..., 1860 წ.
2022. იგიმცა კაცი კრულია. ვინცა მოენდოს სოფელსა მოლზღარსა და მუხთალსა. სიცილით ჰკოცნის ოფელსა პირველ სიცოცხლის მქადესა. ბოლოდ უარის მყოფელსა და მუნ დამკარგავსა კაცთასა. აქაც ხან დაუყოფელსა.
2023. შეიწყნარენით ნაარსნო. მცნებას გასწავებ არავსა ნუ მიჰყოლიხართ სოფელსა. ნიავსა ქარსა არავსა მუნ მიუნჯებდით სად ღ~თი. დასდგამს სამართლის კარავსა და სადა ვერ უკბენს მღილი და. არ ძალ უცს პარვა მპარავსა.
2024. მიჯნურობისა საჴმილ მან. დამწვა მზგაფრ ან გზემანდა მზე მოვკვე თავის გამოღმა. შენ დამიტირე მზე მანდა სხვა ჩემოდნობა ვერა ქნას. ყოველმან მონაზემანდა და ცავ შთამოიქეც მნათითურთ. აწ რადღა ჰყოვნი ზემანდა.
2025. მტიროდით თქვენთვის დამწვარსა. მიჯნურნო ჩემთვის სურვილნო გამზრდელნო თქვენცა გაზრდილნო. ტურფად ისპანო ჭურვილნო ხასნო აზიზად ნანახნო. თავნო ნაზობით ბურვილნო და სულდგმით მამთქვამდით ბაგენო. და უბანებდით სურვილნო.
2026. თინათინ პირველ სურვილი. პირის შენისა ამარე აწ ლომმან თავი გამარა. და მზეო შენ მას ამარე აქა ნარბენთა სწორად ვლოთ. უიცი იგიც სამარე და ერთად წავიდეთ აჰა მზა. ჩვენთვის თაბუთი სამარე.
2027. უჩემოდ დაჭკნი ვარდი და იაო. ფერ კრთალად და იყავ ვით დამთმე ბროლი და ლალი. ძოწო და სათო რა მიყავ კვლავ იაგუნდო ნაღველი. გატყდი და შუა გამიყავ და აწ მარგალიტო მჭვირვალო. ნუ მტირ და ბაგე დამიყავ.
2028. ჩემი გარდახდა სურვილო. რას გარგებს რაზომც ინანო გარდმოადინე სისხლის რუ. გაწკრით ვარდნო და მინანო ჩემთანა ცისა მნათობნო. რანო და ანუ ვისანო და მზე მზეთა მოვკვე, მტიროდით. გულნო კლდენო და რკინანო.
2029. აწ ეს ვითხოო ღ~თისგან. სააჯო დიდად ძნელია სად არის ჩემი სავანე. მუნ განმინათლოს ბნელია მისთა ელვთა მაკრთობდეს. არ მცხინვარე ყოს ნელია და ანგელოზთანა ვფრინევდე. ვადიდო ჩემი მჴსნელია.
2030. სული რომელი აწ ჩემგან. ჩანს უტყვად დანასულები მუნ დაამკვიდროს სადაცა. ჰყვანან მართალთა სულები შორს ქნას ნაწილთა რომელთა. არს დამზრალ დანასულები და რომელსა თიკნად უწოდენ. არის მარცხნით წანასულები.
2031. ამა სააჯოს ღ~თისაგან. კვლავ ვეღარ ვითხოვ აროსა გლახ სულსა დახსნას ბნელიდა. ნათლისა გზასა აროსა მართალთა თანა აღუგოს. სამოთხეს დაეყაროსა და ედემს ბუნაგი აღუგოს. სამოთხეს დაემყაროსა.
2032. აწ გაიხვენით სატირლად. ტურფა რაც მქონან ახლებნი ო თაღნი მსგავსნი ედემთა. კარავნი ნაჭირნი ნახლებნი თავთა იცემდით მჴარ დაჴდით. მონანი ჩვენნი ნახლებნი და ჩვენ დაგვმარხენით ჩაიცვნით. წახვიდეთ შინა ხლებულნი.
2033. ესე წესია სოფლისა. საბჭოდ არა მცალს აწ მისად ამად არ გეტყვით მიენდუნეთ. არცა ერთისა წამისად უწყალოდ ცვალის ჰაერი. ტურფისა თვალ წამწამისად და ბოლოდ უმღ~თოდ ვერ მოვრჩება. თუ თავი წააწამისად.
კიდევ სხვა ანდერძი ავთანდილისაგან მეორე:
2034. ავთანდილ გკადრო ისმინეთ. სიტყვანი შესაწუხანი ვინ შავარდნისებრ ვფრთოსნობდი. აწ მამხვდა თვალთა ჭუხანი დაჭკნა შვენების ყვავილნი. აღარ მაქვს ფახი ფუხანი და წახდა სიყმისა ჰაერი. გაცუდდეს ეკალ მუხანი.
2035. ჩემსა ნახვასა ნატრობდეს. სრულად არაბთა არები ვით გამომჩნდა მეფესთან. მე ჩემი მშვილდ ისარები ტარიელ ვნახეთ დავეჰკრთა. ძებნით არ ვიყავ მზარები და ვპოვე სადა დევთათვის. წაერთო ქვაბთა კარები.
2036. წაველ ვისთვისცა ჴელიყო. ვძებნე გლახ მარტო თავითა გზა გზა მეკობრე ამიჩნდა. ხომალდ კატარღა ნავითა იცგიც დავხოცე ჩაჩნაგირს. რა უყავ ჩემის მკლავითა და ტარიელს ქაჯეთს მოუძეხ. არ ვიყავ მათზე ზავითა.
2037. არაბთ ქვეყანას გავმეფდით. ქვეყანა მექნა მუდარა სამჯერ ტარიელს უშველე. მის მტერს ვაჴმარე სუდარა ლხინით ვიშვებდი შუქებმან. ჩემმან მრავალთა უდარა და აწ ჴორციელ მან მშვიდობა. საფლავსა დაიბუდარა.
2038. სიკვდილს მივყევარ სადგომლად. მან აღარ მამცა დროება მოვიდნენ სულის წამღებნი. მით ჩემზედ შექნეს გროება ორბი რა მოვკალ პირის პირს. თუ როგორ მარჯვე ზროება და აწ საკაცეა ტაგრუცი. ჩემზდა იაზროებოა.
2039. ნურვის გგონია ჩემებრივ. სხვა ყოფილიყოს შვებითა სოფლის წესია ბოლო ჟამ. ყოვლს კაცს შეიქს ვნებითა სული მშორდების გვამთაგან და ჴორცნი დავიდნებითა და ცეცხლი წყალი და ჰაერი. მიწა მიწას ტვირთ დებითა.
2040. თავზედან თმანო აფოლხვდით. ვით ყორნის ფრთეებრ ბზინევდით წარბნო დასცვივდით ხშირხშირნო. ვინ მშვილდებს უკუსრილევდით დაბნელდით თვალნო მელნისავ. ცრემლის რუს მოადინევდით და ღაწვნო ვინ ვარდებს ჰყვაოდით. აწ ვეღარ ისრევ მინევდით.
