ვეფხისტყაოსანი, 1913 წ.
2048. აღლუმი ნახა მეფემან, ლაშქართა მიმართულისა, ანგარიშ მიუჴდომელი, ინდოეთს გამართულისა, დროშისა მუნ ანგარიში იყო ზრო ამართულისა, ოცი ათასი დაწერეს ალმისა წარმართულისა.
2049. ცხენ კაცისა ანგარიში თუალვითა ვერვის შეუგია; შუბი ოთხასი ათასი ბასრის პირი დაუგია; ინდოეთს მივა ჴელმწიფე, სისხლითა ძებნა გაუგია; საქმე ყოვლი მით ზაბუნი რათმე დიდი აუგია.
2050. ხუარაზმშით გამოემართა რევაზონ მეფის შვილიო, მთუარე კირჩხიბსა ზედან ზის, აწ არის ეტლი ცულილიო, მენავეთაცა უბრძანა: “ დაჰკაზმეთ ნავი მსხუილიო, წავიდეთ, მტერი დავადნო მე, ვითა ცეცხლმან ცვილიო.
2051. მინდორს გადგეს ბარგი მძიმე, ოთაღნი და სხუა კარავნი; ამაზედა აიყვანეს იგ ლაშქარნი უთუალავნი; რაზმი დადგეს, გაემართნეს, იყუნეს ტევრნი უამრავნი ასრე ფიცხლად წამოვიდეს, არ დადგების ჴრმალ უკრავნი.
2052. წავიდეს, მზღუარი დააგდეს ხუარაზმთა საჴელმწიფოსა; ინდოეთს მიჴდეს, მივიდეს, არბევენ ვით სასწრაფოსა: ჴოცენ კაცსა და დიაცსა ტურფასა საალაფოსა ოჴრად გაჴდიან ქალაქსა, სამოთხედ დასამყოფოსა.
2053. აჰა, სოფელი რათა ჰგავს, სიტკბო სოფლისა წესია; ზოგთა ტახტი აქუს წესისა და მერმე სამარეხია; ჭკნების ყუავილნი ჴორცთანი, მბრუნავი ეტლი ესია, ანაზდად შეუყვარდების მიინდობს ზესთა ზესია.
2054. ესმა ინდოთა მეფესა სენთაგან დამძიმებულსა, ემატა სევდა სევდასა აღარ ნეტარძი გებულსა ბრძანა; “თუ მიყო სოფელმან მისგან არ გახარებულსა, დამმწარდა სიტკბო სოფლისა მე ასრე გაგონებულსა.
2055. მომკლა ვინცა ვინ ჩემს უფრო ამ სოფლისაგან ჩიოდეს, დამერთო სევდა სევდასა, გარდმიწყდეს ნეტარძი ოდეს, მაშინ რად არა შემკადრეს, ღაწუნი როს გაილალოდეს, მას მიგავს, ყუავილნი დაჭნეს, ფურცელნი შთამოსცვიოდეს.
2056. მგზავსად იზრახნა ტარიელ, არ გუანდა გახარებულსა, კაცი გაგზავნა ყოველგნით, ბრძანება მისცა რებულსა; ფიცხლა მოდითო, გიბრძანებ ლაშქართა შემოკრებულსა, აწ გნუკევ ომსა ფიცხელსა მათთუის არ დაზარებულსა.”
2057. წამს შეიყარნეს ინდონი ლაშქართა უთუალავითა, ცხენ კეთილ, აბჯარ სრულობით მინდორთა მოსარწყავითა დროშითა მრავალ- ფერითა მეფისა წითელ შავითა, ჴრმლებითა ინდოურითა, კარგითა ნაკაზმავითა.
2058. მთა იყო მეტად მაღალი შუა ინდოთა თემისა; იქი დგას მეფე ხუარაზმთა, მფლობელი ლაშქართ ზემისა. მთას აქათ იდგეს ინდონი მგზავსი ფუტკართა რემისა, ომსა ხუალისას ასკუნიან, გესმის სიტყუისა ჩემისა?!
2059. წინ მოეგებნეს ინდონი ხუარაზმშს ქოს ტაბლაკებითა მალითა ტაიჭებითა, გულ მედგრად სარაკებითა, პილოთა მეომრებითა, ჩარხ ნავაქ ზანდუკებითა, რაზმითა მრავალ კეცითა, ჴევთაცა გავაკებითა.
2060. ცისკრად კრეს ქოსთა, დაბდაბთა ორთა ქიშვათა მეფეთა ინდოთა და ხუარაზმელთა, მედგრდა სისხლისა მჩქეფეთა, შეუტივნეს და შეიბნეს, წყლულთა სცნობ სიიეფეთა. მათ სპათა ვერა ნახვიდი ღიმილით ვარდთა მკრეფეთა.
2061. ხვარაზმშ ასრე შეუტივნა, ვით მწყაზარი, თეთრი ქორი, მრავალ კეცი ტევრი იდგა და გატეხა რაზმი ორი; ცხენ კაცისა დანახოცი ყველგან იდგა გორის გორი, თავნი დარჩეს დიდებულნი, დაჴოცილნი, ორგნით სწორი.
2062. ხვარაზმშა ვითა შიბა, არათ არ გაგეგონების! შუბითა ჴრმლითა, ლახტითა, ისრითა მოგეწონების! თუ ნახავ მისთა ნაკრავთა, საამ, როსტომ გეგონების, ასრე ჴამს, ვინცა საომრად ჴრმალ შუბი დაიგონების.
2063. მედგრად იბრძოდეს ინდონი ლაშქარნი უჴელმწიფონი; დია დაჴოცეს ორთავე ჩაბალახ ჯაჭუ უქაფონი; ომსა ნაწუართნი ჩაუქნი, ტურფანი სანაყოფონი, ბოლოდ ინდონი გაიქცნეს ხანსა არ დასამყოფონი.
2064. ხუარაზმშას სპანი უკანა მისდევენ გამარჯუებულნი ჩამოყრიდიან, ჴოცდიან ამაყნი, ალაღებულნი; გაჴდეს ინდოთა მინდორნი სისხლითა გაწითლებულნი, ცეცხლებრ მოექცნეს ინდოთა იგ სპანი გამეხებულნი.
2065. გააქცივნეს, ამოსწყუიტნეს, ერთი ორთა ვერა სჯობდეს; ვისცა უნდა, იშოვებდეს, სჭრიდეს, ჴოცდეს, ალაფობდეს ხუეწნა იყო, მუდარობა, სიცოცხლესა იაჯობდეს, ვინცა ღონე მოიძივის, დამალვასა ვერა სთმობდეს.
გაიმარჯუება ხუარაზ ჴელმწიფისაგან ინდუსტნის ლაშქართ ზედა
2066. გაიმარჯუა ხუარაზმელმან, იქნა მისი გაგებული; იხარებს მეფე მორჭმული, გული აქუს გალომებული, იშოვეს მრავლად ლაშქართა, კულა მივა გამეხებული, ცხენი ყუელია ნაკაზმი, ალაფი ალაღებული.
