ვეფხისტყაოსანი, 1913 წ.

2202. აწ მე მივალ ამ სოფლითა, დღე გათავდა ჩემი ირე; ღმერთმან მოგცეს ჴელმწიფობა, ტახტთა დაჯე, დაიჭირე; ჴმალი წელთა შემოირტყი, გული შენი აქუიტკირე; ერთგულთ უყავ წყალობანი, მტერთა ზედან გააგმირე;

2203. უხუად გაეცი მრავალი ოქრო, თვალ ხას ატლასია; მზეებრივ სულთა მოფინე ქურივ გლახა, თუნდა ხასია; პურობა ლხინსა ნუ მოშლი, თქუან, რომ სოლომონთ დასია, მტერი დაწუი და დასდაგე, გაჴადე ვითა ფლასია.

2204. ხუთს დღესა ლხინი, პურობა, ჰქენ, ვინც რომ გინა ვინაო, ხუთს დღესა სამართალი ჰქენ მოწყალეს ღმერთსა წინაო, ხუთს დღეს მშვილდით და ისრითა ინადირებდე შენაო, ხუთს დღესა შეისვენებდი, ხალვათად იყავ შინაო.

2205. ყოველს კუირასა ლოცუასა ნუ აიცილებ შენეო, მღრთის სამსახურში შეუდეგ, ცრემლიცა დაიდენეო, კუირაში ერთხელ იბურთე, სრულ ჯარი დააშვენეო, ამა ანდერძსა დაყვები, დღე გრძლად იქნები შენეო.

2206. თუ შორიდამ მოგივიდეს მოციქული სხუა მეფისა, კარგა დახუდი, ლმობიერად, რაც მართებნდეს ვისცა ვისსა; ცამდი მაღლად მოგიხსენონ, შენც მისწერე, როგორ ღირსა, თუარა შენსა ურჩის მქნელსა ნუ უჩუენებ მიწყივ პირსა.

2207. “მოგილოცონ პატრონიბა, შენცა ტკბილად მოიკითხე, აჩუქე და სრულ აავსე, ლაშქართა და ჯართა მისცხე, ასრე გაჴდის გაცემანი, ააყუავებს ვარდსა ის ხე; მტერი ფერჴთა მოგექცევის, იქნას ჯაბან, ივაც ითხე.

2208. ეს ანდერძი გაათავა, დაასრულა არე მარე; საჴელმწიფო მიაბარა, სრულ ქუეყანა, არე მარე; აწ სარიდანს გარდმოსცუივდა ბროლის პირს არე მარე, ერთობილთა დიდებულთა გარდმოყარეს ცრემლი მწარე.

2209. სრულ ინდონი თავადებთა შვილი ვედრა, მიაბარა; მაგისია ინდოეთი, სხუას მიხუდების არვის არა; რომე ჩემსა დროს მსახურობდთ, ასრე თქუი, თუ “არ მამკუდარა.“ აატაირა ყუელაკაი, თავს იცემენ, თქუიან: “არა“

2210. ანადირებდეთ. ასწავლეთ წაღმა უკუღმა სროლითა, მერმე მოედანს გამართეთ ცხენთა დგინება რბოლითა; ყოვლის ზნეობით გაავსეთ, არამც თუ შინა წოლითა, ამანცა თქუენა აგავსოს საქონელ მრავალ- ქოლითა.

2211. მერმე შვილსა მიაბარა ინდოეთი, ჯარი ყუელა: “რაც მე მექნას, ამა ჯარზედ უხუად იყავ არ ერთხელა; ვაზირები ივაზირე, გაამაგრე თემი ყუელა, მტერი ასრე შეგექმნების, რომე იყუნენ ტურა მელა.

2212. ვინ იცის, თუ მტერი ასტყდეს, უცხო იყოს, გინა ელი, თუ დაატყო მორევნანი, ჯარი დაეც ვითა მგელი, თუარა ფრიდონს გაუგზავნე კაცი მალი, გულ ფიცხელი, მასვე წამსა მოგეჴმარვის, ავთანდილცა მასთან მვლელი.

2213. გახსოვს ყმანო, მათ რა უყო ხუარაზმელთა მაშინა, რა! შინ ჩაუდგნენ, ამოაგდეს, მიწით ცამდი აამტუერა; ორს წელიწადს ციხეშია შეამწყუდია, შეაჯერა, ასრე მოსთხრის მტერსა შენსა, საჴნისმან რომ ყაროს თერა.

2214. გამოესალმა ჯარსა და შვილსა აკოცა პირსაო; ზოგნი და ზოგნი თავადნი, ახლოს რომელიც ღირსაო, ყუელამ კალთასა ეხუია, იგლეჯენ წუერთ და პირსაო, ერთობით გარეთ გავიდნენ, ნატრობენ სიკუდილს, ჭირსაო.

2215. დაახალვათა მეფემან სადგომი, სრასა ავალსა; წევს, მარტო მოსთქუამს ანდერძსა და თავის გარდასავალსა, რაც პირვლად გარდაჴდომია, ბრძანებს, მართ ვითა სავალსა. “ავი ყოფილხარ, სოფელო, არვის დაადებ ჰავალსა.“

ანდერძი ტარიელისი, ოდეს მიიცვალებოდა მის ჟამისა ნათქუამი

2216. აჰა, მოგესმნეს სოფლისა საქმენი თავით ქუენამდი! მოგუიგონენით, ყოფადნო, პირველ ყოფილნი თქუენამდი! რა გესმნეს ძნელნი ანდერძნი, ღაწუთა ტირილით ქუენამდი, ყურად იხუენით,რაცა ვთქუა, მე სულთა აღმოფრთქუენამდი.

2217. გხადი ყოველნო სულდგმულნო, ხუეწნით და მე თაყუანებით! ხილვად აწ ჩემთა საქმეთა თქუენ აქა მონაყუანებით! სული განეყუის ჴორცთაგან მძლავრებით, არ წაყუანებით, მეწყალვის, ვხედავ, გლახ, მისი მოგლა და მონაყუანებით.

2218. ჟამ ერთ გაუშვით ყოველი სოფლისა უბან დაბანი, უგულებელს ყავთ ზრუნვანი, სახლი და ვანი და ბანი, მოიმკუეთანი, გაჭრანი, სიცილი, მღერა და ბანი, ისმინეთ ჩემნი ანდერძნი, ცუდია დაფ დაბდაბანი.

2219. შემომერტყენით მიდამო, მოსხედით, მომეკარენით, ზოგთა მზირ მიყავთ ერდოთა, სარკმლით და მომეკარენით, ნესტან დარეჯან, მკოცნიდი ბაგით და მომეკარ ენით, ჯუარს ვაცმევინებ სოფელსა, ურია მამეკარენით.

2220. გულის ჴმა ყუენით, აღმოვსთქუამ მე თქუენსა შესაძინელსა, დასაუნჯებსა სულთასა, არ კარგუით არ საძინელსა, მღუიძრად ყოფასა სწავლასა, არ რულსა, არ საძინელსა, ცრემლთა ადენდით ცხელებთა, არ ყინვით ცივ საძინელსა.