოვიდა, მას დღე მათი ჩანს გაყრილი; როსტან მისთუის აატირა გონიერი გული, ლბილი.
253. გამოემართა ავთანდილ, მოყმე მჴნე, ლაღად მავალი. ოც დღე იარა, ღამესა დღეს ზედა წართო მრავალი. იგია ლხინი სოფლისა, იგია ნივთი და ვალი, არ მისცილდების თინათინ მას, მისგან გულსა წუავს ალი.
254. რა მოვიდა, სიხარული შიგან გაჴდა სამეფოსა. მოეგებნეს დიდებულნი, ძღუენსა სძღუნიდეს უფასოსა. იგი პირმზე არ მოსცდების სიარულსა სასწრაფოსა. მიხუდეს მყოფნი მას წინაშე სიხარულსა სადაფოსა.
255. ქალაქი ჰქონდა მაგარი საზაროდ სანაპიროსა, გარე კლდე იყო, გიამბობ, ზღუდესა უქუიტკიროსა, ყმამან მუნ დაყო სამი დღე ამოსა სანადიროსა, გამზრდელი მისი შერმადინ დაისუა სავაზიროსა.
256. ესეა მონა შერმადინ, ზემოდცა სახელ- დებული, თანა შეზრდილი, ერთგული და მისთუის თავ-დადებული. მან არ იცოდა აქამდის მის ყმისა ცეცხლი დებული, აწ გაუცხადა სიტყუები მის მზისა იმედებული.
