..., 1860 წ.
ანდერძი ტარიელისა ოდეს მიიცვალა ამიერ სოფლით.
1946. აჰა მოგესმნეს სოფლისა. საქმენი და თვით ქვენამდი მოვიგონებდით ყოფანო. პირველ ყოფილნი თქვენამდი რა გესმნეს ძნელნი ანდერძნი. ღაწუთა ტირილით ქვენამდი და ყურთა იხვენით რაცა ვთქვა. მე სულთა აღმოფრქვენამდი.
1947. გხადი ყოველნო სულდგმულნო. ხვეწნითა და თაყვანებითთ ხილვა აწ ჩემთად საქმეთა. თქვენ აქა მონაყვანებით სული განეყვის ხორცთაგან. მძრავრებით არ წაყვანებით და მეწყალვის ვხედავ გლახ მისი. მოგლა და მონაყვანებით.
1948. ჟამ ერთ გაუშვით ყოველი. სოფლისა უბან და ბანი უგულებელს ჰყავთ ზრუნვანი. სახლი და ვანი და ბანი მოიმკვეთანი გაჭრანი. სიცილი მღერა და ბანი და ისმინეთ ჩემი ანდერძნი. ცუდია დაფ დაბდაბანი.
1949. შემომერტყენით მიდამო. მოსხედით მომეკარენით ზოგთა მზირ მყავით ერდოთა. სარკლმითდა მამეკარენით ნესტან დარეჯან მკოცნიდი. ბაგით და მამეკარენით და ჯვარს ვაცმევინებ სოფელსა. ურია მამეკარენით.
1950. გულის ჴმა ჰყავით აღმოვსთქვამ. მე თქვენსა შესაძინელსა და საუნჯები სულთასა. არ კარგვით არ საძინელსა მღვიძრად ყოფნასა სწავლასა. არ რულსა არ საძინელსა და ცრემლთა ადენდით ცხელებსა. არ ყინვით ცივსა ძინელსა.
1951. მე ვიყავ მეფე ეგეთი. ვითარ მოგითხრა წერილმან ბოლოდ დამდაგა სოფელ. ნივთ მან ვისმან წერილმან საჭლ მად მიშოვა ჭიამა. ბუზმან და ძაღლის წერილმან და ვაი თუ გაგსაჯნეს მიჯნურნო. ძაძამან ამოწერილმან.
1952. ადამის შვილი სხვა ერთი. მე ვერა მჯობდა ვერ რითა ვერ სახლით ვერ ახოვნებით. დამეგოს სიავე რითა აწ მამეახლა სიკვდილი. მამლამის თვალთა ბღვერითა და დამბღუჯა ვერვინ, გამყრის. გაზითა ვერცა კვერითა.
1953. ნუ მიენდობით სოფელსა. საქმესა ცრუ და მუხთალთა არვის მიგინდობს რაძივინ. კარგთ უყოფდეთ უთვალთა ბოლოს ჟამს დაგცემს შეგიპყრობს. ფერხთა და მათ ნაკუნთალთა და ყველასა ერთად მოგიყრის. მის დღეში დანახუთალთა.
1954. ესე დღე ყოვლთა ზეცა აც. ქვეყანად ვინცა იშობა მუხთალ სა ცრუსა სოფელსა. სჭირს კაცთა ზედა იშობა არ აღირიცხვის სიცქაფე. მისი ვით ზღვისა ქვიშობა და ბოლოდ ასე აქვს ცუდია. ცქნაფა და მისგან შიშობა.
1955. ყოველნი დავიხოცებით. სრულად ერთობით დარამად მით დაგიტეობ მცნებასა. მიენდუნედ ცუდად არამად ვიტყვი მუხთალსა სოფელსა. ცრუ და მიუნდოდ არამად და წყეულ მან ნახეთ რა მიყო. ძმანი არ მაძმნა და რამად.
1956. ვერათ მორჩებით უწყოდეთ. ვერ ხვეწნით ვერ მუდარებით ვერ გარდახვეწით გაფრენით. და მთათა დაბუდარებით ციხის ციხემდის აგებით. ცათაცა დაუდარებით და მაშინ მოგაგონდეს ყოველი. ოდესმცა ისუდარებით.
1957. აღარას გვარგებს ტირილი. სულთქმიდეს მაშინ ნახევდეს ერთი მეორეს უჭვრიტდეს. მტირალი ქუში ნახევდეს სჯობს იუნჯებდეს მუნასა. აქა არ შეინახევდეს და გარეთ გასცემდეს უხობდეს. ატლასთა არ შინახევდეს.
1958. თქმულა სიკვდილი უფალ არს. ჴორცთა დაანაგებისა არ ეშინიან მძლავთაგან. ნივთთა და მონაგებისა არ შეეწყალვის ჭაბუკი. გლახა არ ეძაგებისა და არა ჰკვირდების თვალ წარბი. ჰაერი ღაწუ ბაგებისა.
1959. სოფელი ამად გვაღორებს. გვიღებამს ფერად რა მინისა ჟამად გვიუხვის რაცა სთხოვი. ეს მთნავს ეს არა მინის.ა ანასდაად გასტეხს რა გკადრო. ჭიქისა ან რა მინისა და ჩემსა არ ჯერ ხარ სახედ გიცს. ვისისა და რამინისა.
1960. არ გაუთავებს არავის. ესე სოფელი წამიერ ისწრაფის მუნვე მიქცევავედ. მოკუდავი ეს მიწა მიერ მას ნეტარ ვინცა სიმართლით. წავიდა უბიწამიერ და ცუდია აქა მეფობა. სრულობით ვერ მიწამიერ.
1961. თქვენცა ისმინდით მფენო. მთავარნო და დიდებულნო არა ძალით თქვენით რას მქნელნო. ღ~თისგან გადიდებულნო თვისნო არ თვისნო მშვი ნაშნო. ძმანო და მადიდებელნო და აწ განეყავით გლახაკთა. ლარნო აქამდის დებულნო.
1962. იყვენით მართლ მსაჯულობით. სიმართლის მიმსახველობით ღ~თის შიშიშით სჯულთა მტკიცნობით. მცნებათა და მმარხველობით ქვრივთა ობოლთა მსჯულობით. გლახაკთა გამკითხველობით და არ ბნედით არ აშიყობით. არ გაჭრით არცა ჴელობით.
1963. მიუნდობელო სოფელო. რას ბრუნავ რას მუხანათობ ოდესმე სწუხ დააბნელებ. ოდესმე არ სწუხ ანათობ არვის მიგვინდობ წამ ერთსა. ჟამთა არვებ თუ ხანათობ და დაგვწვავ კვამლურებ ბნელითა. არ ვითა ხე მუხანათობ.
1964. უხვაი შნოო წყეულნო. მოდი სიკუდილო მომკალო მომზადენ ცელნი მომზადენ. ჩემო უჟამოდ მომკალო თქვენთვის შევიქენ საჭმელად. ჭიანო ჭადმი მომკალო და ჩემი გავწელენ დავაგდენ. ამ სოფლის მე დამთ მომკალო.
