ვეფხისტყაოსანი, 1913 წ.
2029. ფრიდონცა ესუა მოყუარედ, მათ წინა მოიყუანიან; ერთმანერთისა მეშუელთა მებრძოლნი იმაჯანიან: მათთა ურჩთა და შემკადრთა მიწები ააკუანიან, ორგულთა მკლავნი შემუსრნეს, ერთგულნი აგულვანიან.
2030. ყოვლთა სწორად წყალობასა ვითა თოვლსა მოათოვდეს; ობოლ ქურივნი დაამდიდრნეს და გლახაკნი არ ითხოვდეს; ავთა მქმნელნი დააშინნეს, კრავნი კრავთა ვერ სწოვდეს, შიგა მათთა საბრძანისთა თხა და მგელი ერთად სძოვდეს.
აქა ტარიელის დასნეულება და ხუარაზმშა მეფისაგან სისხლის ძებნად მოსულა ინთოეთს
2031. საწუთროო უხანაო, სიმუხთლისა სენი გჭირსა; უწინ ცათა აყუანილსა ჩააგდებვე დიდსა ჭირსა; გააყუითლებ ქარვის ფერად პირველ ლალსა განაჭუირსა, კარგად ვერვინ ვერა ნახავს ხანგრძლად შენგან დანაჭირსა.”
2032. ესე ამბავი ნარჩომი მათ ლომთა მორჭმით მგონეთა გალექსვა აკლდა ხუარაზმთა, მეტად ვერ მოვიგონეთა, ძნელია პოვნა, გული ჰკრთა, დავვარდი, დავეღონეთა, კულავე ვთქუით, ლექსი გავმერთე, მოსმენით გაიგონეთა.
2033. აწ, გონიერნო, სიტყვანი თქვენ ჩემნი შეიწყნარენით: ძუელნი ნარჩმნი ამბავნი ლექსად ვთქუენ, გაიხარენით. სარგის დაურჩა უთქმელად, მას ესე დავაბარენით. ლექსნი მიქენით, ამისთუის ენანი მომახმარენით.
2034. მორჭმულია ინდოთ მეფე, მასზედ მტერნი არ აბუქნა, მით მჭურეტელთა დაადნობდა, მოყუარულთა დაუშუქნა: აწ გაიღეთ მაედანსა ბარგი მძიმე, არ სუბუქნა, კარავნი და კულა ოთაღნი ხატაურნი ვინმცა უქნა!
2035. ბრძანებს: “ წავალ მოსასუენოდ, მოვიარო მე მინდორი. მრავლად ახლავნ ბაზიერნი და მწყაზარი თეთრი ქორი, სუნღული და შავარდნები ბრუნვენ, მოყავს ერთსა ორი, ავაზები გაუშვიან, დგიან მჭურეტნი, იდგის გორი.”
2036. მით მიუთხრობს ინდოთ მეფე: “ ჭირნი ამფეხურეს ნარონები; ლხინი გუმართებს აწ მორჭმულთა მოსურნალთ მოსაწონები.” ტახტსა ზედა ჯდა, წინა უთქს ოქრო სარტყელთა მონები, მუტრიბნი და მომღრალნი, თამაშობენ მოგოსნები.
2037. ილხენდა და თამაშობდა, წამწამთაგან უქრის ქარი. მას ნადიმსა მჯდომსა თურემ დაესოო გულსა ნარი, ჯალაბები გაიყარეს და დააჴრჩუეს მაგრა კარი, მანდატურნი გარ უვლიდეს, ჩააყენეს მჭურეტთა ჯარი.
2038. გრძლად ავად გახდა ტარიელ სენთაგან, მორჭმით მპყრობელი, დიდი ინდოთა ჴელმწიფე, მეფეთა ზედა მფლობელი, ოთხ წელ წუა ზედა ლოგინთა მრავალთა სენთა მშობელი, ვეღარ ვნახეთ მჴეცთა სრვით და ვერცა რაზმთა მწობელი.
2039. ესმა ხვარაზშას ამბავი,– ტარიელ მწოლი სენია, ვით გაეხარნეს, სმენაცა გაქუს ჩემგან მონაჴსენისა! ვაზირთა იჴმო, რჩევად ზის, უბნობს, არ ავ ენისა; ბრძანებს: “ ვადინოთ ინდოეთს სისხლი რუდ მონადენისა.”
2040. მე მასმია, ინდოთ მეფე ტარიელ წევს ხანთა დიდთა, აწ ჩვენ გვმართებს სისხლთა ძებნა, ნუ ვამყოფებთ დანამშუიდთა, ამოვსწყუიტნეთ, დავარბივნეთ, ვჴოცდეთ, ვსცუეთდეთ ვითა ჴიდთა, ათასთა და ბევრ ათასთა შევიქმოდეთ მათთა შუიდთა.
2041. უტარიელოდ ინდოთა ლაშქარნი ნურა გგონია; იცით, თუ რამაზს რა უყო, არად არ სავარგონია; პირველ ბრძენთაგან მრავალი სიჯაბნე გამიგონია, აწ გუმართებს მათი მტერობა, ესე მით მომიგონია.
2042. კადრეს ვაზირთა; “მეფეო ვართ დედის მუცლით მონანი, მაგა საქმისა ვერ ქმნელნი, ვართ აქამდისცა მონანი, ჩუენ მოგუეწონნეს თათბირნი, ეგ შენნი შენაგონანი, ღმერთსა სწადს, ასრე სუბუქ ვქნათ, ვითა დრამისა წონანი.
2043. თუ ბრძანოთ, აწვე გავგზავნოთ ყოველგნით ლაშქრისა მჴმობელი. უჴმნოთ ხუარაზმთა ლაშქარნი მებრძოლთა დამამხობელი, ომისა მოწადინენი, ერთმანერთისა მსწრობელი; ჩუენნი აბჯარნი ზნე სრულნი, უაზრო. დაუშრობელი.”
2044. აწ მეფე ბრძანებს; “ გავგზავნოთ, წასულა ჴამს კაცისა. ნურვინ დადგების, მოვიდნენ, რაზმი ვკრათ მართ მამაცისა; ნურას დავარჩენთ, ავსწყუიტოთ ნაშობი მუნ დიაცისა ომ გარდახდილნი ვბრწინვიდეთ, ვართ ვითამ გუნდნია ცისა.”
2045. აწ უბრძანოთ სპათა ჩუენთა, შევყაროთ და გავემართნეთ, მივიდეთ და ამოვსწყუიტნეთ, თავნი გმირთა დავადარნეთ, ნუ გაუშვებთ ქალაქებსა და ციხენი დავარღუივნეთ; ყოველგნით მცნობნი გავგზავნენით, დავწერეთ და გავაჩინეთ.
2046. წავიდა ყველგან ბრძანება ლაშქართა ხუარაზმულისა, ლაშქრად ინდოეთს აწვევენ გრძლად ხანსა დასაზმულისა; თქუენ მოდით გამოკაზმულნი, ვთქუა ხშირად სარაზმულისა, გულ მხიარული, მებრძოლთა ყოლ არ მოწყალე მზმელისა.”
2047. ხანი გამოჴდა, დაიწყეს მოსვლა ლაშქართა ჯარისა; მეფეს უხარის ხუარაზმთა მებრძოლთა მეაჯარისა; ყველასა კარგი აცუია, ლესული ტან აბჯარისა, სრულ შეუყრია მეფესა, კარსა უთქს ტევრი ჯარისა
