ვეფხისტყაოსანი, 1913 წ.
2318. ძოწნო და იავ, გალურჯდი, შიგ მარგალიტთა ღელვანო; უკუ გრეხილნო ულვაშნო, ჴელთ ხლებით ჰქონდა ქელვანო; ყელსა და ყურსა შუქ მკრთომსა, რისთუისა დაკრთით ელვანო? ვაი მოგეშორვე, მინდორნო, ჩემ კერძ ნადირნო ველვანო.
2319. მკლავნო რომელსა ადვილ გჩნდა მოჴდომით მშვილდთა მოწევა; ჴელნო გულზედა დააკრფდით, დაჭნი სათო და მოწევა; ზურგნო, ჟამთაგან მოხრილნო, შეიქმენ ვითა ხოწევა; ტანნო, ზარიფად ნაზარდო, მიწა გიწევს და მოწევა.
2320. მუჴლნო ვით გქონდა ცხენთ რბევა ან ავჟანდათა გრძელობა, უცხენოდ ვეფხვი შევიპყრი, არ გჩნდა დაჭირვის ძნელობა, თავს ვითარ ჭკუა ათხოვე, ან მას ვის სჭირდა ხელობა; მუჴლნი წამექცნეს და თუალნი დაშრტა, ეხვია ძნელობა.
2321. ჯაჭვნო რომელსა ვერ გტეხდა ისართ კვრა ანუ შუბები; ჴრმალნო, მრავალჯერ აყენე მტერთა სისხლისა გუბები, ლახტმა, მუზარადს ნაცემმა, სისხლლით აავსის უბები, იარაღთა და ყმათაგან აწ მარტო მივალ სუბები.
2322. რად მოვსთვალო თავის ქება, იარაღთა ანუ ყმათა. ჩვენ გვნატრობდეს ქვეყანანი, სამთ ძმობილთა, ვითა ძმათა; მე და ფრიდონ მოუსმენდით ტარიელის სიტყუის თქმათა, აწ დავენთვთქამს შავი მიწა, ამოვიღეთ ვეღარ ჴმათა.“
2323. ვინ არ შესჯერდეს სოფელსა, იცით რომ შეიჯარებსა; თუ ყმა არ ისმენს, ჭაბუკი, სმენა ხომ მართებს ბერებსა; არვის დაგვინდობს, მიმდოსთუის უფრო ძნელსა ქარსა ბერებსა, გულსა შეიპყრობს, მიიწვევს და თვალსა გააშტერებსა.
2324. ჴორცნი დაიხსნეს, მოგაკრფდეს, სულისა წამღებელები, ვის რომე ვერას მოპარვენ, არც არად უნდა მცველები, წვეულსა ვერვინ აბრუნებს, ვერც მოეწევა მშლელები, თუ ცვალონ დგომა წასვლაზედ, ჩუენც მივსეთ შეშამშლელები.
2325. გებრალებოდე ყოველთა აწ სულთა ამოსულისათვი, მამიგონებდე, შერმადინ, მე შენგნით წამოსულისათვი, პირველ მტერთ შემაზარავი, აწ მიწას შთამოსვლისათვი, სადა არა მყავს შემცნენი, ანუ მწე გზაზე სლვისათვი.
2326. შერმადინ ჩემო, თან- ზრდილო, გახსოვნს სად ვსძებნე ხელია, მაშინ შეგვედრე ქუეყანა, თავადად შენ გქმენ ცველია, აწ ჩემი წვრილთ ძეთა ეთუისე, იყავ მწვრთელ, მსწავლელ, მზრდელია, მამიგონებდე, მტიროდე, ადინე ცრემლი ცხელია.
2327. გახსონს, როსტევან მიბრძანა ველთ სრვა ნადირთა ჴოცისა, რაც მჴეცთა სისხლი მინდორთა ვასხვით, რისხუა ვსცით ოცისა, თორმეტნი ისრის მიმრთმევლად, მე შენ მყუი მარტომ ოცისა. მით არ მიშუილა, მეფე მყო, გულს სევდა ამამჴოცისა.
2328. შენცა მსწრებიხარ თან ხლებით, როს ორნივ ვიყვნით ცნობასა, ვით ვეკრძალოდი როსტევანს, ან ვით ვისმენდი თქმობასა; შენ ჩემგან ზრდილო, ყმად თქმულო, მე შენ გეტყოდი ძმობასა. აწ გაგიჩნდების ნამუსი, ვით ფერობს პატრონ ყმობასა.
2329. ტარიას ძებნად მოვლაჴე ქვეყნისა სიგრძე განება; ქუაბს ვპოვე ასმათ, მიმოწმე, სოფლის მახესა განება. ცრემლი დავსწყუიტე, მეგონა, სოფელმან თავი განება, აწ მივყავ ძალად უნებლივ, მათ აღარ მიყუეს განება.
2330. მოდით მოყუასნო, მტიროდით ცრემლ დენით, მოთქმა ზარებით, პირ ხოჭით, თმა წუერ დაგლეჯით, სიტყუა თქმა შესაზარებით; უკუღმა ბრუნავს სოფელი, მე მექმნა აბეზარებით, ვერა მარგეს რა მოყუისთა, ვერ ჯადვარ ვერ ფაზარებით.
2331. ფრიდონ გნახე, მაშინ გიცან ოდეს მინდორს ნადირობდი, ალყა გარე შემოგეკრა, სპათ ნადირთ სრუას მიუთხრობდი, ორბნის მოკლა მოგეწონა, სხუათ შენ ჩემთან მოუსწრობდი, ალყა შალე, მოგეწონე, შეყრისათუის მწვე ხარობდი.
2332. დამხვდი კარგა ბევრი მამეც, გამისტუმრე ტყუის საძებრად; შენით წაველ, ფატმან ვპოვე, მის მტერს ვექმენ, ცან, უძებრად; მან მიანბო ტყუის ამბავი, ძმას დავშრიტე ცეცხლი მგზებრად, შევკრბით სამნივ ქუეყანანი, დავაშვენეთ მთუარე მზებრად.
2333. რაცა ვქენით ყუელა იცი ჩუენ ვლეთ, შენ ტახტს დაემყარე; აწ მტიროდი სულთქმა ახით, სულნი ჴორცთა გავეყარე; ბოდიშსა და სალამს მოგთხოვ, მით სიკუდილსა წავეყარე, ეულს პატრონს, უმკუიდროსა მე წაუველ, ავეყარე.
2334. ოდეს ტარიელ დამარხო, მიტირე მეც თავს ცემითა, თინათინს შუქთა ელვანი ჯავარ ციმციმის ცემითა, ორნივ გავშორდით ნივთთაგან, ვიქნებით დანაცემითა, აღარად უნდით, გავშორდით სოფლისა მიც მოცემითა.
2335. ვიცი რომ შენცა დაბერდი, აღარ გიც ბევრი ხანია; აღარც შენა გცალს სოფლსთუის, ხან ვარდი კრიფო, ხან ია; ანუ მინდორად შეექცე, მოკლა ქურციკთან თხანია, ასრე გვაბრუნვებს სოფელი და ჟამი ეს უხანია.
2336. ძეთა შენთა ესე უთხარ, მტკიცედ კარგა დააბარე; მათცა იძმონ ძენი ცემნი, ძმისგან უფრო მიაბარე; ღმერთსა უნდეს, მტერნი მათნი ჴელ შეკრულნი მიაბარე, მე საფლავს ქუეშ მამაქციე, მიწა ნიჩბით მიაბარე.
2337. კარგნი ყოფილხართ სამნივე., ჴოცეთ დევი და ქაჯები; წაგიჴდა მჴნენი ძალ გული და დალპა ცუდად მაჯები; სოფლის ურჯულოდ წასვლისთლის თუ არ აგართვან აჯები. მიკლირს მწერალო, ანდერძსა მათსა სწერ, რად ისაჯები!
